மனிதர்கள் வாழும் உலகம் மலைகள், காடுகள், வயல்கள், கடல்கள் என்று பன்முகத்தன்மை கொண்டது. உலகின் பெரும்பகுதி நீரால் சூழப்பட்டுள்ளது. நிலங்களின் வகைகளுக்கேற்பவே குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என்று பழந்தமிழர் வகைப்படுத்தியுள்ளனர். உலகம் ஐம்பூதங்களால் ஆனது என்ற கொள்கையும் பழந்தமிழரிடம் காணப்பட்டது. உலகத்தை மங்கலப் பொருளாகத் தமிழர் கருதினர். தமிழ்ப்புலவர்கள்

            உலகம் உவப்ப¹

            வையகம் பனிப்ப²

            நனந்தலை உலகம்³

            மூவா முதலா உலகம்⁴

            உலகெலாம் உணர்ந்து⁵

            உலகம் யாவையும்⁶

என்று தங்களுடைய நூலின் தொடக்கத்திலேயே உலகம் என்ற சொல்லாட்சியைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். ஐந்து வகையான திணைகளையும் நடுவண் ஐந்திணை என்று தொல்காப்பியர் கூறுகிறார். ஒவ்வொரு திணைக்கும் முதற்பொருள், கருப்பொருள், உரிப்பொருள் என்ற பாகுபாடுகளையும் தொல்காப்பியம் கூறுகிறது. அவற்றுள் முதற்பொருள் என்பது நிலமும், பொழுதும் ஆகும் என்று தொல்காப்பியம் கூறுவதை

”முதல் எனப்படுவது நிலம்பொழுது இரண்டின்

            இயல்பு எனமொழிப இயல்பு உணர்ந்தோரே”⁷

என்ற நூற்பா உணர்த்துகிறது. காடுகளையுடைய முல்லை நிலத்திற்குக் கடவுளாகத் திருமாலும், மலைகளையுடைய குறிஞ்சி நிலத்திற்குக் கடவுளாக முருகனும், மிகுதியான நீரையுடைய மருத் நிலத்திற்குக் கடவுளாக இந்திரனும், மணலால் சூழப்பெற்ற செய்தல் நிலத்திற்குக் கடவுளாக வருணனும் இருந்ததைத் தொல்காப்பியம் உணர்த்துகிறது. இதனை,

”மாயோன் மேய காடுறை உலகமும்

சேயோன் மேய மைவரை உலகமும்

வேந்தன் மேய தீம்புனல் உலகமும்

வருணன் மேய பெருமணல் உலகமும்

முல்லை குறிஞ்சி மருதம் நெய்தல் எனச்

சொல்லிய முறையால் சொல்லவும் படுமே”⁸

என்ற நூற்பா உணர்த்துகிறது. தொல்காப்பியர் பாலை என்ற நிலத்தைத் தனியாகக் கூறவில்லை. குறிஞ்சி நிலமும் முல்லை நிலமும் மழையின்றி வறண்டு போனதே பாலைநிலம் எனப்பட்டது. பாலைத்திணையின் முதற்பொருள், பாலைத்திணையின் அகத்திணை போன்றவற்றைத் தொல்காப்பியர் கூறியிருந்தாலும், நிலத்தை மட்டும் சுட்டவில்லை. வயலும் வயல் சார்ந்த இடமும் மருதநிலம் ஆகும். மருதநிலக்கடவுள் இந்திரன். உழவர், உழத்தியர் என்று இங்குள்ள மக்கள் அழைக்கப்படுவர். உழிஞைத்திணை மருதத் திணையின் புறத்திணையாக இருப்பதை

”உழிஞை தானே மருதத்துப் புறனே”⁹  

என்று தொல்காப்பியம் உணர்த்துகிறது.

நாடுகாண் காதை

சிலப்பதிகாரம் குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என ஐவகை நிலங்களைக் குறிப்பிடுகிறது. சங்க இலக்கியங்களுக்குப் பின்னர் ஐந்து திணைகளையும் விவரிக்கும் காப்பியமாக சிலம்பு மிளிர்கிறது.  மருதத்திணையின் முதற்பொருள், கருப்பொருள், உரிப்பொருள் முதலியன சிலப்பதிகாரம் முழவதும் விரிவிக்கிடந்தாலும், நாடுகாண் காதையில் 76 ஆவது அடியிலிருந்து 155 ஆவது அடிவரை மருதத்திணைக் காட்சிகள் விவரிக்கப்படுகின்றன. கவுந்தியடிகள் மதுரை செல்லும் வழியை கோவலன், கண்ணகியிடம் விவரிப்பதாக இப்பகுதி அமைந்துள்ளது. கவுந்தியடிகள் ஒரு சமணத்துறவி. எவ்வுயிருக்கும் தீமை செய்யக்கூடாது என்ற சமண மதக் கொள்கையை அவர் பின்பற்றுகிறார். சமணத்துறவியர் நடந்து செல்லும்போது வழியை மயிற்பீலியால் தூய்மை செய்தவாறு நடப்பர். கவுந்தியடிகளும் கொல்லாமையைப் பின்பற்றி நாம் எவ்வுயிருக்கும் தீங்கு செய்தல் கூடாது என்று கூறுகிறார்.

            கோவலனே நாம் செல்லும் வழியில் என்னென்ன துன்பங்கள் பல ஏற்படும் என்பதை அறிவாய். வெயிலின் தன்மையைப் பொறுக்காத மெல்லிய இயல்பினை உடையவள் கண்ணகி. இவளுடன் மலர்களையுடைய சோலை வழியே செல்வோம் என்றால், வள்ளிக்கிழங்கு எடுத்த குழிகளில், சண்பக மரங்களின் பூக்களும் தாதுகளும் நிரம்பி இருக்கும். அக்குழிகள் துன்பம் தரும் என்று கூறுகிறார். இதனை,

”பயில்பூந் தண்டலைப் படர்குவம் எனினே

மண்பக வீழ்ந்த கிழங்ககழ் குழியைச்

சண்பக நிறைந்த தாதுசோர் பொங்கர்

பொய்யறைப் படுத்துப் போற்றா மாக்கட்குக்

கையறு துன்பங் காட்டினுங் காட்டும்”¹⁰

என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன.

 ”வள்ளிக்கிழங்கினை

கொழுங்கொடி வள்ளிக் கிழங்கு வீழ்க்கும்மே”¹¹

என்று புறநானூறு உணர்த்துகிறது. அக்குழிகளை விட்டு ஒதுங்கிச்செல்லலாம் என்றால் பலா, தென்னை போன்றவற்றின் பழங்கள் முட்டும். அதை விடுத்து மஞ்சளும் இஞ்சியும் விளையும் பகுதிகளில் நடந்து செல்லலாம் என்றால், பலாவின் விதைகள் பரல் கற்கள் போல் இருக்கும் என்று கூறும் கவுந்தியடிகள் அடுத்து மருத நிலமான வயலைப்பற்றிக்கூறுகிறார்.

ஆற்று நீர்

வயல் வழியாகச் செல்லலாம் என்றால் குளங்களில் உள்ள நீர்நாய்கள் வாளை மீன்களைத் துரத்துவதால் அம்மீன்கள் வயிலில் குறுக்காகப் பாயும் அதைக்கண்டு கண்ணகி அஞ்சுவாள் என்று கூறுவதை,

”வயலுழைப் படர்குவம் எனினே யாங்குப்

பூநா றிலஞ்சிப் பொருகய லோட்டி

நீர்நாய் கௌவிய நெடும்புற வாளை

மலங்குமிளிர் செறுவின் விலங்கப் பாயின்

கலங்கலு முண்டிக் காரிகை”¹²

என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன. வாளை மீனை குளத்தில் நீர்நாய் துரத்துவதை ஒளவையாரும்

”அரில்பவர்ப் பிரம்பின் வரிப்புற நீர்நாய்

வாளை நாளிரை பெறும்”¹³ 

என்று குறுந்தொகையில் உணர்த்துகிறார். கரும்புகளில் உள்ள தேன்கூடு அழிந்து, தேன் ஒழுகி அருகில் உள்ள பொய்கையில் கலக்கும். நீர் வேட்கையால் இவள் அந்நீரை உட்கொள்ளவும் கூடும். அந்நீர் அறநூல்களில் விலக்கப்பட்டதால் இதனை உண்ணக்கூடாது என்று கவுந்தி கூறுவதை

”கரும்பிற் தொடுத்த பெருந்தேன் சிதைந்து

சுரம்புகூழ் பொய்கைத் தூநீர் கலக்கும்

அடங்கா வேட்கையின் அறிவஞர் எய்திக்

குடங்கையில்  னொண்டு கொள்ளவுங் கூடும்”¹⁴

என்ற அடிகளால் உணர முடிகிறது. குறிஞ்சி மலர்களில் உள்ள தேனால் உண்டாக்கப்பெற்ற தேனடையை

”கருங்கோற் குறிஞ்சிப் பூக்கொண்டு

பெருந்தேன் இழைக்கும்”¹⁵

என்று குறுந்தொகையும், தாமரை மலர்களில் உள்ள தேனால் சந்தன மரத்தில் கட்டப்பட்ட தேனடையை

”சாந்தில் தொடுத்த தீந்தேன் போல”¹⁶

என்று நற்றிணையும் உணர்த்துவது இங்கு ஒப்பு நோக்கத்தக்கது. அவ்விடத்தை விட்டு அகன்று சென்றால் வயலில் களைபறிப்போர் பறித்துப்போட்ட குவளை மலர்களில் வண்டுகள் இருக்கும். அவ்வண்டுகளை அறியாமல் மிதிக்கவும் கூடும் என்பதை

”குறுநர் இட்ட குவளையம் போதொடு

பொறிவரி வண்டினம் பொருந்திய கிடக்கை

நெறிசெல் வருத்தத்து நீரஞ ரெய்தி

அறியா தடியாங் கிடுதலுங் கூடும்”¹⁷

என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன. சமணர்கள் தாம் நடந்து செல்லும் பாதையில் உள்ள உயிர்களைத் துன்புறுத்த மாட்டார்கள் என்று சமணத்துறவியாகிய கவுந்தியடிகள் கூறுவதன் மூலம் கொல்லாமையைப் போற்றிய சமணமதத்தின் பெருமையை உணரமுடிகிறது. குவளை மலர்களில் தேனருந்திய வண்டுகள் அம்மலர்களில் உறங்குவதை

”பூங்குவளைப் போதில் பொறிவண்டு கண்படுப்ப”¹⁸

என்று திருப்பாவையில் ஆண்டாள் கூறுவதும் ஒப்பு நோக்கத்தக்கது. வாய்க்காலின் கரை வழியாகச் சென்றால் புள்ளிகளையுடைய நண்டினையும், நத்தையையும் மிதித்து அவற்றிற்குத் துன்பம் நேரும். அதனால் வயல்களும்,சோலைகளும் அல்லது வேறு வழிகள் இல்லை. அதனால் பிற உயிர்களுக்குத் துன்பம் நேராமல் பயணத்தைத் தொடர வேண்டும் என்று கவுந்தியடிகள் கூறுகிறார். இதனை,

”எறிநீர் அடைகரை இயக்கந் தன்னில்

பொறிமாண் அலவனு நந்தும் போற்றாது

ஊழடி யொதுக்கத் துறுநோய் காணில்

தாழ்தரு துன்பந் தாங்கவும் ஒண்ணா

வயலுஞ் சோலையும் அல்லது யாங்கணும்

அயல்படக் கிடந்த நெறியாங் கில்லை”¹⁹

என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன. எவ்வுயிருக்கும் நாம் துன்பம் தருதல் கூடாது என்ற உயர்ந்த எண்ணத்தை இதன் மூலம் உணர முடிகிறது. நண்டின் உடலில் புள்ளிகள் இருத்தலை,

”தாய்சாப் பிறக்கும் புள்ளிக் களவன்”²⁰

என்று ஐங்குறுநூறு உணர்த்துகிறது. நண்டுகள் ஈரம் மிகுந்த இடங்களில் தம்முடைய புற்றுக்களை அமைக்கும் என்பதை

”அளைவாழ் அலவன்”²¹

என்று குறுந்தொகை உணர்த்துவதும் ஒப்பு நோக்கத்தக்கது. பயணத்தின் போது சிறுசிறு உயிரினங்களான வண்டு,நண்டு,நத்தை போன்றவற்றிற்கும் நாம் தீங்கு விளைவிக்கக் கூடாது என்ற கவுந்தியடிகளின் மன உணர்வு பாராட்டத்தக்கது. எவ்வுயிரையும் கொல்லக்கூடாது என்ற சமண மதக்கோட்பாட்டை கவுந்தியடிகளின் மன உணர்வின் வழியாக வெளிப்படுவதை  சிலம்பு உணர்த்துகிறது.

சான்றாதாரங்கள்

1.திருமுருகாற்றுப்படை, அடி-1

2.நெடுநல்வாடை, அடி-1

3.நனந்தலை உலகம், அடி-1

4.மூவா முதலா உலகம், சீவக சிந்தாமணி பா-1

5.பெரியபுராணம், பாடல்-1

6.உலகம் யாவையும், பா-1

7.தொல்காப்பியம்,    நூற்பா-950

8.மேலது, நூற்பா-951

9. தொல்காப்பியம், நூற்பா-1010

10. நாடுகாண் காதை, அடி-66

11. புறநானூறு-109

12. நாடுகாண் காதை, அடி-77

13. குறுந்தொகை, பா-364

14. நாடுகாண்காதை, அடி-82

15. குறுந்தொகை, பா-3

16. நற்றிணை-1

17. நாடுகாண் காதை-86

18. திருப்பாவை-3

19. நாடுகாண்காதை, அடி-90

20. ஐங்குறுநூறு, பா-23

21.குறுந்தொகை, பா-35

ஆய்வுக்கட்டுரையின் ஆசிரியர்

முனைவர் அ.ஜெயக்குமார்,

உதவிப்பேராசிரியர்,

தமிழாய்வுத்துறை,

மஹேந்ரா கலை அறிவியல் கல்லூரி (தன்னாட்சி),

காளிப்பட்டி, நாமக்கல் – 637501.

அலைபேசி :9994507627

ஆசிரியரின் பிறக்கட்டுரைகள்

1.சங்க இலக்கியத்தில் நெற்பயிர் மேலாண்மை

2.சங்க இலக்கியத்தில் குடில்கள்

3.தொல்காப்பிய இளம்பூரணர் உரையில் கலைச்சொல்லாக்கம்

            கிருஷ்ணகிரி வட்டாரம் காடுகள் நிறைந்தப் பகுதியாகும். இப்பகுதியில் கால்நடை வளர்ப்புத் தொழில் சிறப்பாக நடைபெற்று வருகின்றது. ஆடு, மாடுகளை மேய்க்கும் தொழிலை மேற்கொள்ளும் ஆடவர்கள், வேளாண்மையில் ஈடுபடும் கூலித் தொழிலாளர்கள் ஆகியோர் தமக்குக் கிடைக்கும் ஓய்வு நேரங்களில் உள்ளத்தை மகிழ்ச்சிப்படுத்திக்கொள்ள, நாட்டுப்புற விளையாட்டுகளுள் சில விளையாட்டுகளை விளையாடி வருகின்றனர். இவ்விளையாட்டைப் பெருந்தாயம் விளையாட்டு என்று கூறுகின்றனர். இவ்விளையாட்டை ஆய்வுக்கு எடுத்துக்கொண்டு ஆராயப்படுகின்றது.

பெருந்தாயம் விளையாட்டு

            தமிழ் நாட்டுப் பாரம்பரிய விளையாட்டுகளுள் முக்கியமானது தாயம் விளையாட்டு. தாயக் கட்டத்திற்கு எதிரெதிரே ஆண்கள் அமர்ந்து, தாயக்கட்டையை உருட்டி விளையாடுவர். இவ்விளையாட்டு ஆண்களுக்குரியது. இவ்விளையாட்டைப் பொழுது போக்கிற்காகவும் விளையாடுகிறார்கள். தற்பொழுது பந்தயம் கட்டியும் விளையாடுகின்றனர். இதைப் பங்காளி விளையாட்டு என்றும், சூது, தாயம் என்றும் கூறப்படுகிறது. தாயம் விளையாட்டுத் தமிழர்களின் மரபு சார்ந்த விளையாட்டாகும். இவ்விளையாட்டுத் தமிழரின் எண்ண ஓட்டத்திற்கும், அறிவுக் கூர்மைக்கும் பயன்படும் விளையாட்டாகவே திகழ்கிறது.

தாயம் – சொற்பொருள் விளக்கம்

            தாயம் என்ற சொல்லுக்கு அகராதிகள் பின்வருமாறு விளக்கங்களைத் தருகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, “தாயமாடுதல் – கவறாடுதல், சூதாடல்”¹ என்று செந்தமிழ் அகராதியும், 

                                    “சூதாடு கருவி – தாயக்கட்டை

                                    சூதாடல் – சூது விளையாடல்

                                    சூதாட்டம் – தாயம் விளையாடல்

                                    சூதாட்டம் – கவறு உருட்டியாட்டம்

                                    சூதுகாரன் – சூது விளையாடுபவன்”²

என்றெல்லாம் கதிர்வேற்பிள்ளை அகராதியும் பொருள் தருகிறது.

விளையாட்டுக்களம்

            தாயம் விளையாட்டு ஆண்களுக்குரியது. சில நேரங்களில் வீட்டில் இருக்கும் பெண்களும், வீட்டிற்குள் தரையில் கோடுகளை வரைந்து விளையாடுகிறார்கள். வேளாண் தொழிலில் ஈடுபட்டிருக்கும் பெண் தொழிலாளர்கள், மதிய உணவிற்குப் பின் ஓய்வு நேரங்களில், நிலத்தின் அருகில் இருக்கும் பாறை மீது கட்டங்களை வரைந்து இவ்விளையாட்டினை விளையாடுகின்றனர். சிற்றூர்களில் ஊரின் நடுவே தாயாட்டம் விளையாடுவதைப் பார்க்க முடிகிறது. “ஊரிலுள்ளவர்களும் வெளியூரிலிருந்து வந்தவர்களும் உட்கார்ந்து ஓய்வெடுக்க அமைக்கப்பட்டுள்ள தட்டையான கல்லுக்குப் பெயர் சகுனிகல் என்பதாகும். சகுனிக்கல் எனப் பொருள் வரக் காரணம், சகுனி என்பவர் மகாபாரதத்தில் சூதாட்டத்தைத் தொடங்கி வைத்தவர். அதனால், தாயாட்டத்தை விளையாடுவதற்குச் சகுனிக்கல் பலகையை அமைத்திருப்பர்”3 என்பது ஆய்வாளர் கருதுகிறார். இது எப்பொழுதும் அழியாத தழும்பாகவே இருக்கக்கூடும். இக்களத்தைச் சுற்றியும் வேப்பமரம், அரசமரம், ஆலமரத்தையும் நிழழுக்காக வளர்ப்பர். இவ்விடத்தில்  பெரியவர்கள், ஆடவர்கள் பகல் பொழுதில் ஓய்வு நேரங்களில் தாயம் விளையாட்டை விளையாடுகின்றனர்.

தாயம் விளையாட்டில் பயன்படுத்தப்படும் பொருட்கள்

            பருவச் சூழ்நிலைக்கு ஏற்றவாறு காடுகளிலும், மலைகளிலும், நிலத்திலும் வளரக்கூடிய மரம், செடிக் கொடிகளில் கிடைக்கப்பெறும் காய்களையும், விதைகளையும் தாயம் விளையாட்டிற்குப் பயன்படுத்துகின்றனர். “கிருஷ்ணகிரி வட்டாரத்தில் சுண்டைக்காய், கலாக்காய், புங்கங்கொட்டை, முத்துக்கொட்டை (ஆமணக்கு காய்) சூட்டுக்கொட்டை, வெங்கலிசாங்கல், குண்டுக்கல், ஆட்டுப்புலுக்கை ஆகிய பொருட்களைத் தாயக் கட்டத்தில் நகர்த்துவதற்குக் காய்களாகப் பயன்படுத்துகின்றனர்”4 என்பது களாய்வில் அறியமுடிகிறது.  மேலும், தாயம் விளையாட்டை விளையாடுவதற்கான, கட்டங்களை வரைய கோவை இலை, அவரை இலை, செங்கல், சுண்ணாம்புக்கட்டி, மாவுக்கல் சுண்ணக்கட்டி (சாக்பிஸ்), திருநீறுகட்டி ஆகிய பொருட்களைப் பயன்படுத்துகின்றனர். இப்பொருட்கள் அனைத்தும் எளிதாகக் கிடைக்கின்ற பொருட்களாகும். இவ்விளையாட்டிற்கு எல்லா இடத்திலும் மேற்கண்ட பொருட்களைக் கொண்டு வரைவதில்லை. விளையாடும் இடத்தில் மேற்கண்ட பொருட்களுள் எளிதாகக் கிடைக்கும். ஒரு பொருளைக்கொண்டு கட்டத்தை வரைந்து கொள்கின்றனர்.

தாயக்கட்டை வடிவங்கள்

            தாயக் கட்டையைக் கையில் உருட்டி விளையாடுவதற்கு ஏற்ப, வயதிற்கு ஏற்றார் போல பெரியது, சிறியது எனக் கட்டையை வடிவமைத்துக் கொள்கின்றனர்.

கட்டம் அமைக்கும் முறை

            தாயம் விளையாட்டை விளையாடுவதற்குக் கட்டம் வரையப்படுகின்றது. தாயம் விளையாடுவதற்குத் தாயக் கட்டையே முதன்மையாகின்றது. முதலில், நடுவில் ஒரு சதுரமாகக் கட்டத்தை வரைந்து கொள்வர். அதனுள் மையப் புள்ளியை வைத்து, நான்கு புறமும் நான்கு செவ்வகங்கள் வரையப்பட்டு, செவ்வகங்களை நீளவாட்டில் மூன்று கட்டங்களாகவும், அகலவாட்டில் ஆறு கட்டங்களாகவும் கோட்டை கட்டத்தைப் போட்டுக்கொள்வார்கள். தாய் மலையில் பெருக்கல் குறியீட்டை செய்து வரைந்து கொள்வர். பின்பு கீழ்மலை, மூலைமலை, கோடிமலைகளில் பெருக்கல் குறியீடுகளை வரைவர்.

தாயம் விளையாடுவோர் எண்ணிக்கை

            தாயம் விளையாட்டில், நபர்களை இரண்டு, நான்கு, ஆறு ஆகிய எண்ணிக்கையில் அமர்த்தி, இரு அணியாகப் பிரித்து விளையாடுகின்றனர். ஒற்றை படை எண்ணிக்கையில் அமரக் கூடியவர்கள் ஒரு குழுவாகவும், இரட்டை படை எண்ணிக்கையில் அமரக்கூடியவர்கள் எதிரணியினராகவும் தாயக் கட்டத்தில் அமர்ந்து விளையாடுவர்.

இருவர் விளையாடுதல்

            இருவர் மட்டும் விளையாடும் விளையாட்டை இருவர் விளையாட்டு என்கின்றனர். அதாவது விளையாடும் பொழுது இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் எதிரெதிராக அமர்ந்து விளையாடுவதாக இவ்விளையாட்டு அமையும்.

நான்கு பேர் விளையாடுதல்

            ஓர் அணிக்கு இரண்டு நபர்கள் விகிதம், இரண்டு அணிக்கும் மொத்தம் நான்கு நபர்கள் விளையாடுவர். ஓர் அணியாகவும், மற்றோர் அணியாகவும் அமர்ந்து விளையாடுகின்றனர். அவ்வாறு விளையாடுகின்றபொழுது அணித்தலைவராகவும் செயல்படுவர். இவர்களே கட்டத்தில் உள்ள காயை நகர்த்துகின்றனர். சில சமயம் அவரவர் அணியினரின் அறிவுரையின் பேரில் நகர்த்துகின்றனர்.

ஆறுபேர் விளையாடுதல்

            ஓர் அணிக்கு மூன்று நபர் வீதம் இரண்டு அணிக்கு ஆறு நபர்கள் விளையாடுகின்றனர். ஒரு குழுவில் உள்ள அணியில் மூன்று நபர்கள் விளையாடும் பொழுது, அவர்களுள் ஒரு நபர் தாயக்கட்டையை உருட்டி தாயம் போட்டுத் தன் பக்கம் உள்ள மலைக் கட்டத்தில் காயை இறக்குவர். அதே குழுவில் உள்ள மற்ற இரண்டு நபர்கள் தாயம் போட்டு, முதல் நபர் காயை இறக்கிய கட்டத்தில் அதே மலைக் கட்டத்தில் காயை இறக்குவர்.

            அதேபோல் அணியில் மூன்று நபர்கள் விளையாடும்பொழுது மூன்று நபர்களுள் ஒரு நபர் தாயக் கட்டையை உருட்டி தாயம் போட்டுத் தன் பக்கம் உள்ள மலை கட்டத்தில் காயை இறக்குவார்.

பெருந்தாயம் விளையாட்டுக்கு காய்களைப் பயன்படுத்தும் முறை

                        ஒருவர் கட்டையை உருட்டும் போது தாயம் விழுந்தால் மீண்டும் அவரே தொடர்ந்து தாயக் கட்டையை உருட்டி விளையாட வேண்டும். இதேபோல் ஐந்து, ஆறு, பன்னிரண்டு என்ற எண்ணிக்கை விழுந்தால் மீண்டும் அவரே தாயக் கட்டையை உருட்டி விளையாட வேண்டும். தாயக் கட்டையை உருட்டும் போது இரண்டு, மூன்று, நான்கு என்று குறைவான எண்கள் விழுந்தால் புள்ளிகளை மட்டும் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டு காயை நகர்தி விட்டு, எதிரணியினருக்குத் தாயக் கட்டையை விட்டு விட வேண்டும். மறுபடியும் கட்டையை எடுத்து உருட்டக் கூடாது. இது இரு குழுவுக்கும் பொதுவான விதிமுறையாகும்.

விளையாடும் முறை

            இரண்டு அணியினரும் தாயக் கட்டத்திற்கு எதிரெதிரே அமர்ந்து விளையாடும் பொழுது முதலில் யார் தாயக் கட்டையை உருட்டுவது என்பது முக்கியமல்ல, முதலில் தாயம் போடுவது யார் என்பதுதான் முக்கியமாகக் கருதப்படுகிறது. ஒருவர் தாயக் கட்டையை உருட்டியதும் தாயம் (ஒன்று) விழுந்தால்தான் காயைத் தாய் மலையில் இருந்து இறக்கவேண்டும்.

            இரு அணியினரும் தாயம் போட்டு, ஒவ்வொரு காயையும் உரிய மலையில் இறக்கி, வலது புறமாகக் கட்டத்தில் சுற்றி வரவேண்டும். 2,3,4,5,6,12 என்று விழுகின்ற எண்ணிக்கையைக் கொண்டு கணக்கிட்டுக் கட்டத்திற்குள் காய்களை முன்னேற்றிக்கொண்டே செல்லும் போது, இரண்டு அணியினருடைய காய்கள் முன்னும் பின்னுமாக நகர்ந்து, இரு அணியினரின் காய்கள் சந்திக்கும் இடத்தில் வெட்டப்படுகின்றன. ஆனால், இரண்டு அணியினரும் தங்கள் காய்களை வெட்டப்படாமல் பாதுகாத்துத் தாண்டி தாண்டி, வெட்டுக்குக் கொடுக்காமல் விழுகின்ற எண்ணிக்கையைப் பொருத்துத் தந்திரமாகக் கட்டத்திற்குள் காய்களை நகர்த்திக் கொண்டு பழம் எடுக்கின்றனர். ஓர் அணியினர் ஆறு காய்களையும் பழம் எடுத்துவிட்டால், அந்த அணியினர் வெற்றி பெற்றவர்களாவர். எதிர் அணியினர் தோல்வியடைந்தவராவர். தாயம் விளையாடுவதற்கு வரையப்பட்ட கட்டத்தில், வரையப்பட்டுள்ள கட்டங்களுக்கு 1. தாய் மலை அல்லது தாய் வீடு 2. கை துவைதல் அல்லது காய் இறக்குதல் 3. கிழ் மலை 4. மூலை மலை 5. கோடி மலை 6. தொக்கை மலை (அல்லது) பழம் மலை என்றெல்லாம் பெயர் சூட்டப்படுகின்றன.

1. தாய் மலை (அ) தாய் வீடு

            கிருஷ்ணகிரி வட்டாரத்தில் தாய் மலையைத் தாய் வீடு என்று அழைக்கின்றனர். இவ்விளையாட்டில் அனைத்துக் காய்களையும் இறக்குமிடத்திற்குத் தாய்மலை (அ) தாய்வீடு என்று கூறப்படுகிறது.

2. கை துவைதல் (அ) காய் இறக்குதல்

            தாயம் விளையாட்டில் கை துவைதல் அல்லது கை தொய்தல் என்ற வட்டாரச் சொல் வழக்கத்தில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.  ஒருவர் தாயக் கட்டையை முதன் முதலில் உருட்டி விளையாடும் போது 4,5,6,12,2,3 என்ற எண்கள் நீண்ட நேரம் விழுந்து கொண்டேயிருந்தால் அவருக்கு விளையாடுவதற்குத் தகுதி இல்லை. முறையாக ஒரு புள்ளி விழும் போதுதான் அவர் தாயம் விளையாடுவதற்குத் தகுதி பெறுகிறார். தாயம் (ஒன்று) விழுந்தால் மட்டும்தான் காய் துவைதல் என்கின்;றனர்.

3. கீழ் மலை

            தாயம் போட்டுக் காயைத் தாய் வீட்டிலிருந்து வெளியேற்றி வரும்போது 6 ஆவது கட்டத்தையும், 20 ஆவது கட்டத்தையும், 34 ஆவது கட்டத்தையும், 48 ஆவது கட்டத்தையும் கீழ் மலை என்று அழைக்கின்றனர்.

4. மூலை மலை

            தாயம் போட்டுக் காயைத் தாய் வீட்டிலிருந்து இறக்கி நகர்த்தி வரும்போது 13 ஆவது கட்டத்தையும், 27 ஆவது கட்டத்தையும், 41 ஆவது கட்டத்தையும் மூலை மலைகள் என்று அழைக்கின்றனர்.

5. கோடி மலை

            தாயம் போட்டுக் காயைத் தாய் வீட்டிலிருந்து இறக்கி நகர்த்தி வரும்போது 55 ஆவது கட்டம் கோடி மலையாகும். காயை இறக்கும் தாய் மலைக்கு இடது பக்கமாக இருக்கும் மலையைக் கோடிமலை என்று கூறப்படுகிறது. கோடி மலையை மூலை மலை என்றும் அழைப்பர். 6. தொக்கை மலை

            தொக்கை மலை என்பதைப் பழம் மலை என்றும் அழைப்பர். இம்மலையில் எதிர்பாராத விதமாக 67 ஆவது கட்டத்தில் காய் இருந்தால், தாயம் போட்டுத்தான் காயை எடுக்க முடியும். இல்லையென்றால் தொக்கையிலே காய் உட்கார்ந்துவிடும்.

தாயாட்டம் தெரிவிக்கும் செய்தி

            தாயம் விளையாட்டுக் கட்டத்தில் மனித சமுதாயத்தின் பிறப்பும், இறப்பும் ஆகிய இரண்டும் அறிவுறுத்தப்படுகின்றன. பிறந்த பின்பு நல்ல அறங்களையும், ஒழுக்க நெறிமுறைகளையும் கற்றுக் கொள்வதற்குப் பாட போதனையாகவும் தாயம் விளையாட்டு அமைகிறது. மனித சமூகத்தில், ஒருவன் பலவிதமான இன்னல்களையும் வெற்றித் தோல்விகளையும் மாறி மாறி அனுபவிக்கின்றான். இதனைச் சந்திக்கும் போக்கு வளர்த்தெடுக்கப்படுகிறது. ஒருவரை உயர்த்தி பேசுவதும், தாழ்த்தி பேசுவதும் குறைகளைச் சுட்டிக்காட்டுவதும், நிறைகளை மேன்மைப்படுத்துவதும், சூழ்நிலைக்கு ஏற்றவாறு நடந்து கொள்வதும், மீண்டும் ஓரிடத்தில் சேருவதும் போன்ற நிகழ்வுகளைச் சந்திக்கின்ற மனித குலப் போராட்டங்களைத் தாயம் விளையாட்டுத் தெரிவிக்கிறது. இவ்விளையாட்டுப் போராட்டத்தை முன்னெடுத்துச் செல்லும் விளையாட்டாக இருந்தாலும், சிற்றூரில் வாழக்கூடியவர்கள், விவசாய தொழிலை நம்பி வாழ்கின்றனர். அவர்கள் நிலத்தில் வேலை செய்து விட்டு, ஓய்வான நேரங்களில் உறவினர்கள், நண்பர்கள், சுற்றத்தார் போன்றோர் ஒன்றிணைந்து தாயம் விளையாட்டை விளையாடுகின்றனர்.

முடிவுரை

            இவ்விளையாட்டுப் பொழுது போக்கிற்காகவே இக்காலத்தில் விளையாடப்படுகிறது. இவ்விளையாட்டு, மனிதனைப் பக்குவப்படுத்த வேண்டும் என்னும் நோக்கத்தில் அமைகின்றது. அதே சமயத்தில் மக்களின் ஒற்றுமையை புலப்படுத்தவும் வலுப்படுத்துவதாகவும் மனம் மகிழ்ச்சி, சகோதரத்துவம் வளர்க்கும் விளையாட்டாக அமைகிறது. இந்த விளையாட்டுக் காலத்தை கடந்து நிற்கும் வகையில், மேன்மேலும் மீட்டுருவாக்கம் செய்யப்பட வேண்டியதாகின்றது.

சான்றெண் விளக்கம்

1.          செந்தமிழ் அகராதி, ப.344

2.          நா.கதிரைவேற்பிள்ளை அகராதி, ப.687

3.          நேர்காணல், மகாலிங்கம், வயது – 68, ஏரிக்கொல்லை, நாள் : 26.01.2019

4.          மேலது. நாள் : 26.01.2019

ஆசிரியரின் பிறக்கட்டுரை

1.சிறுதாயம் விளையாட்டு

கட்டுரையின் ஆசிரியர்

ம.ஆத்மலிங்கம்,

உதவிப்பேராசிரியர்,

தமிழாய்வுத்துறை,

எம்.ஜி.ஆர் கல்லூரி,

ஓசூர் – 635 130,

தொலைபேசி எண் : 9943259247,

gmail: aathmalingam1977@gmail.com

இளம்பூரணர், சேனாவரையர், நச்சினார்க்கினியர், தெய்வச்சிலையார், பேராசிரியர், கல்லாடர், பழைய உரைகாரர் முதலிய அறுவரே தொல்காப்பியத்திற்கு உரை கண்ட பழைய உரையாசிரியர்கள் ஆவர். இவர்களுள் முதல் உரையாசிரியர் இளம்பூரணர். இவ்வுரைக்கு முன்னரே தொல்காப்பியத்திற்கு உரைகள் பல இருந்தன. அதனை இளம்பூரணரே “என்பாரும் உளர். என்பர் ஒரு சாரார் என்பதாலும் நச்சினார்க்கினியர் சில இடங்களில் இங்ஙனம் பாடம் ஒதுப என்றும் உதாரணம் காட்டுப என்றும் கூறுவதாலும் அறியலாம். எனவே இளம்பூரணருக்கு முன்னரே உரைகள் இருந்ததை உணர முடிகிறது.

இவர்களில் இளம்பூரணர் உரையே முழுமைக்கும் கிடைத்துள்ளது. சேனாவரையர், தெய்வச்சிலையார், கல்லாடர் உரைகள் சொல்லதிகாரத்திற்கு மட்டுமே உள்ளன. பேராசிரியர் உரை பொருளதிகாரத்துள் பிற்பகுதியான மெய்ப்பாட்டியல், உவமவியல், செய்யுளியல், மரபியல் ஆகிய நான்கு இயல்களுக்கே உள்ளது. நச்சினார்க்கினியர் உரை பொருளதிகாரத்துள் பிற்பகுதியில் மெய்ப்பாட்டியல், உவமவியல், மரபியல் ஆகிய மூன்று இயல்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை, இவ்வுரைகளே இன்றி சொல்லதிகாரத்திற்குப் பழைய உரை ஒன்று உள்ளது.

தொல்காப்பியத்திற்கு உரைகண்ட அறுவருள் இளம்பூரணரே முதல் உரையாசிரியர் ஆவார். “உரையாசிரியராகிய இளம்பூரண அடிகள்” என்று அடியார்க்கு நல்லாரும் “உளங்கூர் கேள்வி இளம்பூரணர்” என்று மயிலை நாதரும் குறிப்பிடுகின்றனர். இதிலிருந்து இவர் இளமையிலேயே பேரறிவு படைத்திருந்தனர் என்றும் துறவு மேற்கொண்டிருந்தனர் என்றும் அறிய முடிகிறது.

இளம்பூரணன் என்னும் பெயர் இளையனாய்ப் பேரறிவுச் செல்வனாய் விளங்கும் முருகப்பெருமானைக் குறிக்கும் என்று கூறுவர். பொருளியல் முதல் நூற்பாவிற்கு உரையெழுதும்போது இறைவனது தாள் நிழலைச் சிவானுபூதி எனக்குறிக்கின்றார் அன்றியும் தாமரை புரையும் காமர் சேவடி எனத்தொடங்கும் குறுந்தொகைக் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலை உவமவியல் 3, 6 செய்யுளியல் 11, 49, 74 ஆகிய நூற்பாக்களில் எடுத்துக்காட்டுகிறார். இவ்வாறு இவரது பெயரையும் இவ்வுரைகளையும் உற்றுநோக்கும் போது இவரைச் சைவர் என்று துணிய இடமேற்படுகிறது.

தொல்காப்பியத்தையும் இளம்பூரணரின் உரையையும் தழுவியே பவணந்தி முனிவர் நன்னூலைச் செய்துள்ளார் என்று ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர். பவணந்தியாரின் காலம் கி.பி.12ஆம் நூற்றாண்டு. எனவே இளம்பூரணரின் காலம் கி.பி.2ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியாக இருக்கலாம்.

இவருக்குப் பின்வந்த சேனாவரையர், நச்சினார்க்கினியர் போன்றோர் இவருடைய உரையை ஆங்காங்கு மறுத்துச் சொல்லினும் இவர்பால் அவர்கள் பெருமதிப்பு வைத்திருந்தனர் என்பதை அவரவர் உரையால் அறியமுடிகின்றது. மற்ற தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்கள் அனைவரும் இவருடைய இயற்பெயரைக்குறிக்காமல் உரையாசிரியர் என்றே குறித்துச்செல்லுகின்றனர்.

இவருடைய உரை ஆற்றொழுக்காக அமைந்து செல்கிறது. இன்றியமையாது விளக்க வேண்டிய இடங்களில் மட்டும் விளக்கி, படிப்பவர் உள்ளத்தில் நூற்கருத்தையே இவரின் உறை இடம்பெறச்செய்யும். ஐயுறுவதற்குச் காரணமான பொருளை இங்ஙனமிருக்கும் போலும் எனக் கூறிச்செல்வது இவ்வுரையின் இயல்பாகும்.

இளம்பூணரின் உரை உவமை நலம் சான்றது.

1.          அணியிழை மகளிருக்கு அவ்வணியிற் சிறந்த ஆடைபோல

2.          குறிச்சி புக்க மான்போல

3.          நாலுழக்குக் கொண்டது நாழி என்றாற் போல போன்றவை சில உதாரணங்களாகும்.

மாத்திரையின் இலக்கணம் பற்றிய இளம்பூரணரின் உரையைக் காண்போம்.

            கண்ணிமை நொடியென அவ்வே மாத்திரை

            நுண்ணிதின் உணர்ந்தோர் கண்ட வாறே

            என்பது எழுத்ததிகார நூன்மரபில் உள்ள (7) நூற்பாவாகும்.

கண்ணிமையும் நொடியுமாகிய அவை மாத்திரைக்கு அளபு. இது நுண்ணிதாக நூலிலக்கணத்தினை உணர்ந்த ஆசிரியர் கண்ட நெறி. இமையென்றது இமைத்தல் தொழிலை. நொடி என்றது நொடியிற் பிறந்த ஓசையை தன் குறிப்பு இன்றி நிகழ்தலின் இமைமுன் கூறப்பட்டது.

நிறுத்தளத்தல், பெய்தளத்தல், நீட்டியளத்தல், நெறித்தளத்தல் தேங்க முகத்தளத்தல், சாத்தியளத்தல், எண்ணியளத்தல் என ஏழுவகையன என்னும் அளவினுள் இது சார்த்தியளத்தல்.

நுண்ணிதினுணர்ந்தோர் கண்டவாறு என்றதனான் நாலுழக்குக் கொண்டது நாழியென்றாற் போல அவ்வளவைக்கு அளவை பெறாமை அறிக.

தொல்காப்பிய உரையாசிரியர் டாக்டர் கு.சுந்தரமூர்த்தி “மாத்திரையின் அளவைக் கண்ணிமைத்தல், கை நொடித்தல் ஆகியவற்றின் அளவோடு ஒப்பிட்டுரைத்தலின் இவ்வளவு சார்த்தியத்தலின் பாற்படும்.

எழுத்துக்களை ஒலித்தற்கு ஆகும் காலக்கழிவினை மாத்திரை என்பர். இதில் கால், அரை, முக்கால் என்னும் பகுப்பு உண்டு. ஆனால் இரு மாத்திரை கொண்டது இன்ன பெயர் பெறும் என்றோ, மூன்று மாத்திரை கொண்டது இன்ன பெயர் பெறும் என்றோ அதற்குப் பெயர் கூறப்படுவது இல்லை. இதற்கு மாறாக முகத்தல் அளவையில் இங்ஙனம் பெயர் உளதாதலைக் காணலாம். நான்கு உழக்குக் கொண்டதற்கு நாழி என்று பெயர். இரண்டு நாழி கொண்டதை ஒரு படி என்பர். இரண்டு படி கொண்டதை ஒரு குறுணி என்பர். இங்ஙனம் கூறுமாறு போல இத்துணை மாத்திரையுடையது இன்னபெயர் பெறும் என்று கூறப்படுவதில்லை. இதனையே “நாலுழக்குக் கொண்டது நாழி என்றாற் போல” என்னும் உவமை கொண்டு உரையாசிரியர் விளக்குகின்றார்.

தொகை மரபில் அளவைப் பெயர்களைப் பற்றிக் கூறும்போது (நூற்பா 171) நாழி என்பது அளவைப் பெயர் என்று இளம்பூரணர் கூறுகிறார்.

உயிர் மயங்கியலில் (நூற்பா 241) நாழி என்னும் சொல்லை அடுத்து உரி என்னும் சொல் வந்தால் அது நாடுரி என மாறும் என்கிறார் இளம்பூரணர்.

            நாழி (ழ் + இ) + உரி

            நாழ் + உரி

            நா(ட்) + உரி → நாடுரி

மேற்கண்டவாறு இவை மயங்கும்

            நாழி என்னும் சொல் சங்க இலக்கியத்தில் முல்லைப்பாட்டு, பரிபாடல், கலித்தொகை புறநானூறு போன்ற நூல்களில் சுட்டப்படுகிறது. முல்லைப்பாட்டில் விரிச்சிக்காக (சகுனம் கேட்டல்) தெய்வத்தை வணங்கும் பெண்கள் நாழியில் முல்லை அரும்புகளையும் நெல்லையும் கொண்டு வந்து தெய்வத்தை வணங்கினர் என்ற செய்தியை அறியமுடிகிறது (அடி.எண்-9)

உண்பது நாழி என்று புறநானூறு (188) என்று கூறுவதும் எண்ணத்தக்கது.

            மூங்கிலில் கூடை பின்னுவது போல உழக்கு, நாழிகை என்னும் அளவைகளும் மூங்கிலைத் துண்டாக்கிச் செய்யப்பெற்றதை அறியமுடிகிறது. குதிரைக்கு உழக்காலும் நாழியாலும் வண்ணம் தீட்டும் தொழிலுக்குச் சேதிகை என்று பெயர். சேதிகையால் குதிரையின் உடல் அழகு படுத்தப்பெற்றதை

            “வெதிர் உழக்கு நாழியால் சேதிகைக் குத்திக்

            குதிரை உடல் அணி போல”

            என்று கலித்தொகை (பாடல் எண் 96) குறிக்கிறது. இக்காலத்தில் இரும்பால் படி முதலியன செய்யப்படுவது போல அக்காலத்தில் மூங்கிலின் கணுக்கள் வரை வெட்டி உழக்கு நாழி போன்ற அளவைகள் செய்யும் வழக்கம் இருந்ததையும் வண்ணங்களை நீரில் கெட்டியாகக் கரைத்து அவற்றில் உழக்கு, நாழி போன்றவற்றை வைத்து அதன் அச்சை குதிரையின் உடலில் வைத்து அழகு செய்யும் கலை இருந்ததையும் அறிய முடிகிறது. மாட்டுப்பொங்கல் போன்ற விழாக்களின்போது வண்ணக்கலவையில் கையை வைத்து அக்கையை மாடுகளின் மீது வைக்கும் வழக்கம் இன்றும் உள்ளது.

            தனிப்பாடல் திரட்டில் உழக்கு பற்றிய தகவல் உள்ளது. குறவன் ஒருவனுக்கு இரு மனைவியர், இளைய மனைவியின் மீது அன்பு கொண்ட குறவன் ஒரு நாள் தான் வளர்க்கும் பலா மரத்தை பார்த்துக்கொள்ளும்படி மூத்த மனைவியிடம் சொல்லிவிட்டுச் குறவன் வெளியே சென்று விடுகிறான். மூத்த மனைவியை குறவன் தண்டிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்ட இளைய மனைவி சிலரின் உதவியோடு அம்மரத்தை வெட்டி விடுகிறாள். மூத்த மனைவி மிக வருந்தி அழும்போது ஒளவையார் அங்கே செல்கிறார். மூத்த மனைவி நடந்த நிகழ்வுகளைக்கூற ஒளவையார்

            “கூரிய வாளால் குறைப்பட்ட கூன்பலா

            ஓரிலையாய் கன்றாய் மரமாய் – சீரிய

            வண்டுபோல் கொட்டையாய் வண்காயாய் திண்பழமாய்

            பண்டு போல் நிற்கப் பலா”.

என்று பாடுகிறார். உடனே அப்பலாமரம் முன்னர் இருந்தது போன்ற நிலையை அடைகிறது. குறவனின் மூத்த மனைவி ஒளவையாருக்கு மூன்று உழக்கு தினையைத் தருகிறாள். அதனை வாங்கிக்கொண்ட ஒளவையார் அருகில் உள்ள குறுநில மன்னனை சந்திக்கச் செல்கிறார். அம்மன்னன் தினை உள்ள துணி முடிச்சினை என்ன இது என்று வினவ

            “கூழைப் பலாத்தழைக்கப் பாடக் குறமகளும்

            மூவுழக்குத் தினை தந்தாள் – சோழா கேள்

            உப்புக்கும் பாடிப் புளிக்கும் ஒரு கவிதை

            ஒப்பிக்கும் என்றன் உள்ளம்”

என்கிறார் ஒளவையார். மூன்று உழக்குத் தினையை மட்டுமே அந்த ஏழைக்குறப்பெண்ணால் தர முடிந்தது அதை மறுக்காது வாங்கிச்சென்ற ஒளவையின் பண்பு நம்மை வியக்க வைக்கிறது. நான்கு உழக்கு ஒரு நாழியாதலால் ஒரு நாழிக்கும் குறைவான அதாவது அரைபடிக்கும் குறைவான தினையை குறமகள் ஒளவைக்குக் கொடுத்ததை அறியமுடிகிறது.  மூதுரை முப்பது நூலில் நாழியைப் பற்றி ஒளவை

            “ஆழ அமுக்கி முகக்கினும் ஆழ்கடல்நீர்

            நாழி முகவாது நால்நாழி”

            என்று கூறுகிறார். ஒரு நாழியை எவ்வளவுதான் கடலில் அழுத்தி முகந்தாலும் அது நான்கு நாழி நீரை முகக்காது என்பதே இதன்பொருளாகும்.

            நாலுழக்குக் கொண்டது நாழி என்று இளம்பூரணர் கூறுகிறார். நாழி என்பது ஒரு முகத்தல் அளவை கலைச்சொல்லாகும். உழக்கு என்பதும் கலைச்சொல்லாகும். உழக்கை விட மிகச்சிறியது ஆழாக்கு.

முகத்தல் அளவை

            360 நெல்                    →         1 செவிடு

            2 செவிடு                   →         1 பிடி

            5 செவிடு                   →         1 ஆழாக்கு

            2 ஆழாக்கு                 →         1 உழக்கு

            4 உழக்கு                    →         1 நாழி

            8 நாழி                        →         1 குறுணி

            12 குறுணி                 →         1 கலம்

            3 கலம்                        →         1 கோட்டை

மேற்கண்டவாறு தமிழரின் அளவை முறை 1950 வரை நாட்டுப்புறங்களில் இருந்தது என ம.சோ விக்டர் குறிப்பிடுகிறார்.

            இது போன்ற அளவைப்பெயர்கள் ஒவ்வொன்றுமே கலைச்சொற்கள். சிறிய துளையுள்ள பாத்திரத்தில் உள்ள நீர் கீழே வடிந்ததும் அதை இவ்வளவு நாழிகை எனக்கணக்கிட்டு கூறும் மக்கள் இருந்தனர். அவர்களை நாழிகைக்கணக்கர் என்று கூறுவர். அக்கருவியை குறுநீர்க்கன்னல் என்று கூறுவர் இதனை முல்லைப்பாட்டு (அடி.எண் 55)

“பொழுதளந் தறியும் பொய்யா மாக்கள்

தொழுதுகாண் கையர் தோன்ற வாழ்த்தி

எறிநீர் வையகம் வெலீஇய செல்வோய் நின்

குறுநீர்க் கன்னல்”

என்று உணர்த்துகிறது.

“கன்னலும் கிண்ணமும் நாழிகை வட்டில்”

என பிங்கல நிகண்டு கூறுகிறது. 1 நாழிகை என்பது 24 நிமிடம். கிண்ணம் எனப்படும் பாத்திரம் துளையைக்கொண்டது வாய்க்கால் நீரை பாசனத்திற்குப் பயன்படுத்துவோர் இக்கிண்ணத்தைப் பயன்படுத்துகின்றனர். 24 நிமிடங்களில் இதில் நீர் நிரம்பி விடுகிறது. ஒரு வயலுக்கு இத்தனை கிண்ணம் நீர் என அளவீடு செய்வது ஆத்தூர் வட்டாரத்தில் இன்றும் உள்ளது. பிங்கலநிகண்டு கூறும் கிண்ணம் நாழிகை வட்டிலே என நம்மால் உணரமுடிகிறது.

            நாழிக்கும், நாழிகை வட்டிலுக்கும் ஏதேனும் தொடர்பு இருந்திருக்கலாம் என்று கருதவும் இடமுண்டு. ஏ.கே செட்டியர் தன்னுடைய பயணத்தின்போது இக்கிண்ணத்தை சேலம் மாவட்ட ஆத்தூர் பகுதியில் பார்த்ததாக தன்னுடைய பயணக்கட்டுரையில் குறிப்பிடுகிறார் என்பது குறிக்கத்தக்கது. இதுபோல இளம்பூரணரின் உரையில் உள்ள கலைச்சொற்களைப் பற்றி தனியாக ஆராயும் அளவுக்கு இடம் உள்ளது. எனவே இளம்பூரணரை கலைச்சொல்லாக்க முன்னோடிகளுள் ஒருவராகக் கருதலாம் என்று உணரமுடிகிறது.

ஆய்விற்குத் துணைநின்ற நூல்கள்

1.தொல்காப்பியம் – எழுத்ததிகாரம்

பதிப்பாசிரியர்

டாக்டர் கு.சுந்தரமூர்த்தி

அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழக வெளியீடு.

2.சங்க இலக்கியம்

நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ் வெளியீடு

சென்னை – 98

3.மூதுரை முப்பது

கழக வெளியீடு

4.தனிப்பாடல் திரட்டு

பாரி நிலைய வெளியீடு

5.தமிழரின் எண்ணியல் – ம.சோ.விக்டர்

நல்லேர் பதிப்பகம் – சென்னை – 04

6.தமிழ்நாடு – (பயணக்கட்டுரைகள்) – ஏ.கே.செட்டியர்.

ஆய்வுக்கட்டுரையின் ஆசிரியர்

முனைவர் அ.ஜெயக்குமார்

உதவிப்பேராசிரியர்

தமிழாய்வுத்துறை

மஹேந்ரா கலை அறிவியல் கல்லூரி

நாமக்கல் – 637501

ஆசிரியரின் பிறக்கட்டுரைகள்

1.சங்க இலக்கியத்தில் நெற்பயிர் மேலாண்மை

2.சங்க இலக்கியத்தில் குடில்கள்

முன்னுரை

            செம்மொழி என்று போற்றப்படும் பெருமைக்குரியது உயர் தனிச்செம்மொழியான நம் கன்னித் தமிழ்மொழி. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட இலக்கியங்களைத் தன்னகத்தே கொண்ட செம்மொழியான தமிழ்மொழியில் தொல்காப்பியம், இறையனார் களவியல் உரைநூல், பதினெண் மேற்கணக்கு நூல்கள் (18), பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்கள் (18) சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, முத்தொள்ளாயிரம் ஆகிய 41 நூல்களும் செவ்வியல் இலக்கியங்கள் எனச் சிறப்பிக்கப்படுகின்றன.  தமிழ்ச் செவ்வியல் இலக்கியங்களில் சமூகவியல் வெளிப்பாடுகள் எனும் தலைப்பின் கீழ் சங்ககால ஒளவையாரின் படைப்பாளுமையையும் அவரது பாடல்களில் காணப்படும் சமூகவியல் வெளிப்பாடுகளையும் கண்டுகாட்ட விழைகிறது இக்கட்டுரை.

படைப்பாளுமை

            படைப்பாற்றல் என்பது மனிதர்கள் எல்லோரிடத்திலும் காணப்படுகின்ற பொதுமைப்பண்பு அல்ல.  அது ஒரு சிலரிடம் மட்டுமே காணப்படுகின்ற ஒரு தனிப்பண்பு.  அதிலும் இலக்கியப் படைப்பாற்றல் என்பது கற்றுத்துறைபோகிய சான்றோருள்ளும் மிகமிகச் சிலரிடம் மட்டுமே காணப்படுகின்ற பெருமைக்குரிய ஆளுமைப்பண்பாகக் கருதப்படுகின்றது.  சங்க இலக்கியங்களில் பாடல்கள் பாடியுள்ளோர் 40 பெண்பாற்புலவர்களே. அவர்களுள் ஈடும் இணையும் அற்றவராக முதன்மையானவராகக் கருதப்படுபவர் பாட்டுக்கு அரசியாகிய நம் ஒளவைப் பெருமாட்டியார்.

சங்ககால ஒளவையார்

            கடைச்சங்க காலத்தின் இறுதியில் வாழ்ந்ததாகக் கருதப்படும் ஒளவையார் பாணர் மரபினைச் சார்ந்தவர்.  நூற்றாண்டு வரிசையில் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றை எழுதிய அறிஞர் மு. அருணாசலம் ஆறு ஒளையார்களைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகின்றார்.  டாக்டர் மு.வ தம் இலக்கிய வரலாற்றில் பல ஒளவையார்கள் காலந்தோறும் வாழ்ந்து வந்துள்ளமையைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.  எனினும் சங்ககாலத்தில் வாழ்ந்த ஒளவையாரும் இடைக்காலமாகிய சோழர் காலத்தில் நீதிநூல்களைப் பாடிய ஒளவையாருமே மன்னரும் மக்களும் மதித்துப்போற்றும் புலமையும் சான்றாண்மையும் மிக்கவர்களாகத் திகழ்ந்திருக்கிறார்கள் என்கிறார் டாக்டர் தமிழண்ணல். ஆத்திசூடி, கொன்றை வேந்தன், மூதுரை, நல்வழி ஆகிய நீதி நூல்களைப்பாடிப் பெரும் புகழ் பெற்றவர் இடைக்காலமாகிய சோழர் காலத்தில் வாழ்ந்த ஒளவையாரே எனினும் காலந்தோறும் ஒளவையின் புகழ் விளங்கத் தொடங்கிவைத்தவர் சங்ககால ஒளவையாரே ஆவார்.  சங்க காலத்தில் புகழ் பெற்ற பெண்பாற் புலவராக இவர் திகழ்ந்தமையால் பிற்காலத்தில் தமிழகத்தில் சிறப்புடைய பெண்பாற்புலவர் பலர் ஒளவை என்றே அழைக்கப்பட்டு வந்துள்ளனர் என்கின்றனர் அறிஞர் பெருமக்கள்.

ஓளவையின் படைப்புகள்

            ஓளவையார் பாடியவையாகச் சங்க இலக்கியத்தில் 59 பாடல்கள் உள்ளன.  இவற்றில் 26 அகப்பாடல்கள், 33 புறப்பாடல்கள். 26 அகப்பாடல்களில் குறுந்தொகையில் 15 பாடல்களும் நற்றிணையில் 7 பாடல்களும் அகநானூற்றில் 4 பாடல்களும் இடம்பெற்றுள்ளன.  புறப்பாடல்கள் 33 இல் 22 பாடல்கள் அதியமான் நெடுமான் அஞ்சியைப் பற்றியவை. 3 பாடல்கள் அவர்மகன் பொகுட்டெழினியைப் பற்றியவை.

            ஒருபாடல் நாஞ்சில் வள்ளுவனைப் பற்றியது.  ஒரு பாடல் மூவேந்தர்களைப் பற்றியது.  மீதி ஆறு பாடல்களும் பொதுவியல் திணையில் அமைந்த பாடல்களாகும்.

சீற்றத்தில் மலர்ந்த சிறந்த கவிதை

            ஒளவை அதியமானைக் காணச் செல்கிறார்.  அதியமான் ஒளவைக்கு உடனே பரிசில் தராமல் காலம் தாழ்த்துகிறான்.  இதனால் ஒளவைக்குக் கோபம் வருகிறது.  சினமுற்ற ஒளவையார் வாயில் காப்போனை விளித்துப் பாடிய பாடல் அழகான பாட்டுச்சித்திரமாய் விளங்குகிறது.  ஆத்திரம் அறிவைக் கெடுக்கும்: ஆத்திரக்காரனுக்குப் புத்திமட்டு: சினம் என்னும் சேர்ந்தாரைக்கொல்லி என்றெல்லாம் சுட்டப்படுகின்ற சினத்திலும் அழகான, ஆழமான பொருள்நிறைந்த கவிதையை ஒளவை பாடியிருப்பது அவரது புலமைத்திறனுக்கு மிகச்சிறந்த உதாரணமாக அமைகிறது.

“வாயிலோயே! வாயிலோயே!

வள்ளியோர் செவிமுதல் வயங்குமொழி வித்தித்தாம்

உள்ளியது முடிக்கும் உரனுடை உள்ளத்து

வரிசைக்கு வருந்தும் இப்பரிசில் வாழ்க்கை

பரிசிலர்க்கு அடையா வாயிலோயே!

………………………………………

மரங்கொல் தச்சன் கைவல் சிறாஅர்

மழுவுடைக் காட்டகத்து அற்றே

எத்திசைச் செல்லினும் அத்திசைச்சோறே! (புறம் – 306)

என்கிறார் ஒளவையார்

            வாயிற்காவலனே தமது அறிவாலும், புலமைத்திறத்தாலும் வள்ளல்களின் செவிகளில் சிறந்த வாய்மொழிகளை விதைத்துத் தாம் நினைத்த பரிசினை நினைத்தவாறே அறுவடை செய்கின்ற புலவர்கள் பசியால் இறந்தனர் என்று சொல்லும்படியான வறுமையான உலகம் அல்ல இது. அறிவும், புகழும் உடையோர் எத்திசைக்குச் சென்றாலும் அவர்களுக்கு உணவும் கிடைக்கும் மரியாதையும் கிடைக்கும். அதனால் நான் இப்பொழுதே என் இசைக்கருவிகளையும், முட்டுக்களையும் எடுத்துக்கொண்டு செல்கிறேன். விறகுவெட்டி கோடரியைத் தோளில் போட்டுக் கொண்டு அடர்ந்த காட்டுக்குள் சென்றால் அவனுக்கு மரத்துக்கா பஞ்சம்?  எனப்பாடியுள்ளார்.  இதில் வறுமையிலும்  செம்மையாக வாழ்ந்த அவரது வாழ்க்கை முறை புலப்படுகிறது. பரிசில் பெற வந்திருக்கிறோமே?  இப்படிப்பாடினால் இனி இவனிடமோ இவனைப்போன்ற வள்ளல்களிடமோ பரிசில் கிடைக்குமோ? கிடைக்காதோ என அஞ்சாது துணிந்து பாடிய இவரது அஞ்சாமை நம்மை வியக்கவைக்கிறது.  சினமுற்றபோதும் சிறந்த பாட்டியற்றும் திறமும் சினத்தைச் சாதுர்யமாக வெளிப்படுத்திய விதமும் இவரது படைப்பாளுமைக்குச் சான்றாக அமைகிறது.

உவமைத் திறமெனும் புலமைத்திறம்

            நுட்பமான உவமைகளால் தான் சொல்லவந்த கருத்துக்களை விளக்குவதில் ஒளவை தன்னிகரற்றவராக விளங்கினார் என்பதை அவரது பாடல்களில் காணப்படும் உவமைகளின் மூலம் அறியலாம்.  அதியமான் பரிசில் தராது காலம் தாழ்த்தியது தன்னை அவனருகே மேலும் சில நாள் தங்க வைக்கத்தான் என்பதை உணர்ந்து கொண்ட ஒளவையார்

“ஒரு நாள் செல்லலம் இருநாள் செல்லலம்

பலநாள் பயின்று பலரொடு செல்லினும்

தலைநாள் போன்ற விருப்பினன் மாதோ

………………………………………..

அதியமான் பரிசில் பெறூஉம் காலம்

நீட்டினும் நீட்டாதாயினும் களிறுதன்

கோட்டிடை வைத்த கவளம் போலக்

கையகத் ததுவது பொய்யாகாதே! (புறம். 101) எனப் பாடியுள்ளார்.

            அதியமான் பரிசில் தரும் காலம் நீட்டினும் நீட்டாதாயினும் பரிசில் தருவது உறுதி என்பதைக் களிறு தன் கோட்டிடை வைத்த கவளம் போலக் கையகத்ததுவது பொய்யாகாதே எனும் உவமையால் விளக்குகிறார்.  அதாவது யானைக்குக் கவள உணவை உருட்டிப் பாகன் போடும் போது யானை ஆவென வாயைத் திறந்து ஒரு பருக்கை சிந்தாமல் சிதறாமல் ஏற்றுக்கொள்ளும்.  அதுபோல பரிசிலும் சிந்தாமல் சிதறாமல் முழுமையாகக் கிடைக்கும் என நுட்பமான உவமையால் விளக்குவது ஒளவையின் படைப்பாளுமைத்திறன் அன்றி வேறில்லை.

“யாழொடும் கொள்ள பொழுதொடும் புணரா

பொருளறிவாரா வாயினும் தந்தையர்க்கு

அருள் வந்தனவால் புதல்வர்தம் மழலை

என்வாய்ச் சொல்லும் அன்ன ஒன்னார்

கடிமதில் அரண்பல கடந்த

நெடுமான்அஞ்சி நீ அருளன் மாறே” (புறம் – 92) என்ற பாடலில்

            குழந்தைகளின் மழலைப் பேச்சு யாழிசையை ஒத்தனவா? காலத்தொடு பொருந்தியனவா? பொருள் விளங்குவனவா? ஆயினும் தந்தை தன் பிள்ளைகளின் மீதுகொண்ட அன்பினாலும் பாசத்தினாலும் அவை போற்றப்படுகின்றன.  அதுபோல என் பாடல்களும் நீ மதிப்பதனால்தான் மதிப்பினைப் பெறுகின்றன என உவமைகூறி தனக்கும் அஞ்சிக்குமான உறவு தந்தைக்கும் மகனுக்குமான உறவினைப்போன்ற நெருக்கமும் பாசமும் உண்மையும் உடையது என்பதை உவமையால் விளக்கும்திறன் பாராட்டுதற்குரியது.

நன்றியில் மலர்ந்த நயமிகு கவிதைகள்

            நன்றி மறவா நெஞ்சினராகிய ஒளவையார் அதியமான், பெருஞ்சேரல் இரும்பொறையுடன் கடும்போர் செய்தபோது அவனது வலிமையைப் பாராட்டி அவனை ஊக்கமூட்டியப் பாடல்கள் அவரது நன்றி உணர்வைக் காட்டுவனவாக அமைந்துள்ளன.

போரிலே அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி இறந்தபோது அவர் பாடிய

                                    “சிறியகட்பெறினே எமக்கீயும் மன்னே

                                    பெரியகட்பெறினே

                                    யாம் பாடத் தான்மகிழ்ந்து உண்ணும் மன்னே

                                    சிறுசோற்றானும் நனிபல கலத்தன் மன்னே!

                                    பெருஞ்சோற்றானும் நனிபல கலத்தன் மன்னே!

                                    …………………………………………….

                                    …………………………………………….

                                    அருந்தலை இரும்பாணர் அகன்மண்டைத் துளை உரீஇ

                                    இரப்போர் கையுளும் போகிப்

                                    புரப்போர் புன்கண் பாவை சோர

                                    அஞ்சொல் நுண்தேர்ச்சிப் புலவர் நாவில்

                                    சென்று வீழ்ந்தன்று அவன்

                                    அருநிறத்து இயங்கிய வேலே

                                    ஆசாகு எந்தை யாண்டுளன் கொல்லோ

இனிப் பாடுநரும் இல்லை என்ற பாடலில் பாடுநர்க்கு ஒன்று ஈகுநரும் இல்லை (புறம் – 235) எனப்புனைவியல் ஏதுமின்றி தன் மனநிலையை ஒளிப்படமாக்கியிருப்பது அவரது படைப்பாளுமைத் திறனை வெளிப்படுத்துகிறது.

            ஒளவையின் புறப்பாடல்கள் பல இருப்பினும் அதியமானுக்கும் தொண்டைமானுக்கும் இடையே நடக்க இருந்த போரை நிறுத்திய பாடல் சிறந்ததொரு பாடலாகும்.  தொண்டைமானைப் புகழ்வது போல இகழ்ந்து, அதியமான் போரில் வல்லவன் என்பதை நிறுவியவர் ஒளவையார்.

            “இவ்வே பீலியணிந்து மாலை சூட்டி” (புறம். 95) என்ற அடிகளால் இதனை உயரலாம். வெறும் பாடல்கள் இயற்றுவதோடு தம்முடைய கடமை முடிந்து விட்டதென எண்ணாமல், செயல்கள் மூலமும் தமக்குள்ள நாட்டுப்பற்றை வெளிப்படுத்தியுள்ளார் ஒளவையார்.

            ஓளவை புறப்பாடல் புலவர் எனப்போற்றப்பட்டாலும் அவர் அகப்பாடல்களையும் பாடியுள்ளார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.

அறத்தொடுநிற்றலை அழியாக்கவியாக்கியவர்

            அறத்தொடு நிற்றல் குறித்துப் பலர் பல பாடல்கள் பாடியுள்ளபோதும் ஒளவைபாடிய

                                                “அகவன் மகளே! அகவன் மகளே

                                                மனவுக்கோப்பன்ன நன்னெடுங்கூந்தல்

                                                அகவன் மகளே! பாடுபாட்டே

                                                இன்னும் பாடுக பாட்டே

                                                அவர் நல்நெடுங்குன்றம் பாடிய பாட்டே” (குறுந்-23)

என கட்டுவிச்சியை அழைத்துப்பாடிய பாடல் தமிழ் இலக்கிய ஆர்வலர்களால் என்றும் போற்றும்படி அமைந்துள்ளது.

            வரைவிட  ஆற்றாத தலைவியின் நிலையை

                                                “முட்டுவேன்கொல் தாக்குவேன்கொல்

                                                ஒரேன் யானும் ஒர்பெற்றி மேலிட்டு

                                                ஆஅ! ஒல்எனக் கூவுவேன் கொல்

                                                அலமரல் அசைவளி அலைப்ப என்

                                                உயவுநோய் அறியாது துஞ்சும் ஊர்க்கே” (குறுந் – 28)

என சொற்சித்திரமாக்கியுள்ளார்.

அகப்பாடல்களில் புறச்செய்திகள்

அகப்பாடல்களைப் பாடிய ஒளவையார் அவற்றில் சில புறச்செய்திகளையும் கூறுகிறார்.

                                                “வெம்போர் நுகம்படக் கடக்கும் பல்வேல் எழினி

                                                முனையான் பெருநிரை போல” (குறுந்.80)

                                                “………… நெடுந்தேர் அஞ்சி

                                                கொன்முனை யிரவூர் போல”        (குறுந்.91)

            என்பன அவற்றில் சில. ஒளவையின் பரத்தைக் கூற்றுப் பாடல்களும் இங்குக் குறிக்கத்தக்கன.

முடிவுரை:

            உவமைத்திறத்தாலும் சொல்வீச்சாலும் நடைநயத்தாலும் கருத்துச்செறிவாலும் ஒளவையின் பாடல்கள் காலத்தை வென்று வாழும் தகுதியைப் பெற்றுள்ளன.  கவிதைகள் பாடுவதோடு நின்றுவிடாமல் தன்னுடைய செயலாலும் ஆளுமையை வெளிப்படுத்தியவர் ஒளவையார் என்று உணர முடிகிறது.

ஒளவையின் பாடல்களில் இருந்து கீழ்க்கண்ட தலைப்புகளில் ஆய்வு செய்யலாம்.

1.         ஒளவையின் அகப்பாடல்களில் பரத்தை.

2.         ஒளவையின் அகப்பாடல்களில் புறச்செய்திகள்.

3.         ஒளவையின் புறப்பாடல்களில் அதியமான்.

4.         ஒளவையின் பாடல்களில் உவமைகள்.

5.         ஒளவையின் பாடல்களில் போர்ச்செய்திகள். என்பன அவற்றில் சில.

ஆய்வுக்கட்டுரையின் ஆசிரியர்

முனைவர் த.மஞ்சுளாதேவி

தமிழ்த்துறைத் தலைவர்,

அரசு கலைக் கல்லூரி,

முசிறி.

முன்னுரை

            சதி என்னும் உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கம் பென்டிங் பிரபு காலத்தில் ஒழிக்கச் சட்டமியற்றப்பட்டது. இராஜஸ்தான் மாநிலத்தில் நாற்பதைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ரூப் கன்வர் என்ற பெண் தன் கணவனை இழந்தபிறகு உடன்கட்டையேற்றப்பட்டு இறந்திருக்கிறாள். அம்மாநிலத்தில் இவ்வழக்கமானது கடுமையான அரசியல் சட்டத்திற்கு அப்பாலும் செயல்பட்டு வருவதைத்தான் இச்செயல் காட்டுகின்றது. பெண்கள் சிலரை சதி கவர்ந்திருப்பதற்கும் காரணம் இல்லாமல் இல்லை. கணவன் இறந்த பிறகு பெண்கள் வாழும் நெறி கடுமையான விதிகளுக்கு உட்பட்டதாய் இருந்திருக்கின்றது. காலப்போக்கில் முழுமையான மாற்றத்தினை அடைந்திருக்கின்றது என்று கருதப்பட்ட போதிலும் ஆயினும் முற்றிலுமாக மாறிவிடவில்லை. கணவனை இழந்த பெண் விதவை என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘சொல்லில்கூட பொட்டு இல்லையே என்று வருத்தப்படுவதற்கு, கைம்பெண் என்று அழைத்தால் ஒன்றுக்கு இரண்டு பொட்டு கிடைக்கும்’ என்ற கூற்று ஆறுதல் வார்த்தையாகத்தான் அமைந்திருக்கிறது. ஆனால் சங்க காலத்தில் கைம்பெண்நோன்பு பெண்ணிற்கு ஆறுதல் அளிப்பதாக அமையவில்லை. சங்க காலத்தில் கைம்மை எத்தகு நிலையில் இருந்திருக்கின்றது என்பதை இக்கட்டுரை நுவல்கின்றது.

சங்க கால மகளிர்

            சங்க காலம் தமிழர்களின் பொற்காலம் எனக் கருதப்படுகிறது. பொற்காலத்தில் பெண்கள் ஆடவருக்கு நிகரானவர்களாக மதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆண்களுக்குச் சமமான உரிமையினையும் பெற்றிருக்கிறார்கள். ஆடவரைப் போலவே கள் அருத்தியிருக்கிறார்கள்.1 அரசியல் காரணமாய் தூது சென்றிருக்கிறார்கள்.2 சிறந்த கவிஞர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள். ஆயினும் அவர்களுடைய நிலை மிக உன்னதமாய் இருந்திருக்கின்றதா? என்பது வினாவுக்குரியதாய் இருக்கிறது. கணவனை இழந்த சங்ககாலப்பெண்டிர் நிலை குறிப்பிடும்படியாக இல்லை. இந்திய மரபு வழிப்பட்ட (?) பெண்களாகவே இருந்திருக்கின்றனர். பிற்காலத்தில் வீடுபேறு பற்றிய நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட மிகவும் கொடிய பழக்கந்தான் உடன்கட்டை ஏறுதல். இப்பழக்கத்தினை சங்க காலமகளிரும் ஏற்றுக்கொண்டிருக்கின்றனர். ஆண்களுக்கு நிகராக சம உரிமை படைத்தவர்களாக விளங்கியவர்களிடம் உடன்கட்டை ஏறல் இருந்தமை வியப்புக்குரியதே.

கைம்மை நோன்பு

            திருமணத்திற்கு முன்பிருந்தே பூச்சூடி வளையலணிந்து நல் உணவு உண்ட மகளிர் கணவரை இழந்த பிறகு அனைத்தையும் துறந்தவராகின்றனர். பஞ்சணையிலோ, நல்ல படுக்கையிலோ படுத்துறங்கிய மகளிர் பாயும் இல்லாது சிறிய கற்கள் நிறைந்த வெறுந்தரையில் படுத்து உறங்கியிருக்கின்றனர். தாளிப்புடன் கூடிய நல்ல கொழுவிய சுவையுடனான அடிசிலைத் தவிர்த்து நறு நெய்யின்றி நீர்ச்சோற்றையும் புளிகூட்டப்பட்ட வேளைக் கீரையினையும் உணவாகக் கொண்டிருக்கின்றனர். இன்னும் சிலர் அவ்விடத்து உண்டான புல்லரிசியினையே தம் உணவாக உட்கொண்டனர். இதனை

                                    …………………… நறுநெய் தீண்டா

                                    துடையிடைக் கிடந்த கைபிழி பிண்டம்

                                    வெள்ளெட் சாந்தோடு புளிப்பெய் தட்ட

                                    வேளை வெந்தை வல்சியாகப்

                                    பரற்பெய் பள்ளிப் பாயின்று வதியும்”

என்ற பாடல் அடிகள் படம் பிடித்துக் காட்டுகின்றன. நீர்ச்சோறோ, புல்லரிசிச்சோறோ யாதாயினும் அதனை கணவனை இழந்த மகளிர் முறையான நேரத்தில் உண்டார்களா எனில் இல்லை எனலாம். நேரந்தவறி உண்ணும் நிலை கணவனை இழந்த பிறகே உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றது.

                                    பெருவளக் கொழுநன் மாய்ந்தெனப் பொழுது மறுத்

                                    தின்னா வைக    லுண்ணும்

                                    அல்லிப் படூஉம் புல்லா யினவே

என்று ஒக்கூர் மாசாத்தனார் கணவனை இழந்த பெண்ணொருத்தியின் நிலையினை எடுத்துக் காட்டுகின்றார்”4 கணவனை இழந்து கைம்மை நோன்பு வாழும் பெண்களை தொடி கழி மகளிர்5, ஆளில் பெண்டிர்6, உயவல் பெண்டிர்7, கழிகலமகளிர்8, கழிகல முகடூ9, பருத்திப்பெண்டிர்10, என்று குறிப்பிடுகிற நிலையும் வழக்கில் இருந்திருக்கின்றது.

இறந்தவருக்கு உணவிடுதல்

            கணவன் இறந்த பிறகு அவன் இறந்த இடத்தினை அவனுடைய மனைவி சாணத்தால் மெழுகி புல்லின்மேல் உணவு இட்டு அவனுக்குப் படைப்பாள். வேள் எவ்வி என்ற அரசன் இறந்தபின் அவனுடைய மனையில் அவன் மனைவியின் நிலையினை வெள்ளெருக்கிலையார் என்ற புலவர்

                                    பிடியடி யன்ன சிறுவழி மெழுகித்

                                    தன்னமர் காதலி புன்மேல் வைத்த

                                    இன்சிறு பிண்டம் யாங்குண் டனன்கொல்

என்று காட்டுகின்றார்11. இதே போன்று இன்னுமொரு காட்சி. மீனிறைச்சியினைப் பலருடன் சேர்ந்து விருந்துண்ணும் இடமானது. கணவன் இறந்து பட்டதும் மாறி விடுகின்றது. இறந்த கணவனுக்கு உணவு படைக்க வேண்டி சிறிய இடத்தினை அழுத கண்களோடு ஆவின் சாணத்தால் மெழுகுகின்றாள் மனைவி.

                                    அடங்கிய கற்பி னாய்துதன் மடந்தை

                                    உயர்நிலை யுலக மவன்புக வார

                                    நீறாடு சுளகிற் சீறிடநீக்கி

                                    அழுத லானாக் கண்ணள்

                                    மெழுகு மாப்பிகண் கலுழ்நீ ரானே

கண்ணீரையும் சாணத்தோடு மெழுகுகின்ற இந்நிலையை தும்பை கோகிலவானர் படம்பிடித்துக் காட்டுகின்றார்12.

கூந்தல் களைதல்

            பெண்ணுக்கு அழகினைத் தருவது கூந்தல். மயிலின் தோகைக்கும் கார்மேகத்திற்கும் ஒப்பிட்டுக் கூறக்கூடியகூந்தலை அகிற்புகையூட்டியும் வாசனைத் திரவியங்களைப் பூசியும் அழகுபடுத்துவர். ஐந்து வகையான பகுப்புகளில் மிகச் சிறப்பாக ஒப்பனை செய்து அழகுபடுத்துவர். இதனை ஐம்பால், சில்லைங் கூந்தல் என்றெல்லாம் சங்க இலக்கியங்கள் வருணிக்கின்றன. இவையனைத்தும் கணவர் உயிருடன் இருக்கின்ற காலம் வரையிலுமே. கணவர் இறந்தபின்னர் திரவியங்களால் பெண்கள் தம் கூந்தலை அழகுபடுத்துவதில்லை. மாறாகக் கூந்தலை குறைத்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். வளையல் போன்ற அணிகலன்களை அணிவதையும் இழந்திருக்கின்றனர். இந்நிலையினை,

                                    கூந்தல் கொய்து குறுந்தொடி நீக்கி

என்று தாயங்கண்ணியார் குறிப்பிடுகின்றார்13. கணவர் இறந்த பின்னர் பெண்கள் வளையல் அணியாதிருப்பதை

                                    வளையில் வறுங்கை யோச்சி

என்று குளம்பந்தாயனாரும் கயமனாரும் தம் பாடல்களில் கூறுகின்றனர்.14 கூந்தலைக் குறைத்துக் கொள்வது தவிர முழுவதுமாகக்களைந்து விடுகின்ற பழக்கமும் இருந்திருக்கின்றது. கைம்பை நோன்பிற்காகப் பெண்கள் தங்கள் கூந்தலை மழித்துக் கொண்ட நிலையினை

                                    ஒள்நுதல் மகளிர் கைம்மை கூர

                                    அவிர் அறல் கடுக்கும் அம்மென்

                                    குவையிருங் கூந்தல் கொய்தல் கண்டே

என்று கல்லாடானார் பாடிய பாடல் வழி அறியலாம். காரியாதி என்ற சிற்றரசன் இறந்த பின்பு அவனுடைய பொலிவிழந்த மனையின் அழகை ஆவூர் மூலங்கிழார் உரைக்கையில் கணவனை இழந்த பெண்ணின் நிலையுடன் ஒப்பிட்டு உரைக்கின்றார்.

                                    கொய்ம் மழித் தலையொடு கைம்மையுறக் கலங்கிய

                                    கழிகல மகடூஉப் போல

                                    புல்லென் றணையாற் பல்லணி யிழந்தே

            என்ற இப்பாடலடிகள் கணவனை இழந்த பெண் தலைமயிரை – கூந்தலை மழித்தலோடு அணிகலன்களையும் துறந்த நிலையினை அறிவிக்கின்றன.16 இதனை மாறோக்கத்து நப்பசலையார் பாடலும் உறுதிப்படுத்துகின்றமையைக் காணலாம். பூக்களையும் தழையினையும் சூடுவது கூட கணவன் உயிருடனிருக்கும் காலத்து மட்டுமே. கணவன் இறப்பிற்குப் பின்னர் இவற்றை அணியாது இருந்திருக்கின்றனர்.

                                    மண்ணுறு மழித்தலைத் தெண்ணீர் வார

                                    தொன்றுதா முடுத்த வம்பகைத் தெரியற்

                                    சிறுவெள் ளாம்பல் அல்லி யுண்ணும்

                                    கழிகல மகளிர் போல

என்பன அப் பாடல் அடிகளாகும்.17 இத்தகைய நிலையே கைம்மை நோன்பாகக் கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றது. இதனைக் கைம்மைக்கொடுமை என்றே கூறலாம். சங்க காலத் தமிழரிடம் வழக்கிலிருந்த கூந்தல் கலையும் பழக்கம், பிற்காலத்தில் தமிழகத்தில் ஆரியர்கள் வந்தேறிய பிறகு அவர்களிடம் இப்பழக்கம் ஒட்டிக்கொண்டது. கணவனை இழந்த பார்ப்பனப் பெண்கள் தலைமுடியை மழித்துக்கொண்டு கைம்மை நோன்பின் ஒரு கூறினை பின்பற்றி இருந்தனர். சிலப்பதிகார காலத்தில் இக்கைம்மை நோன்பு துறைகளில் நீராடுவதோடு தொடர்கின்றமையைக் காணலாம்.18

கைம்மைத் துயருக்கு மாற்று

            கூந்தலை மழித்து, பூ, தழையாடை முதலியனவற்றைத் துறந்து அணிகலன்களை இழந்து தூய நல்லரிசியினை விலக்கி நீர்ச்சோற்றையும் புல்லரிசிச் சோற்றையும் உண்டு. பஞ்சணையினையும் பாயினையும் நீக்கிப் பருக்கைக் கற்கள் நிறைந்த தரையில் படுத்துறங்கி வாழுகிற வாழ்க்கை கைம்மை நோன்பு ஆகும். இந்நோன்பிற்கு சங்க கால மகளிர் மாற்று தேடினர். அஃது இக்கைம்மை நோன்பினை ஏற்க மறுப்பதோ எதிர்த்துப் போராடுவதோ என்ற வழியில் அமையவில்லை. உயிர் துறப்பதன் மூலமே தீர்வு கண்டிருக்கின்றனர். கணவன் இறந்த பின்னர் உடன்கட்டை ஏறுதல் அல்லது காடுகிழாள் கோயில் முன்பு தீ மூட்டப்பட்டு அதனுள் இறங்குவதைத் தெரிவு செய்திருக்கின்றனர் புறங்காட்டில் காடுகிழாள் கோயில் முன்பு தீயினுள் இறங்கி பூதப்பாண்டியன்தேவி பெருங்கோப்பெண்டு உயிர்துறந்தமையை மதுரைப் பேராலவாயர் பாடியிருக்கிறார்.19

            கைம்மை நோன்பின் கொடுமையினை நன்கறிந்த பெருங்கோப்பெண்டு தன் கணவன் பூதப்பாண்டியன் இறந்ததும் உடன்கட்டையேறத் துணிகிறாள். நாட்டின் நிலை குறித்து அரசியல் சுற்றத்துச் சான்றோர் தடுக்கின்றனர். பெருங்கோப்பெண்டு இதனைப் பொல்லாச் சூழ்ச்சி என்று கூறி உயிர்துறக்க முயல்கின்றாள்.

                                                பல்சான் றீரே பல்சான் றீரே

                                                செல்கெனச் சொல்லா தொழிகென விலக்கும்

                                                பொல்லாச் சூழ்ச்சிப் பல்சான் றீரே

என்பது அவரது கூற்று 20 கைம்மை நோன்பின் கொடுமையினைத் தாளமுடியாமையினாலேயே இக்கூற்று வெளிப்பட்டிருக்கின்றது. ஒருவர் இறந்தபின் இறந்தவரை எரிக்கின்ற பழக்கமும், புதைக்கின்ற பழக்கமும் உள்ளன. எரிக்கின்ற பழக்கம் உடையோரிடம் கணவனை இழந்த பெண்தீ வளர்த்து தீயினுள் இறங்குவாள். புதைக்கின்ற பழக்கம் உடையோர் இறந்தவரைப் பெரிய தாழியுள் இட்டுப்புதைப்பர். அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்டெடுக்கப் பெற்ற முதுமக்கட்டாழிகள் இதனை நமக்கு அறிவிக்கின்றன. இது குறித்துப் புறநானூற்றிலும் அகச்சான்று உள்ளது. கணவனை இழந்த பெண்ணொருத்தி கலஞ்செய்து கொடுக்கும் குயவரிடம் மிகப்பெரிய கலம் கேட்கிறாள். கணவனோடு தன்னையும் சேர்த்துப் புதைப்பதற்காகப் பெரிய கலத்தினைக் கேட்கின்றாள்.

                                                கலஞ்செய் கோவே கலஞ் செய் கோவே

                                                ………………………………………….

                                                வியம்மல ரகன் பொழி லீமத்தாழி

                                                அகலிதாக வனைமோ

என்பது அப்பெண்ணின் வேண்டுகோளாக அமைகிறது.21 கணவன் இறப்பிற்குப் பின்னர் பெண்கள் எரிந்தோ, புதைந்தோ, கைம்மை நோன்பை முடிந்திருக்கின்றனர்.

அகப்பாடலில் கைம்மைக் கொடுமை

            இரவில் தலைவன் தலைவியைச் சந்திக்க வருகின்றான். களவின்பத்தில் மிகுதியும் விருப்புடைய தலைவன் செயலைத் தோழி வரைவுகடாவுதல் காரணமாய் கண்டிக்கிறாள். கடுமையான ஆபத்துகளுக்கிடையே வாரற்க என்கிறாள். இவ்வாபத்து பற்றிக் கூறுகையில் தலைவன் நாட்டில் உள்ள குரங்கின் செயலை எடுத்துக்காட்டுகிறாள். ஆண்குரங்கு இறந்துபட்டதும் பெண் குரங்கு தன்னுடைய குட்டியை உறவினரிடம் கொடுத்து விட்டு கைம்மை நோன்பின் துயர் தாளமுடியாமல் அல்லது அடைய விரும்பாமல் மலையின் உச்சியிலிருந்து கீழே குதித்துத் தன்னுயிரினைக் போக்கிக் கொள்கின்றது.

                                                கருங்கண் தாக்கலை பெரும்பிறி துற்றெனக்

                                                கைம்மை உய்யாக்காமர் மந்தி

                                                கல்லா வன்பறழ் கிளைமு தற் சேர்த்தி

                                                ஒங்குவரை அடுக்கத்துப் பாய்ந்துயிர் செகுக்கும்.

என்ற இந்த அகப்பாடல் அடிகளில் ஐந்தறிவுடைய குரங்கின் மேல் சங்க கால மகளிரின் நிலை ஏற்றிக் கூறப்படுகிறது.22 கைம்மை நோன்பு கொடுமையானது என்பதும் இந்நோன்புக் கொடுமையினின்று மீள உயிர் துறத்தலைத் தீர்வாகக் கொண்டமையும் என்பது வெள்ளிடை மலையாகிறது.

உடன்கட்டை ஏறக் காரணம்

            ஒத்த அன்புடையவராய் நல்லறமே கொண்டு வாழ்வது இல்லறம். இந்த இல்லறத்தில் இன்ப துன்பங்களைத் தங்களுக்குள் சமமாய் பங்கெடுத்துக் கொளல் வேண்டும். ஒரு சாராருக்கு மட்டும் ஒன்று உயர்ந்தோ, குறைந்தோ இருத்தல் கூடாது. அங்ஙனம் இருப்பின் அங்குச் சமநிலை இல்லை. சங்க காலந்தொட்டு இன்று வரை துன்பங்கள் எப்பொழுதும் பெண்களின் சொத்தாகவே விளங்குகின்றன. திருமணச் சடங்கில் அம்மி மிதித்தல் என்ற சடங்கு ஒன்றுண்டு. அம்மி எதற்காக மிதிக்கப்படுகிறது? கணவனுடைய வாழ்க்கைப்பாதை கரடு முரடானதாக இருந்தாலும் இன்ப துன்பங்களில் பங்கெடுத்துக்கொண்டு, மனைவி கணவனோடு செல்லுதல் வேண்டும். இச் செய்தியைத்தான் அம்மி மிதித்தல் என்ற சடங்கு உள்ளடக்கியிருக்கின்றது. பெரும்பாலும் பெண்ணுக்கே இது போன்ற அறிவுரைகள் பல கூறப்படுகின்றன. ஆணுக்கு இத்தகைய அறிவுரை கூறும் சடங்கு இல்லை. கணவன் இறந்த பெண் கைம்பெண், விதவை என்ற சொற்களால் குறிக்கப்படுகின்றாள். வெண்ணிற ஆடை உடுத்துகின்றாள். ஆனால் மனைவியை இழந்த கணவனை இது போன்று அடையாளம் காட்டக்கூடிய சொல்லோ, ஆடையோ ஒன்று கூட இல்லை.

சங்க காலத்திலும் இத்தகைய நிலையில் மாற்றம் இல்லை. ஒத்த அன்புடையவரில் கணவன் இறப்பின் மனைவியே பல துன்பங்களைப் பெறுகிறாள். நல்ல உணவில்லை, படுக்கையில்லை, அணிகலன்களை அணிவதுமில்லை. கூந்தலை இழந்து கண்ணீர் மல்க, கணவன் இறந்த இடத்தினை மெழுகி விண்ணுலகில் வாழும் கணவனுக்கு உணவு படைத்து வாழும் வாழ்க்கை நரக வாழ்க்கையாகத்தான் இருக்கின்றது. மனைவி இறந்த பிறகு கணவனுக்கு இது போல் எந்தவிதமான விதிமுறைகளும் கிடையா. மனைவி இறந்த பிறகு எந்த ஒரு கணவனும் தலைமயிரை மழித்துக்கொண்டு நீர்ச்சோறோ, புல்லரிசிச் சோறோ உண்டு வெறுந்தரையில் படுத்துறங்கி மனைவி இறந்த இடத்தினை மெழுகி விண்ணுலகில் (?) வாழும் மனைவிக்கு உணவு படைத்து நோன்பிருப்பதில்லை. மீறி மீறிப் போனால் கொஞ்சம் வருத்தப்படலாம். கைம்மை நோன்போ, உடன்கட்டை ஏறலோ, கணவனுக்குக் கிடையா. சேரமான் கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை தம் பெருங்கோப்பெண்டு இறந்த பொழுது.

                                    யாங்குப்பெரி தாயினு நோயல வெனைத்தே

                                    உயிர்செகுக் கல்லா மதுகைத் தன்மையிற்

                                    கள்ளி போகிய களரியம் பறந்தலை

                                    வெள்ளிடைப் பொத்திய விளைவிற கீமத்

                                    தொள்ளழற் பள்ளிப் பாயல் சேர்த்தி

                                    ஞாங்கர் மாய்ந்தனள் மடந்தை

                                    இன்னும் வாழ்வ லென் னிதன் பண்பே

என்று வருந்த மட்டுமே முடிகிறது.23 தலைவியை விட்டுப்பிரிவது துன்பமெனப் புலம்புகிற தலைவன் கூற்றும் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அக்கூற்று

                                    வம்பணி உயர்கொடி அம்பர் சூழ்ந்த

                                    அரிசில் அம்தௌ;ளறல் அன்னயிவள்

                                    விரி ஒலி கூந்தல் விட்ட மை கலனே என்று வெளிப்படுகிறது.24

தலைவியைப் பிரிந்து வாழும் நாட்கள் வீணான பதர் போன்றவையே என வருந்துகிற (எல்லாம் எவனோ? பதடி வைகல்) தலைவனையும் பார்க்க முடிகிறது.25 இவை விகிதாச்சார அளவில் மிகவும் சிலவே. ஆனால் சங்ககாலப் பெண்கள் தாங்கள் இல்லாமல் தலைவர்கள் – ஆண்கள் வாழ மாட்டார்கள் என்று அளவுக்கு அதிகமான நம்பிக்கையினை ஆண்கள் மீது வைத்திருக்கின்றார்கள். இதனை

                                    நீரின்ற மையா உலகம் போலத்

                                    தம்மின்ற மையா நம் நயந் தருளி என்றும் 26

                                    நம்மை விட்டு அமையுமோ மற்றே என்றும் 27

பாடப்படும் பாடலடிகள் மெய்ப்பிக்கின்றன. தாமின்றி தலைவன் இல்லை எனும் எண்ணம் பெண்களுக்கு மிகுதியாக இருந்ததைப் போலவே தலைவன் இல்லாத வாழ்க்கை ஒன்றுமில்லாத பாழ் என உறுதியாக நினைத்த பெண்கள் அதிகம் இருந்திருக்கின்றனர். தலைவனுடைய தற்காலிகப் பிரிவைத் தாள முடியாமல்,

                                    நின் இலது இல்லா இவள் என்றும்28

                                    ……….              இவளே

                                    வருவை ஆகிய சின்னாள்

                                    வாழா னாதல் நற்கு அறிந்தனை என்றும்29

                                    ……….              காதலர்

                                    ஒரு நாள் கழியினும் உயிர் வேறு படூஉம் என்றும்30

                                    உயிர்க்கு உயிர் அன்னர்                            என்றும்31

                                    யாம் எங் காதலர்க் காணேம் ஆயின்

                                    செறிதுனி பெருகிய நெஞ்சமொடு பெருநீர்க்

                                    கல்பொரு சிறுநுரை போல

                                    மெல்ல மெல்ல இல்லா குதுமே                என்றும்32

                                    நீயெமக்கு இன்னாதன பல செய்யினும்

                                    நின்னின்று அமைதல் வல்லாம் ஆறே              என்றும்33

                                    விரிநீர்ச் சேர்ப்பன் நீப்பின் ஒருநம்

                                    இன்னுயிர் அல்லது பிறிதொன்று

                                    எவனோ? தோழி நாம் இழப்பதுவே                    என்றும்34

புலம்புகிற பெண்ணின் குரலையே அதிகமாகக்கேட்க முடிகிறது. தலைவனை விட்டுப் பிரிந்து துன்புறுவதைவிட அவனுடன் சேர்ந்திருக்கின்ற காலத்திலேயே உயிர் பிரிந்துவிட வேண்டும் என்று நினைக்கின்ற தலைவியின் துயரத்தினை – பிரிவுக்கொடுமையினை தலைவன் இல்லாத வெறுமை நிலையினைப் படம்பிடித்துக் காட்டுகின்றது. இதனை சிறைக்குடி ஆந்தையாரின்,

                                    பிரிவ ரிதாகிய தண்டாக் காமமொடு

                                    உடனுயிர் போகுக தில்ல கடனறிந்து

                                    இருவேம் ஆகிய உலகத்து

                                    ஒருவேம் ஆகிய புன்மைநாம் உயற்கே

என்ற பாடலடிகள் குறிப்பிடுகின்றன 35 களவுக்காலத்திலும் கற்புக்காலத்திலும் தலைவனின் குறுகிய காலப் பிரிவும் கூட மிகப்பெரிய வருத்தத்தினையும் துன்பத்தினையும் தரும்போது அவன் இல்லாத வாழ்வு, கைம்மை நோன்பு நோற்று வாழும் வாழ்வு வாழமுடியாத ஒன்றாகவே ஆகிறது.

            கைம்மை நோன்பு தமிழ் மரபென்றும் வடமரபில் காணப்படாதது என்றும் கூறப்பட்டதை மறுத்து போரில் இறந்து பட்ட வீரர்களுடைய மனைவியரின் வீரயுக நம்பிக்கை சார்ந்ததாக அமைந்ததே கைம்மை நோன்பு என்ற கருத்துரைக்கப்படுகின்றது. 36 தமிழ்மரபு, வீரயுக நம்பிக்கை வைதீக மரபு என எதுவாகப் புனைந்து கூறப்பட்டாலும் கைம்மை நோன்பு கொடியதாக இருந்திருக்கின்றது. இதனைத்தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல் தாங்கிக் கொண்டு வாழுகிற ஆற்றல் இல்லாமல் உடன்கட்டையேறுதலைப் பெண்கள் ஒருவிதக் கட்டயாத்தின் பேரில் ஏற்றுச் செயல்பட்டிருக்கின்றனர். இது ஒரு வகையான ஆணாதிக்கச் சமூகத்தின் வெளிப்பாடாகும்.

            இத்தகைய ஆணாதிக்கச் சமுதாயத்தைப் பெண்ணால் நேரடியாக எதிர்த்துப் போராட ஆற்றல் இல்லை. அல்லது இல்லாத நிலை ஆக்கப்பட்டிருக்கின்றது. கடுமையான நோன்புகளை மேற்கொண்டு வாழ்ந்து ஆணாதிக்க சமுதாயத்தில் வாழ்வதைவிட உயிர் துறப்பதே மேல் என்ற முடிவுக்கே சங்க கால மகளிர் வந்திருக்கின்றனர். அக்காலச் சமுதாயத்தின் மீது தங்களது எதிர்ப்புணர்வைக்காட்டும் கருவியாகவே உடன்கட்டையேறுதலைக் காணமுடிகிறது. சுக வாழ்வு வாழுகிற அரசப்பரம்பரையில் தோன்றிய பூதப்பாண்டியன் மனைவிக்கும் இதில் விலக்கு இல்லை. பிற்காலத்தில் மதச்சாயம் பூசப்பட்டு வீடு பேறு அடையும் வழியாக மாற்றப்பட்டு விட்டது. வீடு பேறு மனைவிக்கு மட்டுமே. கணவனுக்கு இல்லை. இத்தகைய சமுதாய அமைப்பே, சங்க கால மகளிர் உடன்கட்டையேறல் என்ற பிற்போக்கான முடிவினை எடுக்கக் காரணமாகின்றது.

நிறைவுரை

            சங்க காலமகளிர் அரசியல், தூது, கல்வி, கள்ளுண்ணல் போன்றவற்றில் ஆண்களுக்கு நிகராக ஆற்றல் பெற்றிருக்கின்றனர். கணவனை இழந்த பிறகு கைம்மை நோன்பு என்ற கொடுமையினை அனுபவித்திருக்கின்றனர். ஆண்களுக்குச் சமமாக ஆற்றல் கைவரப் பெற்றிருப்பினும் கணவனை இழந்த பிறகு வாழத் தகுதியற்றவராகவே இருந்திருக்கின்றனர். ஏனெனில் கணவனை இழந்த பிறகு வாழும் பெண்ணின் வாழ்வு நெறி இயல்பானதாக இல்லை. கழிகல மகளிர், கழிகல மகடூஉ, பருத்திப் பெண்டிர், உயவல் பெண்டிர், தொடிகழி மகளிர் என்று பல பெயர்களால் கைம்பெண்கள் அழைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். களவிலும் கற்பிலும் தலைவனின் சிறு பிரிவைக் கூட தாங்க இயலாது வருந்தக்கூடியவளாகப் பெண் விளங்குகிறாள். கணவனை இழந்த பிறகு கடுமையான கைம்பெண் நோன்பு நோற்று வாழ வேண்டுவது பெண்களுக்கு மட்டுமே கட்டாயமாக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆண்களுக்கு இந்நோன்பு விதிக்கப்படவில்லை. பின்பற்றப்படவும் இல்லை. களவொழுக்கத்திலும், கற்பொழுக்கத்திலும் தலைவனை விமர்சிக்கிற தலைவி, கணவன் இறந்தபிறகு தன்னை மாய்த்துக் கொள்ளும் நிலைக்கு ஆளாகிறாள். இது தலைவன் மீதுள்ள அன்பின் மிகுதி எனக்கொள்ள இயலாது. பிற்போக்குத்தனமான இம்முடிவு அக்காலச் சமுதாயத்தைப் பழி வாங்குவதாகவே அமைகின்றது.

குறிப்புகள்

1.          பட்டினப்பாலை 106-108 புறநானூறு 235

2.          புறநானூறு.95

3.          புறநானூறு.246.5-9

4.          புறநானூறு.248. 3-5

5.          புறநானூறு 238: 6

6.          நற்றிணை 353 : 1

7.          புறநானூறு 246 : 10

8.          புறநானூறு 248 : 14

9.          புறநானூறு 261 : 18

10.        புறநானூறு 125 : 1,325:5)

11.        புறநானூறு 234, 2-4.

12.        புறநானூறு 249, 10-14.

13.        புறநானூறு 250. 4-5.

14.        புறநானூறு 253;5, 254;4

15.        புறநானூறு 25:12-14

16.        புறநானூறு 261. 18-20

17.        புறநானூறு 280. 11-14

18.        சிலப்பதிகாரம் துன்பமாலை 39,43

19.        புறநானூறு.247

20.        புறநானூறு.246:1-3

21.        புறநானூறு.256

22.        குறுந்தொகை 69:1-4

23.        புறநானூறு.245

24.        நற்றிணை 1:6-7

25.        குறுந்தொகை 323:1

26.        நற்றினை 1:6-7

27.        குறுந்தொகை 317:5

28.        ஐங்குநூறு 179:4

29.        நற்றிணை 19:7-9

30.        நற்றிணை 141:11-12

31.        குறுந்தொகை 218:5

32.        குறுந்தொகை 290:3-6

33.        குறுந்தொகை 309:7-8

34.        குறுந்தொகை 334:4-6

35.        குறுந்தொகை 57:3-6

36.        பெ.மாதையன், சங்க இலக்கியத்தில் குடும்பம், பக்.119-120 (மேற்கோளாகக் கையாளப்பட்டுள்ளது)

ஆய்வுக்கட்டுரையின் ஆசிரியர்

முனைவர் வ.கிருஷ்ணன்

முதல்வர்

சிக்கண்ணா அரசு கலைக் கல்லூரி,

திருப்பூர் – 641 602

கொப்புகொண்ட பெருமாள் கோவில் தலபுராண வரலாறு

சேலம் மாவட்டம்  பெத்தநாயக்கன்பாளையம் தாலுகா  சின்னமசமுத்திரம் கிராமத்தில், கல்வராயன் மலைத்தொடர் உள்ளது.  2,200 அடி உயரத்தில் உள்ள, இம்மலைகுன்றில் கால்நடை மற்றும் விவசாய நிலத்துக்கும், இலை, தழைகள் அறுப்பதற்குப்  பொதுமக்கள் பயன்படுத்தி வந்துள்ளனர்.  மலைகுன்றின் மேலேறி ஆண்கள் அவ்வவ்போது விளையாடி வருவதுமுண்டு. இம்மலையில் மூலிகை செடிகள் அதிகம் இருப்பதால் அங்குள்ள மக்கள் அவற்றினைப் பயன்படுத்தியும் வந்துள்ளனர். தினமும் காலை நேரங்களில் ஆண்களோடு பெண்களும் சேர்ந்து ஆடு மாடுகளை ஓட்டிக்கொண்டு  மலை உச்சிக்குச் செல்வதுண்டு.  அங்கு ஆண்கள் மரங்கள் ஏறி காய்கனிகளைப் பறித்தும் காய்ந்த விறகுகளை வெட்டிக் கொண்டிருப்பர். அந்நேரத்தில் பெண்கள் நல்ல விளைச்சலுள்ள பகுதியில் ஆடு மாடுகளைக் கட்டிப்போட்டுவிட்டு தாயம், பல்லாங்குழி, ஆடுபுலி ஆட்டம் ஆடுவதுண்டு.

கோவில் உருவான வரலாறு (கொப்புகொண்ட பெருமாள் உருவான கதை)

புரட்டாசி வெள்ளிக்கிழமை ஒருநாள் விளையாடிக்கொண்டிருந்த பெண்களில் ஒருத்தியின் காதில் அணிந்திருந்த தோடு (தோடு என்பதற்கு கொப்பு என்று பொருள் உண்டு) திருகாணி கழன்று கீழே விழுந்துள்ளது. அது தெரியாமல் அவளும் தன்கணவனுடன் வீட்டுற்குச் சென்று விடுகிறாள். வீட்டை அடைந்ததும் மாமியார் மருமகளிடம் ஒருபக்க காதில் தோடு இல்லாமையைக் கண்டு திட்டியுள்ளார். மருமகளும் அழுதுகொண்டே கணவனிடம் சொல்ல, இருவரும் அடுத்தநாள் புரட்டாசி சனிக்கிழமை காலையில் மலை உச்சிக்குச் சென்றார்கள்.  பெண்கள்  ஆடுமாடுகள் மேய்த்த இடம், விளையாடிய இடம் என்று ஒன்றுவிடாமல் தேடிப்பார்த்தபோது, அப்பெண்கள் விளையாடியிருந்த இடத்தில் புற்று ஒன்று எழும்பி இருந்ததைக் கண்டு அதிர்ச்சியுற்றார்கள். புற்று இருந்த இடத்தில்தான் தோடு விழுந்திருக்க கூடும் என்று நினைத்த அப்பெண் அப்புற்றினை இடித்துத் தோட்டினை எடுத்துக் கொடுக்கும்படி கணவனிடம் கூறுகிறாள். கணவனும் மனைவி சொன்னதைக் கேட்டுக் கடப்பாறையால் புற்றினை இடிக்க முயல்கிறான்.

அப்போது ஒரு அசரரீ ஒலித்ததாகவும், அதிலிருந்து, திருமால் குடிக்கொண்டிருப்பதாகவும் அப்பெண்ணின் தோட்டினை (கொப்பு) ஆதாரமாகக்  கொண்டு இவ்விடத்தில் உறைவதாகவும் ஒலித்துள்ளது. மேலும், கரடுமுரடான மலைப்பாதையினை மென்மையான கற்களைக் கொண்டு சரிசெய்து ஒரு நடைபாதையாகத் தானாகவே உருவானது என்றும் ஊரிலுள்ள வயதானவர்கள் இன்றளவும் சொல்லி வருகின்றனர். அவர்களுக்கு அவர்களுடைய முன்னோர்கள் வழிவழியாகச் சொல்லியதாகவும் கூறுகிறார்கள்.

பெண்ணிடமிருந்து கொப்பையைக் கொண்டதால் ”கொப்புகொண்ட பெருமாள்” என அழைக்கப்படுகின்றார். அதன்பிறகு கொப்புகொண்டபெருமாள் கோவில் கட்டப்பட்டு ஆண்டுதோறும் புரட்டாசி மாதம், சனிக்கிழமைகளில் பச்சை பந்தல் அமைத்து, கொப்பு கொண்ட பெருமாளுக்கு திருவிழா எடுத்துப் பொதுமக்கள் வழிபாடு செய்து வருகின்றனர். சின்னமசமுத்திரத்தில் இத்திருக்கோவில் அமைந்திருந்தாலும் அதற்கு அடுத்துள்ள காளிச்செட்டியூர் கொண்ட ஆட்களே பூசாரிகளாகவும் இக்கோவில் நிர்வாகப் பிரிவுகளையும் கவனித்து வருகின்றனர்.

கோவிலின் படிக்கட்டுகள்

ஆரம்பகாலத்தில் கோவில் மலைமேல் செல்வதற்கு சிவப்பு மஞ்சளால கற்கள் மற்றும்  கூலாங்கற்களால் ஆன நடைபாதையே இருந்தது. இப்பாதையானது வளைந்து வளைந்து மலையைச் சுற்றிச் செல்லும். அதன்பிறகு இக்கோவிலின் நிர்வாகிகள் மற்றும் பொதுமக்கள் என அனைவரும் இரு சக்கர மற்றும் நான்கு சக்கர வாகனங்கள் மலைமேல் சென்று வருகின்ற மாதிரி சாலை அமைத்தால் நன்றாக இருக்கும் என எண்ணினார்கள். அதனால் 2004 மற்றும் 2005 ஆம் ஆண்டுகளில் இம்மலையை குடைந்து குறுக்கும் நெடுக்குமாகச் சாலை போட ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. ஆனால் பணத்தொகை அதிகம் ஆகும் என்பதாலும், ஒருபகுதிக்குமேல் சாலை அமைக்க முடியாத சூழ்நிலைகள் இருந்ததாலும் மலைமேல் போதியவசதி இல்லாமல் இருந்ததால் அந்த திட்டத்தைக் கைவிடப்பட்டது.

கொப்புகொண்ட பெருமாள் மலை – ஓர் அதிசயம்

ஆரம்பத்தில் மலைஉச்சியில் புற்று இருந்த இடமானது சிறிய கோவிலாக மட்டுமே இருந்தது. கோவில் பக்கத்தில் ஆங்காங்கு சின்னசின்ன கோவில்கள் (குடில்கள்) இருந்தன. கோவிலுக்கென்று என்றுமே வற்றிப்போகாத நல்ல தண்ணீர் கிணறும் இருந்தது. இக்கோவிலில் சந்தனக்கல் ஒன்றும் இருந்தது. தண்ணீர் கொஞ்சம் ஊற்றி கல்லோடு கல் உரச சந்தன திரவியம் உண்டாகும். பொதுமக்கள் அதனை அரைத்து அரைத்துப் பூசிக்கொள்வதும் உண்டு.  கீழிருந்து மேல் போகும் வழியெல்லாம் அரக்கு செடிகள் ஏரளமாய் உண்டு. பை நிறைய பறித்து வந்து காயவைத்துத் தலைக்குத் தேய்த்துக் கொள்ளவும் செய்கின்றனர். கோவிலுக்குச் சென்று வந்தால் தங்களுக்கு ஏற்படும் பிரச்சனைகள் அனைத்தும் தீர்ந்துவிடும் என்று பொதுமக்கள் எண்ணினர். புத்திசுவாதினம் இல்லாதவர்கள், உடல் ஊனமுற்றோர்கள் போன்றோர்கள் மலைமீது ஏறி இறங்கிவிட்டால் ஏதோ அவர்களுக்குள் மாற்றம் நிகழ்ததாகக் கூறுவார்கள்.

முருகன் சன்னிதி

            பெருமாளைத் தரிசித்துவிட்டு கீழே இறங்கி வருகையில் மலையின் குறுக்குவாக்கிலுள்ள முருகன் சந்நிதி அமைந்துள்ளது. பொதுமக்கள் அங்கேயும் சென்று முருகபெருமானையும் வணங்கிவிட்டு வருவார்கள். மலை ஏறுபவர்கள் முருகன் சந்நிதி அடைந்துவிட்டால் அங்கு கொஞ்சநேரம் அமர்ந்து ஓய்வு எடுத்துவிட்டுப் பிறகு செல்வார்கள்.

புரட்டாசி மாதம் திருவிழா

வருடாவருடம் புரட்டாசி மாதம் சனிக்கிழமைகளில் கூட்டம் அலைமோதும். பெத்தநாயக்கன் பாளையம் சுற்றுவட்டார ஊர்களான கொத்தாம்பாடி, கல்பகனூர், செல்லியம்பாளையம், ராமநாயக்கன் பாளையம், ஆத்தூர், ஓலப்பாடி, ஒட்டப்பட்டி, ஆரியபாளையம், புத்திரகவுண்டன் பாளையம், ஏத்தாப்பூர், தும்பல், பனைமடல், பாப்பநாயக்கன் பட்டி, கருமந்துறை போன்ற இடங்களிலிருந்தும் சேலம், நாமக்கல், கள்ளக்குறிச்சி மாவட்டங்களிலிருந்தும் பக்தர்கள் பெரும்திரளாக வருகை தருகின்றனர். 

கோவில் அன்னதானம், பொதுமக்களின் அன்னதானம், ஆடு மாடுகளை காணிக்கை ஒருபுறம், பக்தர்கள்  மொட்டை அடித்தல், இரு சக்கர நான்கு சக்கர நிறுத்தங்கள், வழிநெடுக சிறுகுறு கடைகள், பெருங்கடைகள், ஐஸ் பெட்டிகள், பலவகையான ராட்டினங்கள், வாடகை வண்டிகள், இரவு நேரங்களில் கண்கவர் விளக்குகள், வானவேடிக்கைகள், மைக்செட் வர்ணனைகள் எனத் திருவிழாக்களாய் அமர்க்களப்படுத்தும்.

கும்பாபிஷேகம்

பெத்தநாயக்கன் பாளையம் சுற்றியுள்ள மக்களுக்கு ஒரு பெரிய மலைகோவிலாக இருக்கும் பழமை வாய்ந்த கொப்புகொண்ட பெருமாள் கோவிலை அடுத்தக் கட்டத்திற்குக் கொண்டு சென்றார்கள். மலைமேல் கொஞ்சம் விரிவுபடுத்தியும் கோபுரங்களைச் சீரமைத்தும் சரிசெய்தனர். மூன்று நிலை கொண்ட, 37 அடி உயர ராஜகோபுரம் கட்டிடமும் மற்றும் 11 அடி உயரத்தில், ஆஞ்சநேயர் சிலையும் புதிதாக கட்டப்பட்டது. கோவிலுக்குச் செல்லும் வழிப்பாதையில்  எப்போதும் உள்ள கல்லால் ஆன சாலையை நீக்கிவிட்டு கிரானைட் கற்கள் கொண்டு படிக்கட்டுகளாக அமைக்கப்பட்டுள்ளன.  நன்கொடையாளர்கள் மூலம், 1,893 கருங்கல் படிகள் அமைத்தனர்.

முடிவுரை

            புற்றுக்கு அடியில் ராமமிட்டபடி கொப்புகொண்ட பெருமாள் சுமாமி  காட்சியளிக்கிறார். துளசி மாலையும் தீர்த்தமும் பிரசாதமாக வழங்கப்படுகிறது. கோவில் சார்பாகப் புரட்டாசி சனிக்கிழமைகளில் முழுவேளையும் அன்னதானம் வழங்கப்படுகிறது. மலைமேலிருந்து பார்த்தால் வசிட்ட நதி ஓடும் அழகை ரசிக்கலாம். பெத்தநாயக்கன் பாளையம் சுற்று வட்டார கிராமங்களையும் நெல் வயல்களையும் தென்னை பாக்கு மரங்களின் ஒய்யார முழுஅழகையும் நுகரலாம். புரட்டாசி அல்லாத பிற சனிக்கிழமைகளிலும் இக்கோவிலில் வழிபாடு செய்யப்படுகிறன. மொட்டை அடித்தல், கோவிந்தா.. கோவிந்தா… பொறிக்கடலை, பீப்பீ ஊதி போன்றவைகள் தவிர்க்க முடியாதனவாக இருக்கின்றன. மொத்தத்தில்  அனைவரும் ஒருமுறையாவது சென்று வருவதற்கான அற்புதமான திருத்தலமாகும்.

ஆய்வுக்கட்டுரையின் ஆசிரியர்

முனைவர் க.லெனின்

உதவிப்பேராசிரியர்,

எம்.ஜி.ஆர் கல்லூரி, ஓசூர் – 635 130.

            மேலாண்மை என்பது எந்த ஒரு செயலையும் முறையாகத் திட்டமிட்டு சரியாகவும் திறம்படவும் செய்து முடிப்பதே ஆகும். மனிதன் உயிர்வாழ அவசியமானது உணவு. கீரைகள், பழங்கள், இறைச்சி, பால் பொருட்கள், தானியங்கள் எனப் பலவிதமான உணவு வகைகள் அன்றைய காலம் முதல் இன்றுவரை மக்களால் பயன்படுத்தப் பெறுகின்றன. சங்க காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட தினை, சாமை, வரகு, நெல் முதலிய தானிய வகைகளில் அதிக அளவில் பயன்படுத்தப்பட்ட தானியமாக நெல் அமைகிறது. மற்ற தானியங்களை விட நெல்லைப்பற்றிய பதிவுகள் கூடுதலாக உள்ளதும் இங்கு குறிக்கத்தக்கது. நிலத்திற்கு அணியென்ப நெல்லும் கரும்பும்” என்ற நான்மணிக்கடிகை (11) அடிகளுக்கு ஏற்ப மருத நிலத்தில் நெல் அதிகம் விளைந்தது. வயல்களை இருப்பிடமாகக் கொண்ட மருத நிலத்தில் ஆறுகளும், ஏரிகளும், குளங்களும் நீர்த்தேவையை நிறைவு செய்தன. நிலத்திற்கு அழகூட்டும் நெல்லும், கரும்பும் மருத நில மக்களின் வாழ்க்கையை உயரச்செய்தன. குறிஞ்சி நிலத்திலும் சில வகை நெல் வகைகள் பயிரிடப்பட்டுள்ளன.

            சங்க காலத்தில் இருந்த நெல் வகைகளும் சங்க கால மக்கள் நெல்லைப் பயன்படுத்தி மேலாண்மை முறைகளையும் இக்கட்டுரை உணர்த்துகிறது.

நெல் வகைகள்

            ஐவனநெல், தோரை நெல், மூங்கில் நெல் முதலிய நெல் வகைகள் குறிஞ்சி நிலத்திலும் வெண்ணெல், செந்நெல், முடந்தை நெல், சாலி நெல் முதலிய நெல் வகைகள் மருத நிலத்திலும் விளைந்தன.

ஐவனநெல்

            ஐவனம் எனப்படும் மலைநெல்லைக் கானவர்கள் அருவியை உடைய நிலத்தில் விதைப்பர். நெல் வளர்ந்ததும் இடையில் உள்ள களைகளான காட்டு மல்லிகைச் செடி, மரல் எனக் கூறப்பெறும் ஒருவகைக் கற்றாழை முதலியவற்றைப் பறித்து எறிவர். இதனை,

                        அருவிப் பரப்பின் ஐவனம் வித்திப்

                        ”பருஇலைக் குளவியொடு பருமரல் கட்கும்

                        காந்தள்அம் சிலம்பில் சிறுகுடி ”

என்ற குறுந்தொகை அடிகள் (100) உணர்த்துகின்றன. இந்நெல்லை ஐவன வெண்ணெல் என்று கலித்தொகை (43) கூறுவதை

                        “ஐவன வெண்ணெல் அறை உரலுள் பெய்து”

என்ற அடியின் மூலம் அறியலாம். ஐவன நெல்லோடு இஞ்சி, மஞ்சள், மிளகு போன்றவை விளைந்தன என்று மதுரைக்காஞ்சி (288) குறிப்பதால் அதிக ஈரப்பதம் இல்லாத நிலங்களிலும் இந்நெல் விளைந்தது என அறியலாம்.

தோரைநெல்

            மதுரைக்காஞ்சி (287) தோரை என்னும் ஒரு வகை நெல்லைப்பற்றிக் கூறுகிறது. இந்நெல் மேட்டு நிலங்களில் விதைக்கப்பட்டது, குறுகிய கதிர்களையுடையது.

இதனை

                        “கோட்டின் வித்திய குறுங்கதிர்த் தோரை”

என்ற அடியால் உணரலாம்.

மூங்கில்நெல்

            மூங்கிலின் நெல்லைப் பாறை உரலுள் கொட்டி யானைத் தந்தத்தைக் கொண்டு இடித்து, வள்ளைப்பாட்டைப்பாடி சேம்பின் இலைகளில் புடைத்தனர் என்று கலித்தொகை (41) கூறுகிறது. இதனை

                        “ஆடுகழை நெல்லை அறை உரலுள் பெய்து”

என்ற அடியால் உணரலாம். மூங்கிலரிசி, அவரைவிதை, மேட்டு நிலத்தில் விளைந்த நெல்லரிசி ஆகியவற்றைப் புளிக்கரைத்த உலையில் பெய்து புளியங்கூழினை ஆக்குவர் என்பதை மலைபடுகடாம் (435)

                        “வேய்கொள் அரிசி மிதவை சொரிந்த

                        சுவல்விளை நெல்லின் அவரை அம்புளிங்கூழ்”

என்ற அடிகளில் உணர்த்துகிறது. மூங்கில் அரிசியோடு பிற பொருட்களைச் சேர்த்துச் சுவையாக உண்டதைப் போலவே இன்றும் கூட்டாஞ்சோற்றில் பலவித காய்கறிகள், தானியங்கள் இடம்பெறுகின்றன.

வெண்ணெல்

            வெண்ணெல்லை அரியும்போது உழவர்கள் தண்ணுமை முதலிய கருவிகளை முழக்கியவாறு பறவைகளை விரட்டுவர் என்பதை

                        “வெண்ணெல் அரிநர் மடிவாய்த் தண்ணுமை

                        பல்மலர்ப் பொய்கைப் படுபுள் ஒப்பும்;”

  என்ற (அகம்-204) அடிகள் உணர்த்துகின்றன.     தொண்டி என்னும் நகரத்தில் விளைந்த வெண்ணெல்            சிறப்புடையது என்று குறுந்தொகை (210)

                        ……………….. தொண்டி

                        முழுதுடன் விளைந்த வெண்ணெல்

            என்ற அடிகளில் உணர்த்துகிறது.

முடந்தைநெல்

            முடந்தை நெல் வளைந்த கதிர்களை உடையதாக இருக்கும் என்பதை

                        “முடந்தை நெல்லின் விளைவயல் பரந்த”

                        “முடந்தை நெல்லின் கழையமல் கழனி”

            பதிற்றுப்பத்து (29இ32) உணர்த்துகிறது. இந்நெல் விளைந்த வளமிக்க ஊர்கள் அழிக்கப்பட்டன என்பதையும் அறிய முடிகிறது.

செந்நெல்

            செந்நெல்லின் அரிசி சற்றுச் சிவந்த நிறத்தில் இருக்கும் அந்தணர்கள் இல்லத்தில் இது பயன்படுத்தப்பெற்றதை

            ”ஆசுஇல் தெருவின் ஆசுஇல் வியன்கடை

            செந்நெல் அமலை வெண்மை வெள்இழுது”

என்று குறுந்தொகை (277) உணர்த்துகிறது. மருதநில உழவர்கள் செந்நெல்லை விளைவித்தனர். பாண்மகள் வாளைமீனுக்கு மாற்றாக செந்நெல்லைப் பெறாமல் முத்துக்களையும் அணிகலன்களையும் பெறுவாள் என்பதை அகநானூறு (126)

                        “பழஞ்செந் நெல்லின் முகவை கொள்ளாள்

                        கழங்கு உறழ் முத்தமொடு நன்கலம் பெறூஉம்”

என்ற அடிகளில் உணர்த்துகிறது.

சாலிநெல்

            சாலி என்ற நெல் அதிகமாக விளைந்த ஊர் சாலியூர் என்றழைக்கப்பட்டது. தலையாலங்கானத்துச் செருவென்ற பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் சாலியூரைக் கைப்பற்றியதை மதுரைக்காஞ்சி (87) உணர்த்துகிறது. பொருநராற்றுப்படையும் (246) இந்நெல்லைப் பற்றிக்குறிக்கிறது.

கருடச்சம்பா (இராசான்னம்)

            இந்நெல் அந்தணர்களின் இல்லத்தில் பயன்படுத்தப்பெற்றது கருடச்சம்பா என்னும் அரிசியால் ஆக்கப்பெற்ற நெற்சோற்றையும், வெண்ணெயில் வெந்த மிளகுப்பொடியும் கறிவேப்பிலை கலந்த மாதுளங்காய்ப் பொரியலையும் மாங்காய் ஊறுகாய் போன்றவற்றை உணவாகப்பெறலாம் என்று பெரும்பாணாற்றுப்படை (305) கூறுகிறது. இதனை

            “சுடர்க்கடை பறவைப் பெயர்ப்படு வத்தம்

            சேதா நறுமோர் வெண்ணெயின் மாதுளத்து

            உருப்புற பசுங்காய்ப் போழொடு கறிகலந்து

            நெடுமரக் கொக்கின் நறுவடி விதிர்த்த

            தகைமாண் காடியின் வகைபடப் பெறுகுவிர்”

என்ற அடிகள் உணர்த்துகிறது.

உழவு செய்தல்

            உழவுத்தொழிலில் சிறந்த எருதுகளை நுகத்தில் பூட்டி, பெண் யானையின் வாயைப்போன்ற வளைந்த வாயையுடைய கலப்பையை உடும்பு முகம் போன்ற முழுக்கொழு மறையும்படி அமுக்கி உழுவர். இதனை

            “………………………. செஞ்சால் உழவர்

            நடைநவில் பெரும்பகடு புதவில் பூட்டி

            பிடிவாய் அன்ன மடிவாய் நாஞ்சில்

            உடும்புமுக முழுக்கொழூ ஊன்றி

            தொடுப்பு எறிந்து உழுத”

            என்ற பெரும்பாணாற்றுப்படை (198) அடிகள் உணர்த்துகின்றன.

நாற்று நடுதல்

            கரிய ஆனேறுகள் தம்முள் போரிட்டமையால் சேறாகிய வயலில், சேற்றைச் சமம்பட மிதித்த உழவர்கள் முடி நாற்றை நடுவதாகப் பெரும்பாணாற்றுப்படை (210)

                        “…………… வினைஞர்

                        முடிநாறு அழுத்திய நெடுநீர்ச் செறுவில்”

            என்று உணர்த்துகிறது. உழவன் தன் உழத்தியருடன் நாற்று நடுவதற்குச் செல்வான் என்று நற்றிணையும் (60) கூறுகிறது.

            சேற்றைச் சமப்படுத்துவதும் நாற்று நடுவதும் இன்றும் இருந்தாலும் ஆண்கள் நாற்று நடும் வழக்கம் அரிதான ஒன்று. நடவுப்பணியில் பெண்களே அதிகம் ஈடுபடுகின்றனர். முக்கூடற்பள்ளு (126) நூலும் இதனையே உணர்த்துகிறது.

களை பறித்தல்       

            நெற்பயிர்களுக்கு இடையில் இருந்த களைகளைக் களைந்தும், நெய்தல் செடிகளை அப்புறப்படுத்தியும் களை பறித்தல் நடந்துள்ளதாகப் பெரும்பாணாற்றுப்படை (211) கூறுகிறது.

            கொண்டையணிந்த கூந்தலையுடைய உழத்தியர் நெல் வயலில் ஆம்பல், நெய்தல் செடிகளைக் களையாகப் பறிப்பர். வயலில் பிறழும் வாளைமீன் வயலைச் செப்பம் செய்யும் தளம்பு என்னும் கருவியால் துண்டிக்கப்படும் என்று புறநானூறு (61) கூறுகிறது. இதனை

                        “……………. செறுவின் தளம்பு தடிந்து இட்ட

                        பழன வாளை”        

என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன.   வயலில் களை பறிக்கும்போது தளம்பு என்ற கருவியைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். செப்பம் செய்யப்பயன்படும் கருவி என்பதால் பிற உழவுப்பணிகளுக்கும் இக்கருவி பயன்பட்டிருக்கலாம்.

காவல் செய்தல்

            வயலைக் காவல் புரியும் உழவரை “கழனிக் காவலர்” (280) என்று நற்றிணை குறிக்கிறது. நெல் விளைந்த வயலில் பறவைகளை விரட்டி, விளைந்த நெல்லைக் காத்துள்ளதை அறியமுடிகிறது. இதனை

                        “நெல்விளை கழனிப் படுபுள் ஓப்புநர்” (புறம்:29)

என்ற அடியால் உணரலாம்.

அறுவடை செய்தல்

            நெல்லரிவாரின் கையிலிருந்த அரிவாள்கள் மடங்கும்படி வளர்ந்த நெல்லைப் பற்றிப் பதிற்றுப்பத்துக் (19) கூறுகிறது. வெண்ணெல்லை அரிகின்ற உழவர்கள் வயலில் உள்ள பறவைகளை விரட்ட தண்ணுமை என்னும் இசைக்கருவியை முழக்குவர் என்பதை நற்றிணையும் (350) அகநானூறும் (40, 204) உணர்த்துகின்றன. பறவைகளை விரட்ட பறையைப் பயன்படுத்தியதை அகநானூறு (84) உணர்த்துகிறது.

            பறவைகளை விரட்டும் உழுகுடியோர் கீழே விழுந்த பனங்கருக்கை விறகாகக் கொண்டு கழியில் பிடித்த மீனைச் சுடுவர். அதனுடன் கள்ளை உண்டபின் தென்னையின் இளநீரை உதிர்ப்பர் என்பதை

                        “நெல்விளை கழனிப் படுபுள் ஓப்புநர்

                        ஓழிமடல் விறகின் கழிமீன் சுட்டு

                        வெங்கள் தொலைச்சியும் அமையார் தெங்கின்

                        இளநீர் உதிர்க்கும்;”

என்ற அடிகளில் புறநானூறு (29) உணர்த்துகிறது. மள்ளர் என்போர் நெல்லரிந்த செய்தியை நற்றிணை (400) உணர்த்துகிறது. நெற்கட்டு;களைக் கள்ளுண்டு களித்திருக்கும் களமர்கள் நெற்களங்களுக்குக் கொண்டு செல்வர் என்பதை

                        “அரிஞர் யாத்த அலங்கு தலைப்பெருஞ் சூடு

                        கள்ளார் வினைஞர் களம்தொறும் மறுகும்”

என்று அகநானூறு (84) உணர்த்துகிறது. நன்கு அரிக்கப்பட்ட முதிர்ச்சியுற்ற மதுவை, ஆமை இறைச்சியோடு களமர் உண்பர். ஆரல் மீனின் வேகவைத்த கொழுப்பமைந்த துண்டைத் தம் கன்னத்தில் அடக்கிக்கொண்டு மதுவுண்டு மயங்கி இருப்பர் என்பதை

                        “களமர்க்கு அரித்த விளையல் வெங்கள்

                        யாமைப் புழுக்கின் காமம் வீட ஆரா

                        ஆரல் கொழுஞ்சூடு அம்கவுள் அடா”

என்ற அடிகளில் புறநானூறு (212) உணர்த்துகிறது.

            நெற்கதிரை அரிவோர் மடுவில் உள்ள மீன்களைப் பிடித்து அவற்றின் கொழுவிய துண்டங்களைக் களத்தில் இருந்தவாறே கடித்து வயிறார உண்டபின் நெற்கட்டுக்களைக் களத்தில் சேர்ப்பர் என்று அகநானூறு (236) கூறுகிறது. நீர்வளம் நிறைந்த பகுதியில் மீன்கள் இருந்ததால் அவற்றை உண்டு வேலையின் களைப்பைப் போக்கியுள்ளனர். இதே போல் வயலைக் காவல் புரியும் உழவர் ஆமை ஒட்டில் வைத்து நத்தையை உண்டனர் என்று நற்றிணை (280)

                        “பழன யாமைப் பாசடைப் புறத்து

                        கழனிக் காவலர் சுரிநந்து உடைக்கும்”

என்ற அடிகளில் உணர்த்துகிறது. நெல் வயலில் பணியில் ஈடுபடுவோர் அங்குள்ள உணவுகளை, உழைப்பின் களைப்பு தீர உண்ட பின்னர் தங்கள் பணியினைத் தொடர்ந்துள்ளனர்.

ஊடுபயிர்

            பாணர் குலப்பெண்ணின் வட்டி நிறையுமாறு நெல் வயலில் விளைந்த பயற்றை உழவர்குலப்பெண் நிரப்புகிறாள் என்று ஐங்குறுநூறு (47) கூறுகிறது. நெல் வயலில் பயறு போன்றவற்றை பயிர் செய்துள்ளனர் என்று இதன் மூலம் உணரமுடிகிறது.

 நெல்லடித்தல்

            உழவர்கள் விடியற்காலை நேரத்தில் வைக்கோலைப் பிரித்துக் கடாவிட்டுத் தூற்றி எடுத்தனர் என்று அகநானூறு (37) உணர்த்துகிறது. செந்நெல்லின் தாளை அறுத்த உழவர்கள் அவற்றை மருதமரத்தின் நிழலில் போராகக் குவித்து வைத்து, அதைக் கடா விட்டு அடித்த பின்னர் நெல்லில் உள்ள வைக்கோல், தூசு முதலியவற்றைப் போக்கி அவற்றை உலர வைப்பர். கோடைக்காற்றில் தூற்றிக் குவித்த நெற்பொலிகள் மேருமலை போல் தோன்றும் என்று பெரும்பாணாற்றுப்படை (238) குறிக்கிறது.

இதனை

                        “பகடுஊர்பு இழிந்த பின்றை துகள்தப

                        வையும் துரும்பும் நீக்கி பைதுஅற

                        குடகாற்று எறிந்த குப்பை வடபால்

                        செம்பொன் மலையின் சிறப்பத் தோன்றும்”

            என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன.   மலை போன்ற நெற்போர்களை அழித்துக் கடா விட்டு வளமையை உண்டாக்கும் உழவரைப்பற்றி மலைபடுகடாமும் (461) குறிக்கிறது.   நெல்லடிக்கும்போது உழவர்களுக்கும் பரதவர்களுக்கும் சண்டை ஏற்பட்டது. கடலுக்கு அருகே உள்ள வயலில் நெல்லை அறுத்தனர். நெற்கதிர்ப் போரினைப் பிரித்துக் கடாவிட்டனர். கள்ளுண்டு களித்த அவ்வுழவர்கள் காளைகளை மாற்றி வேறு காளைகளைக்கொண்டு கடாவிட்டனர். பின்னர் நெல்லைத் தூற்றினர். பறந்து சென்ற துரும்புகள் அருகிலிருக்கும் உப்பு காயும் உப்பளத்திலுள்ள சிறிய பாத்திகளில் சென்று வீழ்ந்தது. உணவுக்கு இனிமை தரும் வெள்ளிய உப்பு பாழ்பட்டுப் போனமையால் நெய்தல் நில மக்கள் சினந்து, கழனி உழவருடன் மாறுபட்டுச் சேற்றுக்குழம்பினை எடுத்தெறிந்து கைகலப்பில் ஈடுபட்டனர். நரைத்து முதுமையுற்ற மருதநிலமக்கள் இருவரையும் அமைதியுறச்செய்து முற்றிய கள்ளின் தெளிவை பரதவர்க்குக் கொடுத்து அவரை மகிழ்வித்தனா.;

இதனை

                        “……………… பரதவர்

                        தீம்பொழி வெள்உப்புச் சிதைதலின் சினைஇ

                        கழனி உழவரொடு மாறுஎதிர்ந்து மயங்கி

                        இருஞ்சேற்று அள்ளல் எறி செருக் கண்டு

                        நரைமூ தாளார் கைபிணி விடுத்து

                        நனைமுதிர் தேறல் நுளையர்க்கு ஈயும்”

என்ற அகநானூற்று அடிகள் (366) உணர்த்துகின்றன.

            நெல்லடிக்கும்போது காளைகளுக்கு ஓய்வு அளித்து மாற்றி மாற்றிப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். வயது முதிர்ந்தோர் நெற்களங்களில் பணிகளைப் பார்வையிடுவர். நெல்லில் சேற்றுக்குழம்பை எறிவதால் நெற்களம் சேறும் சகதியுமாக இருக்கும். உப்பளப் பணிகளுக்கு இடையூறு வந்ததால் நெற்களப் பணிகளுக்கு பரதவர் இடையூறு செய்தனர்.

            நெல்லை அறுவடை செய்வதிலிருந்து நெற்களங்களில் நெல்லை அடிப்பது வரை கள்ளின் பயன்பாடு மிகுதியாக இருந்துள்ளது. கடினமான வேலை என்பதால் உடற்சோர்வைப் போக்கக் கள்ளை அருந்தி நெற்களப் பணிகளில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.

சடங்குகளில் நெல்

விரிச்சி கேட்டல்

            வயது முதிர்ந்த பெண்டிர் விரிச்சி (சகுனம்) கேட்கும் பொழுது நெல்லையும் முல்லை மலரையும் தெய்வத்தின் மீது தூவி விரிச்சி வேண்டி நிற்பர். இதனை

                        “…………… நெல்லொடு

                        நாழி கொண்ட நறுவீ முல்லை

                        அரும்பு அவிழ் அலரி தூஉய்க் கைதொழுது

                        பெருமுது பெண்டிர் விரிச்சி நிற்ப”

என்ற அடிகளில் முல்லைப்பாட்டு (8) உணர்த்துகிறது மாலைக்காலத்தில் பெண்கள் நெல்லையும் மலரையும் தூவி இல்லுறை தெய்வத்தை வணங்கியதை நெடுநல்வாடை (43). உணர்த்துகிறது.

திருமணம்

            இன்று திருமணத்தில் மணமக்களின் தலையில் அரிசி தூவும் வழக்கம் உள்ளது. சங்க காலத்தில் மகளிர் நால்வர் கூடி தலைவியின் தலையில் நெல்லையும், மலர்களையும் நீரொடு தூவி வாழ்த்தினர். இதனை

                        “நீரொடு சொரிந்த ஈரிதழ் அலரி

                        பல்லிருங் கதுப்பின் நெல்லொடு தயங்க”

என்று அகநானூறு (86) உணர்த்துகிறது.

            இன்றும் திருமணத்தில் சிலர் அரிசிக்கு மாற்றாக நெல்லைப் பயன்படுத்துகின்றனர். அரிசி முளைவிடாதது. நெல் முளைவிடும் தானியம். அதுவே மணமக்களுக்குப் பொருத்தமான ஒன்று என்கின்றனர்.

            மேற்கண்ட சடங்குகளில் பெண்களே நெல்லைப் பயன்படுத்தியவர்கள். நெல் மிக உயர்ந்த பொருளாக அக்காலத்தில் மதிக்கப்பட்டது என்பதை இவற்றான் உணரமுடிகிறது.

நெல்லுணவுகள்

            நெல்லைக் குற்றி, அதிலிருந்து அரிசி பெறப்பட்டது. நொய்யரிசி, நெல் மாவு, பொரி, அவல், அரிசி முதலிய வகைகள் சங்க காலத்தில் பயன்படுத்தப்பெற்றன.

நொய்யரிசி

            தலைவனின் பரத்தமையை வெறுத்து அவனோடு ஊடல் கொண்ட பெண்கள் நொய் அரிசியை முறத்தால் புடைத்துத் தாமே சமைத்து உண்டு தனிமையை மேற்கொண்டிருப்பர். இனிய மொழி பேசும் குழந்தைகள் பாலின்றி உலர்ந்த முலையைச் சுவைத்துப் பார்த்துப் பெரிதும் வருந்தி இருப்பர் என்பதை

                        “செய்யோள் நீங்க சில்பதம் கொழித்து

                        தாம் அட்டு உண்டு தமியர் ஆகி

                        தேமொழிப் புதல்வர் திரங்குமுலை சுவைப்ப”

என்ற அகநானூற்று அடிகள் (316) உணர்த்துகின்றன.

நெல்மா

            நெல்லை இடித்து நெல்மா உருவாக்கப்பட்டது. இம்மாவை ஆண்பன்றிக்குக் கொடுத்து அதைக்கொழுக்க வைத்தனர் என்று பெரும்பாணாற்றுப்படை (343) கூறுகிறது. குதிரைக்கு நெல்மாவு கொடுத்ததை அகநானூறு (340) உணர்த்துகிறது.

பொரி

            நெல்லை வறுத்து அதிலிருந்து நெற்பொரி பெறப்பட்டது. “செந்நெல் வான்பொரி” என்று குறுந்தொகை (53) இதனைக் குறிக்கிறது.

அவல்

            நெல்லை நீரில் ஊற வைத்து அதிலிருந்து அவல் இடித்தெடுக்கும் வழக்கம் இருந்துள்ளது. மருதநிலச் சிறுவர்கள் வைக்கோலால் வேய்ந்த அழகிய குடிலின் முற்றத்தில் கிடக்கும் உரலில் அவலை இடித்ததாகப் பெரும்பாணாற்றுப்படை (226) கூறுகிறது. நெல் விளைந்த கதிரை முறித்து பசிய அவலை இடிக்கும் பெண்ணை அகநானூறு (237) கூறுகிறது.

            மகளிர் அவலினை வாயில் அடக்கி நீராடுவர் என்று புறநானூறு (63) கூறுகிறது. இதனை

                        …………………. மகளிர்

                        பாசவல் முக்கி தண்புனல் பாயும்”

என்ற அடிகள் உணர்த்துகின்றன.

மேற்கண்ட உணவு வகைகள் பயன்படுத்தப்பட்டிருந்தாலும் நெல்லுணவில் அரிசியே முக்கியப்பங்கு வகிக்கிறது. அரிசியில் இருந்து பலவிதமான சோற்று வகைகள் பயன்படுத்தப்பெற்றன. அரிசியை வேகவைத்துச் சோறு பெறப்பட்டது. இன்சோறு, உப்பில்லாச்சோறு, உழுத்தஞ்சோறு, ஊன்சோறு, கொழுஞ்சோறு, செஞ்சோறு, நெய்ச்சோறு, புளிச்சோறு, பாற்சோறு, மூங்கிலரிசிச்சோறு எனப் பலவகை உணவுகளைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.

இன்சோறு

            இனிப்புப் பொருட்களைச் சேர்த்தாக்கிய சோற்றுணவு இன்சோறு என்று அழைக்கப்பட்டதை மதுரைக்காஞ்சி (535) உணர்த்துகிறது.

உழுத்தஞ்சோறு

            அரிசியோடு உழுத்தப்பருப்பையும் இட்டு ஆக்கப்படும் சோறு உழுத்தஞ்சோறு என அழைக்கப்பட்டது. திருமணத்தில் இச்சோறு உண்ணப்பட்டதை அகநானூறு (86) உணர்த்துகிறது.

ஊன்சோறு

            சோற்றோடு ஊனைக்கலந்து ஆக்கினால் அது ஊன்சோறு ஆகும். பதிற்றுப்பத்தில் (45) இடம் பெறும் ஊன்துவை அடிசில் என்ற தொடர் இங்கு எண்ணத்தக்கது. மன்னர்கள் இரவலர்களுக்கு ஊன் சோற்றையே அதிகம் கொடுத்துள்ளனர்.

கொழுஞ்சோறு

            கொழுப்பு முதலியன கலந்து ஆக்கப்படும் சோறு கொழுஞ்சோறு எனப்பட்டது. கரும்பனூர் கிழான் இரவலர்களுக்குக் கொழுஞ்சோறு கொடுத்தான் என்று புறநானூறு (384) கூறுகிறது. இதனை

            “நிணம் பெருத்த கொழுஞ் சோற்றிடை” என்ற அடி உணர்த்துகிறது.

செஞ்சோறு

            செந்நெல்லரிசியால் ஆக்கப்பட்ட சோறு செஞ்சோறு எனப்பட்டது. இதனை “செந்நெல் வல்சி” என்று பதிற்றுப்பத்து (75) கூறுகிறது.

நெய்ச்சோறு

            நெய் மிகுதியாகக் கலந்து ஆக்கப்படும் சோறு நெய்ச்சோறு எனப்பட்டது. இதனை

            “நெய்ம்மலி அடிசில்” என்று குறிஞ்சிப்பாட்டு (204) கூறுகிறது.

புளிச்சோறு

            புளி அதிகம் கலந்து ஆக்கப்படும் சோறு புளிச்சோறு எனப்பட்டது. இச்சோறு இன்றும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. எயினர் குலப்பெண் விருந்தினருக்கு இச்சோற்றைக் கொடுத்ததாக சிறுபாணாற்றுப்படை (175) கூறுகிறது. இதனை

                        “எயிற்றியர் அட்ட இன்புளி வெஞ்சோறு” என்ற அடி உணர்த்துகிறது.

பாற்சோறு

            முல்லை நில மக்களுக்கு பால் அதிக அளவில் கிடைத்தது. பாலை உலைநீராகக் கொண்டு ஆக்கப்பட்ட சோறு பாற்சோறு எனப்பட்டது. இன்றும் சிலர் சர்க்கரைப்பொங்கல் வைக்கும்போது பாலை உலை நீராகப்பயன்படுத்துகின்றனர் பாலில் சமைத்த உணவை அகநானூறு (394) “பாலுடை அடிசில்” என்று கூறுகிறது.

            “………………. பாற்சோறு

            மூடநெய் பெய்து முழங்கை வழிவார”

            என்ற திருப்பாவை (27) அடிகளும் இங்கு உணரத்தக்கன.

வெண்சோறு           

            வெண்ணெல் அரிசியைக்குற்றி பின்னர் அதனைப் புழுக்கி ஆக்கப்படும் சோறு வெண்சோறு என்று அழைக்கப்பட்டது. இதனை

                        “அவைப்பு மாண் அரிசி அமலை வெண்சோறு”

என்று சிறுபாணாற்றுப்படை (194) கூறுகிறது.

மூங்கிலரிசிச்சோறு

            மலைவாழ் மக்கள் மூங்கில் நெல்லின் அரிசியைச் சோறாக்கினர், அவ்வாறு சோறாக்குவதற்கு மோர் உலை நீராகப் பயன்பட்டது என்று மலைபடுகடாம் (179) கூறுகிறது.

உப்பில்லாச்சோறு

            உப்பில்லாமல் சமைக்கப்பட்ட இச்சோறு இடுகாட்டில் ஈமச்சடங்கின்போது பயன்படுத்தப்பெற்றது. பிணத்திற்கு புலையனால் இச்சோறு கொடுக்கப்பட்டது.

இதனை

                        “உப்பு இலாஅ அவிப்புழுக்கல்

                        கைக்கொண்டு பிறக்கு நோக்காது

                        இழிபிறப்பினோன் ஈயப்பெற்று”

என்ற புறநானூற்று (363) அடிகள் உணர்த்துகின்றன. இன்றும் ஈமச்சடங்குகளில் நெல் பயன்படுத்தப் பெறுகின்றது.

கள்

நெல்லில் இருந்து கள் தயாரிக்கப்பட்டது. இது நறும்பிழி என்று அழைக்கப்பட்டது. கொழிக்கப்பட்ட குற்றாத அரிசியைக் களியாக்கிய பின்னர் அதனைக் கூழ்போலக் கரைத்து, தட்டில் இட்டு உலரும்படி ஆற்றி, நெல்முளையை இடித்து, இரண்டையும் ஒன்றாகக் கலந்து, இரண்டு பகலும் இரண்டு இரவும்; கழிந்த பின்னர் சாடியில் இட்டு வேகவைத்து, பன்னாடையால் வடிகட்டி, விரலால் துழாவிப் பிழியப்பட்டது. இதனை

                        “அவையா அரிசி அம்களித் துழவை

                        மலர்வாய்ப் பிழாவில் புலர ஆற்றி

                        பாம்புஉறை புற்றின் குரும்பி ஏய்க்கும்

                        பூம்புற நல்அடை அளைஇ தேம்பட

                        எல்லையும் இரவும் இருமுறை கழிப்பி

                        வல்வாய்ச் சாடியின் வழைச்சுஅற விளைந்த

                        வெந்நீர் அரியல் விரல்அலை நறும்பிழி”

என்ற பெரும்பாணாற்றுப்படை அடிகள் (281) உணர்த்துகின்றன.

            கொழியல் அரிசி என்பது தவிடு போகாத அரிசி. விரலால் அலைத்துப் பிழியப்பட்ட அக்கள்ளைத் தளர்ச்சியான நிலையில் பருகினால் தளர்ச்சி நீங்குமாம். இரண்டு நாட்கள் இரவும் பகலும் ஊறிய கள்ளை வேக வைத்து, விரலால் அலைத்துப் பன்னாடையால் வடிகட்டிப் பயன்படுத்தினர். விரலால் அலைத்துப் பிழியப்பட்டதால் அக்கள் நறும்பிழி எனப்பட்டது. நெய்தல் நில மக்களின் விருந்தோம்பலை பெரும்பாணாற்றுப்படை கூறுவது போலவே இன்றும் நெய்தல் நிலங்களில் சோற்றிலிருந்து பெறப்படும் கள்ளாக “சுண்டக்கஞ்சி” விளங்குகிறது.

பண்டமாற்று

            சங்க காலத்தில் நெல்லும் உப்பும் ஒரே விலையுடையதாக இருந்தன. உமணப்பெண்கள் உப்பு விற்கும் பொழுது

                        “நெல்லின் நேரே வெண்கல் உப்பு”

                        “நெல்லும் உப்பும் நேரே”

            என்று கூவி விற்பனை செய்வதை அகநானூறு (296,126) மூலம் அறியமுடிகிறது. உமணர்கள் மாட்டு வண்டிகளில் செல்ல, உமணப் பெண்கள் அருகில் உள்ள சேரிகளில் உப்பு விற்றுக்கொண்டே செல்வார்கள். படகுகளில் சென்று உப்பை விற்று நெல் கொண்டு வந்ததை

                        “வெள்ளை உப்பின் கொள்ளை சாற்றி

                        நெல்லொடு வந்த வல்வாய்ப் பஃறி”

என்ற அடிகளில் பட்டினப்பாலை (21) உணர்த்துகிறது.

            பாணர்குலப் பெண்ணின் வரால் மீனுக்கு முந்தைய ஆண்டு விளைந்த பழைய வெண்ணெல்லை மருதநிலப் பெண் தருவாள் என்பதை

                        “வராஅல் சொரிந்த வட்டியுள் மனையோள்

                        யாண்டுகழி வெண்ணெல் நிறைக்கும்”

என்று ஐங்குறுநூறு (48) கூறுகிறது.

            இன்னொரு பாணர்குலப்பெண் மீன்களைக் கொடுத்து மாற்றாக நெல்லை வாங்காமல், முத்துக்களையும் அணிகலன்களையும் பெற்றுச் செல்வாள் என்று ஐங்குறுநூறு (126) கூறுகிறது. இதனை

                        “பழஞ்செந் நெல்லின் முகவை கொள்ளாள்

                        குறங்கு உறழ் முத்தமொடு நன்கலம் பெறூஉம்”

            என்ற அடிகளால் உணரலாம். நெல்லை விட விலை உயர்ந்த மீன் என்பதால் அப்பெண் நெல்லை வாங்கவில்லை.

            கானவன் வேட்டையாடி மான்தசையைக் கொடுக்க உழவர் மகளிரோ வெண்ணெல்லை முகந்து தருவர் என்று புறநானூறு (33) கூறுகிறது. ஆயர் மகளும் பால் பொருட்களை விற்று நெல் முதலிய உணவுப்பொருட்களைப் பெற்று தங்கள் சுற்றத்துடன் உண்பாள் என்று பெரும்பாணாற்றுப்படை (162)  கூறுகிறது.

ஈகை

            செல்வக்கடுங்கோ வாழியாதன் மரக்காலில் அளந்து இரவலர்களுக்கு நெல்லை வழங்கினான் என்று பதிற்றுப்பத்துக் (66) கூறுகிறது.

            அதியமான் செந்நெல்லை நெற்போரோடு கொடுப்பான் என்று புறநானூறு (390) கூறுகிறது. நெற்போரில் நெல்லைச் சேமித்து வைக்கும் வழக்கம் இருந்ததையும் நெல்லை ஈகையாகக் கொடுத்ததையும் இதன்மூலம் உணரமுடிகிறது.

            பெண்களுடன் ஆண்கள் நாற்று நடும் பணியில் ஈடுபட்டுள்ளனர். பெண்கள் களைபறிக்கும் போது தளம்பு என்ற கருவியைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். வயலைக் காவல் காக்கும் வழக்கம் இருந்தது. நெல் அறுக்கும் போது பறவைகளை விரட்ட தண்ணுமை, பறை முதலிய இசைக்கருவிகள் பயன்பட்டன. நெல்வயலில் ஊடு பயிர் செய்யப்பட்டது. விடியற்காலை நேரத்தில் நெல்லடிக்கப்பட்டது, நெல்லால் பரதவர்களுக்கும் உழவர்களுக்கும் சண்டை ஏற்பட்டது. பின்னர் கள் அருந்தி பரதவர் சமாதானம் அடைந்துள்ளனர்.

            நெல்லுடன் முல்லை மலர் தூவி பெண்கள் தெய்வத்தை வணங்கினர். திருமணச் சடங்குளில் முறையே நெல்; பயன்படுத்தப்பெற்றது. நொய்யரிசி, நெல்மாவு, பொரி, அவல், பல வகையான சோற்று வகைகள் பயன்பாட்டில் இருந்தன. இறப்புச் சடங்கில் உப்பில்லாச்சோறு பயன்படுத்தப்பெற்றது. நெல்லில் இருந்து கள் தயாரிக்கப்பட்டது.

நெல்லும் உப்பும் ஒரே விலையுடையதாக இருந்தாலும் உமணப்பெண்கள் உப்பை விற்று நெல்லை வாங்கிச்சென்றனர். நெல்லை நெற்போரில் சேமித்து வைக்கும் வழக்கம் இருந்துள்ளது.

            குறிஞ்சி, முல்லை, நெய்தல் நில மக்கள் தம் நிலத்தில் கிடைத்த பொருட்களைக் கொண்டு வந்து கொடுத்து மாற்றாக நெல்லை வாங்கிச்சென்றுள்ளனர். மருத நில மக்களுக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்கள் அங்கு விளைந்த நெல்லால் அவர்களுக்குக் கிடைத்தது. தம் நிலத்தில் விளைந்தவற்றை விற்ற மற்ற நில மக்களைப்போல அல்லாமல் மருதநில மக்கள் நெல்லை மற்ற இடங்களுக்குக் கொண்டு சென்று விற்பனை செய்யவில்லை. இதிலிருந்தே அக்காலத்தில்  நெல்லுக்கு இருந்த மதிப்பு உணரப்படுகிறது. சங்ககாலத்தில் இருந்த தானியங்கள் நெல்லுக்கு அடுத்த நிலையிலேயே போற்றப்பட்டு வந்துள்ளன. குறிஞ்சி நிலத்தில் சில நெல் வகைகள் விளைந்தாலும் மருதநிலத்தில் விளைந்த நெல்லே அதிகம் பேசப்படுகிறது.

நெல் பயிரிடுவது முதல் நெல் அறுவடை, பண்டமாற்று முதலிய பல நிகழ்வுகள் பதிவுகளாக உள்ளதாலும் மற்ற தானியங்களின் பதிவுகள் நெல்லின் அளவுக்கு இல்லாததாலும் அக்காலத்தில் நெல் சமூகத்தில் மிக உயர்வாக மதிக்கப்பட்டு வந்தமையை உணரலாம். திருமணம், விரிச்சி கேட்டல் போன்ற நிகழ்வுகளிலும் இறப்பு போன்ற நிகழ்வுகளிலும் நெல் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதாலும் நெல்லுக்கு இருந்த பெருமதிப்பு அறியப்படுகிறது. சங்ககாலத்தில் மற்ற தானியங்களை விட நெல்லே உயர்வானதாகக் கருதப்பட்டு பயன்படுத்தப்பெற்றது. ஈகையாகக் கொடுக்கப்படும் அளவிற்கு நெல்லின் மதிப்பு உயர்ந்திருந்தது. நெல் வயல்கள் இருந்த வளமிக்க ஊர்கள் பகை மன்னர்களால் அழிக்கப்பட்டதும் இங்கு எண்ணத்தக்கது எனவே சங்ககால மக்கள் நெல்லால் வாழ்ந்தும் மன்னர்கள் நெல்லால் வீழ்ந்தும் உள்ளனர் என்பதையும் உணர முடிகிறது.

நிலத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பதிலிருந்து பயிர் செய்யும் முறைகள், அதற்குரிய சூழல், தரமான விதைகள், நீர்ப்பாசனம், களையெடுத்தல், அறுவடைக்கு முன் பறவைகளை விரட்டுதல், அறுவடை செய்தல், சடங்குகளில் பயன்படுத்தப்பெற்றமை, பண்ட மாற்று, நெல்லில் இருந்து பெறப்பட்ட கள், அரிசியால் செய்யப்பட்ட பல்வேறு உணவு வகைள், நெல்லை இரவலர்களுக்கு ஈந்தமை போன்ற பல்வேறு நிலைகளில் சங்ககால மக்கள் நெல்லை மேலாண்மை செய்து வாழ்;ந்தனர் என்பதை இவற்றான் அறியமுடிகிறது.

ஆய்வுக்கட்டுரையின் ஆசிரியர்

முனைவர் அ.ஜெயக்குமார்

உதவிப்பேராசிரியர், தமிழாய்வுத்துறை,

மஹேந்ரா கலை அறிவியல் கல்லூரி

காளிப்பட்டி, நாமக்கல்-637501.

சமுதாயத்தின் வளர்ச்சிக்கும் மாற்றத்திற்கும் ஏற்பக் காலந்தோறும் புதிய இலக்கியக் கோட்பாடுகள் இலக்கியங்களில் இடம் பெறுகின்றன. உலக. இலக்கியப் போக்கினைத் தழுவி அவற்றினை ஆராய்ந்த ‘ஏபிரம்’ என்ற அறிஞர் நான்கு விதமான இலக்கியக் கோட்பாடுகளை எடுத்துக் கூறுகிறார். அவையாவன.

1. அநுகரணக் கொள்கை

2. பயன்வழிக் கொள்கை

3. வெளிப்பாட்டுக் கொள்கை.

4. புறநிலைக் கொள்கை

இக்கோட்பாடுகளில் ஒன்று மட்டுமே குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தில் இருந்தது. என்பது பொருளல்ல. ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் ஒன்று மட்டுமே தலைமை பெற்றிருந்தது என்பர் ஜி. ஜான்சாமுவேல்

1.அநுகரணக் கொள்கை (MIMETIC THEORY)

அநுகரணம் என்பது ‘போலச் செய்தல்’ எனப்படும். எனவே இக்கொள்கையை, ‘போலச் செய்தல்’ என்னும் கொள்கை என்றும் அழைக்கின்றனர். இக் கொள்கையின்படி கலை, இலக்கியம் என்பன மனிதனால் நகல்களாகச் செய்யப்படுவன என்பதாம். உலகத்தின் அல்லது இயற்கையின் அல்லது மனித வாழ்வின் பிரதிபலிப்பு என்று கருதுகின்ற இலக்கியக் கோட்பாடுகளை இப்பிரிவில் அடக்கலாம். இக்கொள்கையைப் பின்பற்றியே அரிஸ்டாடில் ‘ஒரு நிகழ்வைப் பின்பற்றி அதுபோல அமைக்கப்பட்டதே நாடகம்’ என்கிறார். ஆனால் போலச் செய்வது என்பது புறஉலகக் காட்சிகளை அப்படியே படம்பிடித்துக் காட்டுவதன்று படைப்பாளன் தம் உள்ளத்தன்மைக்கும் விருப்பத்திற்கும் ஏற்பப் புறப் பொருள்களையும் காட்சிகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டுஅவை போன்ற ஒன்றைப் புதிதாகப் படைப்பதே ‘போலச் செய்தல்’ என்று திறனாய்வாளர்கள் விளக்குகின்றனர். இவ்வடிப்படையிலேயே டாக்டர் கைலாசபதி, ‘அரிஸ்டாடில்’ போன்றோர். அநுகரணம் என்பது கேவலம் வெறும் பிரதி செய்யும் முயற்சி எனக் கருதியவரல்லர், பிரபஞ்சத்தில் காண்பவற்றிலிருந்து வேண்டியவற்றைத் தேர்ந்தெடுத்து அவற்றுக்கு இன்றியமையாத உருவத்தை இலக்கியக் கர்த்தா அளிக்கின்றான் என்பதே அவர்கள் கருத்தாகும் எனச் சுட்டுகிறார். அது மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் நிலையில் இலக்கியப் படைப்புத் தொடர்பான கொள்கையாகத் தோன்றலாம். ஆனால் நுணுகி நோக்கினால் இது இலக்கியத்தை மதிப்பீடு செய்யும் வரைவிலக்கணம் என்பது புலனாகும்.

திறனாய்வுக் கொள்கைகளில் அநுகரணக் கொள்கையே முதன்மையானது. தொடக்க நிலைப் படைப்புகளில் இத்திறனாய்வுக் கோட்பாடே தலைமை இடம் பெற்றிருந்ததாகக் கருதுகின்றனர். கவிதையைக் காட்டிலும் நாடகம், சிறுகதை, புதினம் ஆகியவற்றில் நாம் அறிந்தோ அறியாமலோ இக்கொள்கையைக் கொண்டே பாத்திரங்கள். நிகழ்ச்சிகள் என்பனவற்றை மதிப்பீடு செய்கிறோம்.

2.பயன்வழிக் கொள்கை (PRIGMATIC THEORY)

இக்கொள்கை ‘போலச் செய்தல்’ என்ற கொள்கையைத் தொடர்ந்து எழுந்தது. அறிவியற் கொள்கையுடன் பெரிதும் ஒப்புமை உடையது. இலக்கியத்தைப் படிக்கும் சுவைஞருக்கு ஏற்படும் பயன்பாட்டினை அளவுகோலாகக் கொண்டு அதன் இயல்புகளையும், பண்புகளையும் ஆராய்வதே இக்கொள்கையின் நோக்கமாகும். படைப்பிற்கும் கலைஞனுக்கும் இடையிலான உறவு அதிகமாக வலியுறுத்தப்பட்ட காலத்தில் இக்கொள்கை பிற கொள்கைகளைவிட ஆதிக்கம் பெற்றிருந்தது.

தமிழ் இலக்கியத்தைப் பொறுத்தவரை தொல்காப்பியரே இக்கொள்கையை வலியுறுத்தியுள்ளார் எனக் கருதலாம். நூற்படைப்புக் குறித்து, ‘இருமென மொழியால் விழுமியது நுவலல்’ என்கிறார். ஒரு நூல் சுவைஞனைக் கவரும் வகையில் இசையோடு இணைந்த மொழி நடையும். விழுமிய பொருளும் அமையும் வகையில் படைக்கப்பட்ட வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறார். மேலும் மரபியலில் நூற்பாவினைக் கேட்போனுக்கு விளங்கும் வகையில் தெளிவாக அமைக்கவேண்டும் என்றும் குறிப்பிடுகிறார்.

தொல்காப்பியருக்குப் பின் வந்த நன்னூலார் இலக்கியப் படைப்பு சுவைஞனை அடைய வேண்டியதன் இன்றியமையாமையின மிகவும் விளக்கமாகக் கூறுகிறார். ‘கருங்கச் சொல்லல்’ என்ற நூற்பாவில் சுவைஞனைக் கவரும் பத்து அழகுகளை விளக்கமாக விளக்கிக் காட்டுகிறார்.

மேலும் சுவைஞனை மயங்க வைக்கக் கூடாது; பயனற்றவற்றை விரித்துப் பேசக்கூடாது என்றும் அறிவுரை கூறுகிறார் அறம், பொருள், இன்பம், வீடு ஆகியவற்றை நலகுவது நூலின் பயன் என்ற பயன்வழிக் கொள்கை தண்டியலங்கார ஆசிரியராலும் பெரிதும் வலியுறுத்தப்படுகிறது.

எனவே இலக்கியத்தின் பயன் சுவைஞனது உள்ளத்தில் மகிழ்வுணர்வை ஊட்டுவதோடு அறிவுரை நல்கி, மனித சமுதாயத்தை நலவழிப்படுத்துவதே என்னும் அறநெறி சார்ந்த கோட்பாடும் இக்கால கட்டங்களில் வலுப்பெறுகின்றது எனக் குறிப்பிடுகிறார் ஜி. ஜான் சாமுவேல்.

3.வெளிப்பாட்டுக் கொள்கை : [EXPRESSIVE THEORY)

இக்கொள்கை உணர்ச்சிக் கொள்கை. அழகியற் கொள்கை என்பனவற்றோடு மிகுந்த உறவுடையது. படைப்பாளனின் கற்பனை, மனநிலை, ஆளுமை முதலியனவெல்லாம் தெளிவாக வெளிப்படுவதே இலக்கியத்தின் சிறப்பியல்பு என்பது இக்கொள்கையின் கருத்தாகும். பொருளைப் பாடி எடுத்துக் காட்டுவதே கவிதை என்னும் கொள்கைக்கு மாறாக கவிஞனின் அக உணர்ச்சிகளையும் அவன் மனத்தில் இடம்பெறும் உள்ளக்காட்சிகளையும் வெளிப்படுத்துவதே கவிதை என்கின்ற கோட்பாட்டை வெளிப்பாட்டுக் கொள்கையாளர் வலியுறுத்துகின்றனர்.

இக்கொள்கை 19-ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் ஆங்கில, இந்திய இலக்கியப் படைப்புகளில் இடம் பெற்ற போதிலும் தமிழில் பக்தி இலக்கியங்கள் தோன்றிய காலகட்டத்திலேயே இக்கொள்கை தோற்றம் பெற்றுவிட்டது என்று குறிப்பிடுகின்றனர். பக்தி இலக்கியங்களில் படைப்பாளர்கள் தங்கள் உள்ளத்து உணர்ச்சிகளையும், பக்தி உணர்வினையும், ஆற்றொழுக்காகப் படைப்பு நுட்பம் சிறக்கப் படைத்துக் காட்டியுள்ளதனை அவ்விலக்கிய வகையினைப் படிப்போர் பெரிதும் உணர்வர்.

4.புறநிலைக் கொள்கை : [OBJECTIVE THEORY)

இக்கொள்கை வெளிப்பாட்டுக் கொள்கைக்கு முற்றிலும் மாறுதலானதாகும். இக்கொள்கையானது எடுத்துக் கொண்ட பொருளைப் பற்றி மட்டுமே அறிந்து தெளிய வேண்டும் என்ற குறிக்கோளினை உடையது. இங்குப் பொருள் என்று சொல்லும் பொழுது புலனால் அறியும் பொருள், நூல் நுதலிய பொருள் என்பவற்றையே கருத்தில் கொள்ள வேண்டும் எனக் கூறுகிறார் டாக்டர். க. கைலாசபதி.

இக்கொள்கையின்படி ‘கலைப்படைப்பைக் கலைஞன், சுவைஞன், உலகம் ஆகியவற்றோடு இணைத்துக் காணாமல் அதை தனித்த ஒன்றாகச் சில விதிமுறைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு புறச்சார்பின்றிக் கவிதையை ஆய்வதை உயிர்நாடியாகக் கொண்டது’ என்று கூறுகிறார் ஜி. ஜான் சாமுவேல். இக்கொள்கை 18-ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியிலிருந்தே மேனாடுகளில் அதிக அழுத்தம் பெற்றுள்ளது. தமிழ் இலக்கிய உலகில் இக்கொள்கை தற்காலத்தில் படிப்படியாக வலுப்பெற்று வருகின்றது. இவ்வாறு இத்துறையில் அமைந்த பல்வேறு கொள்கையினாலேயே இலக்கியத் திறனாய்வு குறித்துப் பல்வேறு விளக்கங்கள் நமக்குக் கிடைத்துள்ளன என்பதனை நாம் உணர்ந்து தெளிதல் வேண்டும்.

மூலம் : இலக்கியத்திறனாய்வு வகைகளும் வளர்ச்சியும் – பேரா இரா.மருதநாயகம்

தொடர்புடையன..

1.புனைவியல்

2.பழமைவாதம்

3.நடப்பியல்

4.இயற்கையியல்

5.இலக்கியத் திறனாய்வு என்றால் என்ன?

6.இலக்கியத்திறனாய்வாளரின் தகுதிகள் | பணிகள்

இன்றையச் சூழலில் எண்ணற்ற இலக்கியங்கள் தோன்றி வருகின்றன. அவற்றையெல்லாம் தரம் பிரித்து தகுந்தது இவையென இருப்பவைகள் சிலவேதான். நூல்களைத் திறனறிந்து பார்க்க திறனாய்வாளர்களும் விமர்சனர்களும் தேவைப்படுகின்றார்கள். அனைவராலும் திறனாய்வாளராகச் செயல்பட முடியாது. அவற்றிற்கென்று தனிப்போக்கும் நோக்குத்தன்மையும் பெற்றிருத்தல் அவசியமாகிறது. அவர்களே சிறந்த திறனாய்வாளர்களாகக் கருதப்படுகிறார்கள். தற்காலத்தில் வெங்கட்சாமினாதன், அசோகமித்திரன், அ. மார்க்ஸ், பொ. வேலுச்சாமி. பா. மதிவாணன், த. முருகேசபாண்டியன், க, பஞ்சாங்கம், ராஜ்கௌதமன் முதலியோர் நல்ல திறனாய்வாளர்களாகவும் விமரிசனம் செய்பவர்களாகவும் உள்ளனர்.  இங்கு திறானாய்வாளர்கள் இப்படித்தான் இருக்கவேண்டும் என்று பேராசிரியர் இரா.மருதநாயகம் கூறுவது உற்றுநோக்கத்தக்கது.

திறனாய்வாளர்களிடையே அமைய வேண்டிய தகுதிகள் கீழ்க்கண்டவாறு தரப்படுகின்றன.

1. திறனாய்வாளர், பல நூல்களைக் கற்றறிந்தவராகவும், பழுத்தப் புலமை உடையவராகவும், புதிது புதிதாய்ப் பயின்று இன்புறும் இயல்புடையவராகவும் இருத்தல் வேண்டும். விரிந்து பரந்துபட்ட நூலறிவு அவருக்கு மிகவும் இன்றியமையாதது.
2. ஒரு மொழி நூல்களில் மட்டுமன்றிப் பலமொழி நூல்களிலும் இலக்கிய அனுபவம் பெற்றவராய் இருப்பது நல்லது. அப்போதுதான் இலக்கியம் பற்றிய மதிப்பீடுகளைத் திறம்பட வெளியிட முடியும்.
3. கவிதை, நாடகம், புதினம் போன்ற எந்தத் துறையைப் பற்றித் திறனாய்வு செய்கின்றாரோ அந்தத் துறை சார்ந்த மற்றும் அதனோடு தொடர்புடைய பல நூல்களையும். கலை நுணுக்கச் செய்திகளையும் நன்கு தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
4. தான் ஆய்வுக்கு எடுத்துக்கொண்ட இலக்கியத்தைப் பன்முறை பயின்று பயின்று அதன் உயிர்ப்பான பகுதியைத் தெள்ளத் தெளிய உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.
5. நூலின் நிலையான பகுதிகள் எவை, நிலையில்லாத பகுதிகள் எவை என்பதைப் பகுத்தறிய வேண்டும்.
6. பயில்வோர்க்கு மயக்கத்தை உண்டு பண்ணக்கூடிய சிக்கலான பகுதிகள் நூலில் இருப்பின் அவற்றை வெளிப்படுத்திக் காட்டி மூலநூல் ஆசிரியரின் நோக்கத்தை நன்கு புரிய வைக்கவேண்டும்.
7. இலக்கியம் படைத்தவர் சில கலை நுணுக்கங்களாலும்,  அறக்கோட்பாடுகளாலும் இயக்கப்பட்டிருந்தால் அவற்றைத் திறனாய்வாளர் தெரிந்து தெளிய வேண்டும்.
8. கால வெள்ளத்தைக் கடந்து ஒரு நூல் வாழ்வதற்குரிய காரணங்களை. நூலாசிரியரின் படைப்பாற்றலை மற்றவர்களும் கண்டு மகிழும் வகையில் வெளிக் கொணர வேண்டும்.
9. திறனாய்வாளர், நூலைப் பற்றிய ஒரு கருத்தைத் தன் சிந்தனைக்குள் அடைத்துக் கொண்டு அதை நிறுவுவதற்கான ஆதாரங்களை அரிதின் முயன்று வலிய இழுத்து வந்து வெளிப்படுத்தலாகாது. தன் படைப்பின் மூலம் நூலாசிரியர் வலியுறுத்துவதை வெளிக் கொணர்வதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
10. நூலாசிரியரின் தனிச்சிறப்பினையும், உள்ளத்து உணர்வுகளையும், கற்பனைத் திறனையும் கண்டறிய முனைய வேண்டும்.
11. வரலாற்றுப் பின்னணியையோ. குறிப்பிட்ட சமூகச் சூழலையோ மையமாகக் கொண்டு படைக்கப்பட்டிருந்தால் அப்பின்னணியை அல்லது சூழலைத் திறனாய்வாளன் நன்கு புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
12. ஒரு நூலைச் சாதாரண மக்கள் சுவைத்து மகிழ்வதற்கும், கலைத்துறை வல்லுநர்கள் சுவைத்து மகிழ்வதற்கும் இடையே வேறுபாடு உண்டு. எனவே திறனாய்வாளர் இவ்வேறுபாட்டின் உண்மை நிலையை எடுத்துக் காட்டிப் பொதுமக்களின் சுவையுணர்வினை மேன்மேலும் பண்படுத்தி உயர் தரமான நிலைக்கு உயர்த்த வேண்டும்.
13. ஒரு சிலர் அரைகுறைப் பயிற்சியால் ஒரு நூலின் தரத்தை குறைவாக மதிப்பிட்டு, சரியாகப் புரிந்து கொள்ளாமல் தவறான கருத்துக்களைப்  பரப்பிவிடக்கூடும். அக்கருத்துக்கள் மக்கள் மனதில் ஆழமாக வேரூன்றி அசைக்க முடியாதபடி நிலைத்து விடுதலும் உண்டு.  அந்நிலையில், திறனாய்வாளர், நூலுக்குரிய உண்மையான தகுதியை மதிப்பீடு செய்து மற்றவர் உணர்ந்து கொள்ளுமாறு தெளிவுப்படுத்த வேண்டும். பிழையாக மலிந்துவிட்ட தவறான கருத்துக்களைக் களைந்தெறிய வேண்டும்.
14. புற்றீசல் போல வளர்ந்து வரும் இலக்கிய நூல்களுள் இறவாதத் தன்மை உடைய இலக்கியங்கள் இவை என்று சுட்டிக்காட்டும் துணிவு திறனாய்வாளருக்கு அமைய வேண்டும்.
15. மானிடவியலின் கடந்த கால வரலாற்றைப் பற்றி அறிவு தெளிவு மிக்கவராகவும், அருள் ஒழுக்கம் பூண்டவராகவும் இருத்தல் வேண்டும்.

இவை போன்றன திறனாய்வாளருக்குரிய இன்றியமையா தகுதிகளாகக் கருதப்படுகின்றன.

திறனாய்வாளருக்குரிய பணிகள்

“இலக்கியத்தை நன்கு புரிந்து அனுபவிக்கும் இயல்பை வளர்ப்பதே இலக்கியத் திறனாய்வின் இன்றியமையாப் பணியாகும் என்று திறனாய்வுப் பணி குறித்து டி.எஸ். எலியட் என்பார் குறிப்பிடுகின்றார். இலக்கியத் திறனாய்வின் இன்றியமையாப் பணியினைக் காணும் போது உரையாசிரியர்களின் பணி திறனாய்வுப் பணியே என அறியலாம். திறனாய்வாளர்கள் செய்துள்ள பணிகளைக் கீழ்வருமாறு பகுத்துக் காட்டலாம்.

1 மூலநூற் பொருளைத் தெளிவாகக் காட்டுதல்.

2 அரிய சொல்லாட்சி, சொற்றொடர்களின் சிறப்பான பொருளை நன்கு விளக்கிக் காட்டல்.

3. இயல், இலம்பகம், அதிகாரம், காதை, படலம், போன்ற பல உட்பிரிவுகளை உடைய ஒரு நூலினுள் குறிப்பிட்ட ஓர் உட்பிரிவுக்குரிய சிறப்பிடத்தை நன்கு புலப்படுத்துல்.

4. நூல் நுவலும் கருத்துக்களைத் தொடக்கத்தில் தொகுத்துச் சொல்லுதல்.

5.நூற் பொருளால் ஏற்படக் கூடிய சிக்கலையும், முரண்பாடுகளையும் விளா-விடைமுறையில் தீர்த்து வைத்தல்; பயில்வோரின் ஐயத்தினைப் போக்கித் தெளிவுபடச் செய்தல்.

6. பிழையான கருத்துக்களைத் தக்கச் சான்றுடன் மறுத்தல்.

7.பாட பேதம் இருப்பின் அவற்றை வெளிக்கொணர்தல்.

8.குறிப்பிட்ட நூற்பொருளின் பின்னணியில் நமக்குத் தெரியா வண்ணம் மறைந்து கிடக்கும் அரிய செய்திகளை வெளிப்படுத்துதல்.

9.மூலநூலில் இடைச் செருகல் இருப்பின் அவற்றைக் களைந்து எறிய முற்படுதல்.

10. காப்பியம் போன்ற இலக்கிய வகையில் வரும் கதைக் கோப்பையும், பல்வகை மனிதரின் பல்வகைப் பட்ட பண்புகளையும் செயல்முறைகளையும் காவியக் கட்டுக்கோப்புக்கு ஏற்ற வண்ணம் இயைபு படுத்திக் காட்டல்.

11.நூலின் போக்கிற்குப் பொருத்தமானவை இவை என்றும், பொருத்தமற்றவை இவை என்றும் சுட்டிக்காட்டுதல்.

12 உவமை, உருவகம், உள்ளுறை, இறைச்சி போன்றவற்றை நயமுடன் விரித்துக் காட்டுதல்.

13. மூலநூலில் மறைந்துவிட்டதாகக் கருதப்படும் செய்யுள்களைக் கண்டறிந்து கூறுதல்.

14. இசை, நாடகம் போன்ற துறைகளைப் பற்றிய அரிய கலைச் செல்வங்களை ஆங்காங்கே கொண்டு வந்து வெளிப்படுத்தல்.

15. பழங்கால நாட்டுப்பாடல்,விடுகதைப் பாடல், பழமொழி போன்ற வாய்மொழி இலக்கிய வகைகளை உரையிற் செய்து அழியாது காத்தல்.

16. உரைகள் வாயிலாகத் தம் கால மக்களின் பழக்க வழக்கங்கள், நடைமுறைகள், பண்பாடு, அரசியல் மற்றும் சமுதாயச் சூழ்நிலைகள் ஆகியவற்றைப் படம்பிடித்துக் காட்டல், மேற்கண்ட போற்றப்படுகின்றன.

மூலம் : இலக்கியத்திறனாய்வு வகைகளும் வளர்ச்சியும் – பேரா இரா.மருதநாயகம்

தொடர்புடையக் கட்டுரைகள்

1.புனைவியல்

2.பழமைவாதம்

3.நடப்பியல்

4.இயற்கையியல்

5.இலக்கியத் திறனாய்வு என்றால் என்ன?

இலக்கியக் கொள்கை – இலக்கியத் திறனாய்வு – இலக்கிய வரலாறு ஆகிய மூன்றும் ஒன்றுடன் ஒன்று தொடர்புடையன. எனினும் இவற்றுக்குள் சில வேறுபாடுகளும் உண்டு. காலந்தோறும் இலக்கியங்கள் படைக்கப்பட்டு அவ்வப்போது மக்களுக்கு எடுத்துச் சொல்லப்படுகின்றன. இலக்கியத்தைக் கற்கும் போதும், கற்பிக்கும்போதும் அதன் கால வரிசை தேவைப்படுகிறது. இலக்கிய ரசனையை விரும்பி அதில் உள்ள நன்மைகளை எடுத்துக் கூறுவதும் இலக்கியக் கல்வியில் அடங்குகிறது. இலக்கியம் காலந்தோறும் வெளிப்படுத்தும் நெறிமுறைகளையும் இது உணர்த்துகிறது. இவ்வாறு இலக்கியம் கற்றுக் கொள்ளக் கூடிய முறைகளில் வேறுபாடுகள் புலப்படுகின்றன.

இலக்கிய வரலாறும் ஓர் ஆய்வின் அடிப்படையில் தான் செய்யப்பட்டு ஒத்துக் கொள்ளப்படுகிறது. அதுபோல இலக்கியத் திறனாய்வும் சில விதிமுறை ஆய்வுகளின் வழியே நிகழ்கிறது. இலக்கியத் திறனாயவிற்கு முடிவு செய்யும் ஆற்றலும் உண்டு. இலக்கிய வரலாறு எழுதுவோரும் தேர்ந்தெடுத்து ஆய்வு செய்த முடிபுகளைக் கொண்டே படைக்கின்றனர். படைப்புப் பற்றியும் மதிப்பீடு பற்றியும் அறிந்து கொள்ளாமல் இலக்கிய வரலாறு எழுதப்படுவதில்லை. எனவே வரலாற்று அறிஞர்கள் இலக்கியத் திறனாய்வாளர்களாகவும் செயல்படுகின்றனர்.

ஒவ்வொரு இலக்கியப் படைப்பும் உருவான காலம் வெவ்வேறாக இருக்கும். தொகுக்கப்பட்ட காலமும் வேறுபடலாம். திறனாய்வு உதவியுடன் இவ்விலக்கியங்களின் காலத்தை அறியமுடியும். எனவே இலக்கிய வரலாறு சிறப்பாக அமையத் திறனாய்வு முறை தேவைப்படுகிறது. வரலாற்றுத் தொடர்பின்றி அமையும் திறனாய்வும் தவறாகி விடும். இந்த அடிப்படையில் இலக்கியக் கொள்கை, இலக்கியத் திறனாய்வு. இலக்கிய வரலாறு ஆகிய மூன்றும் ஒன்றோடு ஒன்று தொடர்பு உடையன ஒன்றையொன்று தழுவி நிற்கின்றன என்று கூறலாம்.

திறனாய்வு என்றால் என்ன? அதன்  விளக்கம்

திறனாய்வு, விமர்சனம் என்னும் இருசொற்களும் இலக்கிய ஆய்வில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இலக்கியத் திறனாய்வு என்பது இலக்கியத்தின் திறனை ஆய்தல் என்னும் பொருளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்தச் சொல்லை முதன் முதலாக பேராசிரியர். அ. ச. ஞானசம்பந்தம் அவர்கள் தம்முடைய இலக்கியக் கலை என்னும் நூலில் பயன்படுத்தியுள்ளார்.

ஆங்கிலத்தில் CRITIC, CRITICISM என்னும் இரு சொற்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பிரான்சிஸ்பேக்கன் என்பவர் தம்முடைய கட்டுரை ஒன்றில் CRITIC என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தியுள்ளார். அதுபோல ஜான்டிரைடன் என்னும் கவிஞர் CRITICISM என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தியுள்ளார். 1944-இல் ஆ.முத்துசிவன் விமர்சனம் என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தினார். கிரேக்கச் சொல்லான கிரிட்டிகோஸ் (KRITIKOS) என்னும் சொல்லிலிருந்து CRITICISM என்னும் சொல் உருவாக்கப்பட்டது. KRITIKOS என்பதன் பொருள். முடிபு கூற முடிந்த ஒன்று என்பர். ஒன்றை நடுநிலையோடு கவனித்துக் கூறப்படும் அனைத்தும் திறனாய்வு என்றும் அதனைச் செய்யும் அவர்களைத் திறனாய்வாளர் என்றும் கூறுவர்.

திறனாய்வு என்பதற்கு அறிஞர்களின் கருத்துகள்

1. உலகில் சிறந்ததென்று உணர்ந்து சிந்திக்கப் பெறுவதைத் தன்னலமற்ற முறையில் அறிந்து பரப்புவதற்கு முயற்சி செய்வது திறனாய்வாகும் என்பர் மேத்யூ ஆர்னால்டு.
2. கவிஞன் அல்லது வண்ண ஓவியனின் அறச் சிந்தனையை உணர்வதும், அதைப் பிரித்து அறிவதும், விளக்குவதும் திறனாய்வின் மூன்று படிநிலை’ என்பது வால்டர் பேட்டன் தரும் விளக்கம் ஆகும்.
3. இலக்கியம் சிறந்ததா அல்லது குறையுடையதா என்பதைக் காண்பதே திறனாய்வு என்பர் விக்டர் யூகோ.
4. ‘கலைஞன் எதைக் கூற முயல்கிறான்; அதில் எங்ஙனம் அவன் வெற்றி பெறுகிறான்? அவன் கூறுவது தகுதி உடையது தானா? என்பது போன்ற வினாக்களுக்கு விடை காண்பது திறனாய்வாகும்’ என்பர் ஸ்பிங்கான்.
5. திறனாய்வாவது ஒரு கலையினை நுண்ணறிவு கொண்டு உணர்ந்து அதன் தரத்தினை மதிப்பீடு செய்வதாகும் என்பது சி.டி. வின்செஸ்டர் கருத்து ஆகும்.
6. ஓர் இலக்கியத்தின் தரத்தினையும் குறைபாடுகளையும் இலக்கியத் திறனாய்வாளன் தன்னுடைய அறிவும் பயிற்சியும் கொண்டு அதைப் பற்றிய தன்னுடைய முடிவினை வழங்குவதே இலக்கியத் திறனாய்வு என்பார் வில்லியம் ஹென்றி அட்சன்.

இவ்வாறாக ‘திறனாய்வு’ என்பதற்குப் பொருள் விளக்கம் பலவாறு பெறப்படுகிறது.

இலக்கியத் திறனாய்வு

டாக்டர் மு. வரதராசனார் இலக்கிய ஆராய்ச்சி என்னும் தமது நூலில் ‘இலக்கியத் திறனாய்வு’ என்பதற்குக் கீழ்க்கண்டவாறு விளக்கம் அளிக்கிறார். அவை,

1. இலக்கியங்களில் காணும் உவமை, உணர்ச்சி, கற்பனை, வடிவம், பொருள் முதலியவற்றைக் கொண்டு இலக்கியக் கொள்கைகளை உருவாக்குவது.
2. இலக்கியத்தின் பொது மற்றும் சிறப்பைக் காணுவது.
3. இலக்கியம் வாழ்க்கைக்காகவா? கலை இன்பத்திற்காகவா? என்று ஆராய்வது.
4. இலக்கியத்தை நுகரும் முறை கூறல்; நுகர்வோனுக்குரிய அடிப்படைத் தகுதியை வகுத்தல்.
5. படைப்போன், நுகர்வோன் இருவருக்குமுள்ள இடைவெளி குறைவு என்பதை உணர்த்தல்.
6. இலக்கியங்களை மேலும் படைக்கத் தூண்டுதல் போன்றனவாகும்.

திறனாய்வின் நோக்கம்

திறனாய்வின் நோக்கம் அல்லது பணி, அடிப்படையில் இலக்கியத்தை மையமிட்டது. திறனாய்வு வினாக்களை எழுப்பி, விடை தந்து, வினாக்களையும் எதிர் கொள்கிறது.

இலக்கியம் ஒரு கலையாக, ஒரு சாதனமாக ஒரு சக்தியாக வருணிக்கப்படுகிறபோது, அதனுடைய சாத்தியங்களையும், வழிகளையும் திறனாய்வு ஆராய்கிறது. இலக்கியம் ஒரு புதிராக வருணிக்கப்படுமானால் அந்தப் புதிரைத் திறனாய்வு விடுவிக்க முயல்கிறது. இலக்கியம் மக்களுக்கானது: மக்களைப் பற்றி பேசுகிறது; மக்களிடம் போகிறது: மக்களைப் பாதிக்கிறது என்று வருணிக்கப்படுமானால் திறனாய்வு அந்த உறவுகளை இனங்கண்டு விளக்குகிறது.

இலக்கியம் ஒரு காலத்தை, ஒரு இடத்தைப் பற்றி எழுந்திருக்கிறது என்று வருணிக்கும்போது அதன் கால, இட, அச்சுக்களை (TIME, SPACE, AXIS) திறனாய்வு ஆராய்கிறது. இலக்கியம் பிரத்தியேகமாகப் பல கூறுகளையும், பண்புகளையும், உத்திகளையும் கொண்டிருக்கிறது என்று வருணிக்கப்படுமானால் திறனாய்வு அதனை ஆழ்ந்து சென்று புலப்படுத்துகின்றது. இலக்கியம் பல செந்நெறிகளையும்(TRENDS], பல இலக்கியப் போக்குகளையும் (MOVEMENTS], பல கருத்துக்களையும் [CONCEPTS], கொண்டிருப்பது என்று வருணிக்கப்படுமானால், திறனாய்வு பொருத்தமான தளங்களில் காலூன்றி, இலக்கியத்தின் இந்த இயங்கு நிலைகளையும் கோணங்களையும் பகுத்து ஆராய்கிறது.

முடிவுரை

இவ்வாறு திறனாய்வு விசாலமான பணிகளையும் நோக்கத்தையும் கொண்டிருப்பதோடு, இலக்கியத்தை ஒரு தளமாகக் கொண்டு, திறனாய்வு ஒரு அறிவுத் தேடலாக அமைந்திருக்கிறது. அது மட்டுமன்றி இலக்கியத்தைக் காலம், இடம் என்ற பரிமாணங்களில் இடைவெளியை நிரப்பிப் புரிந்து கொள்ளுதலுக்குத் துணை நிற்கிறது. இலக்கியத்தை விளக்கி, மதிப்பீடு செய்து. வாசிப்புகளுக்குப் பல பரிமாணங்களைத் தருகிறது.

மூலம் : இலக்கியத்திறனாய்வு வகைகளும் வளர்ச்சியும் – பேரா இரா.மருதநாயகம்

1.புனைவியல்

2.பழமைவாதம்

3.நடப்பியல்

4.இயற்கையியல்