‘மொபைல் ரூல்ஸ்’

           “இப்போ, அப்பா குளிச்சுக்கிட்டு இருக்கிற நேரமாச்சே! என்ன செய்றது? வேறு வழியில்லையே. போன் பண்ணிதான் பார்ப்போம். ஒருவேளை அவர் குளிச்சு முடிச்சுட்டு வந்திருக்கலாம்!” என்று நினைத்து ஹேண்ட்பேக்கில் இருந்து போனை எடுத்து டனுஜா அப்பாவுக்கு போன் செய்தாள்.

           அப்பாவின் போனில் காலர்ட்யூனாக கண்ணதாசனின் வரிகள் ‘நினைப்பதெல்லாம் நடந்து விட்டால்…’ என்று பாடி இரண்டு முறை ஒலித்து முடித்தது. அவர் போனை எடுக்கவில்லை. டனுஜாவுக்கு அப்பாவின் மீது கோபம் எல்லைமீறியது; ‘இரண்டு மூன்று முறை முழு ரிங்கும் போய் கூட இன்னும் போனை எடுக்கவில்லையே’ என்று புலம்பினாள்.

           குளியலறையில் முகத்திற்கு சோப்பு போட்டுவிட்டு ஸவரில் குளித்துக்கொண்டிருந்த அப்பாவுக்கு, டனுஜா முதலில் அழைத்த போனின் ஒலி செவிக்கு எட்டவில்லை. ஆனாலும் அவள் போனை வைக்காமல் மீண்டும் மீண்டும் முயற்சி செய்து கொண்டே இருந்தாள். சில நிமிடங்களில் அவர் குளித்து முடித்துவிட்டு துண்டை எடுத்து துவட்ட ஆரம்பித்தார்.

           அப்போதுதான் அவருடைய போனில் ஒலித்த சத்தம் கேட்டு துவட்டிக்கொண்டிருந்த துண்டை எடுத்து இடுப்பினில் கட்டிக்கொண்டு குளியலறையில் இருந்து வேகமாக ஓடிவந்தார். பிறகு வீட்டினுள் சரியாக சிக்னல் கிடைக்காது என்பதால் அவசர அவசரமாக போனை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டு வாசலுக்கு வந்து அட்டண்ட் பண்ணினார்.

           “ஹலோ, ஹலோ சொல்லு பாப்பா! என்னம்மா, கேக்குதா! இப்பதான் குளிச்சுட்டு வர்றேன்”. என்றார். ஆனால் போனின் மறுமுனையில் இருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை. அவர் அட்டண்ட் பண்ணின உடனே போன் ஏனோ கட் ஆகி போயிருந்தது. அது தெரியாது மூச்சு விடாமல் போனில் தனியே பேசிக் கொண்டிருந்தார். சில நொடிகளில் போன் கட் ஆகி போனதை அறிந்து காதில் இருந்த போனை கையில் எடுத்து உற்று பார்த்தார்.

           “அட, போன் கட் ஆகி போச்சே! என்ன ஆச்சு? எதுக்கு போன் பண்ணினான்னு தெரியலயே?” என்று நினைத்து, எதற்காக போன் செய்தாள்? என்ன மறந்து போனாளோ தெரியலயே? என்று நினைத்துக்கொண்டு டனுஜாவுக்கு போன் செய்து கொண்டிருந்தார்.

மறுபுறம் “இந்த நேரத்துலதான் நெட்வொர்க் கூட நம்மை பழி வாங்கும்” நம்ம அவசரத்திற்கும் ஆத்திரத்திற்கும் இந்த நெட்வொர்க்க குத்தம் சொல்லி என்ன பிரயோஜனம்? என்று டனுஜா கட் ஆனா போனில் இருந்து மீண்டும் அப்பாவுக்கு முயற்சித்தார்.

           இருவரும் ஒரே நேரத்தில் ஒருவருக்கு ஒருவர் மாற்றி மாற்றி போன் செய்து கொண்டிருந்ததால் ‘நெட்வொர்க் பிஸி, பிஸி’ என்று காண்பித்து இருவருக்கும் போன் கட் ஆகி போனது. அவள் கட்டுக்கடங்காத கோபத்திற்கு ஆளானாள். ஓங்கி போனை உடைத்து விடலாம் என்று கையை உயர்த்த டனுஜாவின் போனில் இருந்து ‘கிளிங், கிளிங்’ என்று பேட்டரி லோ ஆனதை உணர்த்தும் எச்சரிக்கை ஒலி ஒலித்தது. சார்ஜ் வேறே கம்மியா இருக்குதே! ஆபிஸ் வேற வரப்போகுது. அங்கு உள்ளே போனதும் போனை ‘வாங்கி சுவிட்ச் ஆப் பண்ணீ’ வச்சுக்குவாங்களே. எப்படி சொல்றதோ தெரியலயே!” எப்படியாவது அவள் அப்பாவிடம் சொல்லிவிட வேண்டும் என்று துடிதுடித்தாள்.

           அதே சமயம், அப்பாவும் நான்கைந்து முறை முயற்சி செய்து, போன் போகவே மாட்டேங்கிறது? என்று கடுப்பாகி என்ன ஆச்சு? என்று தெரியாமல், “ஒரு வேளை போனை சுவிட்ச் ஆப் செய்து பார்த்தால், போன் போகுமோ?” என்று நினைத்து போனை ஆப் செய்து விட்டார்.

           என்ன இது? ஒரு அவசரத்திற்கு போன் பண்ணுனா, இப்படி பண்ணுறாரே? போன் வேற போக மாட்டேங்கிறது? இப்ப போன் சுவிட்ச் ஆப் ஆகியிருக்குன்னு வருதே. இருவருக்கும் ஏற்பட்ட பதற்றமும் பரபரப்பும் கொஞ்ச நேரத்தில் பலமடங்காக அதிகரித்து போனது.

           சில விநாடிகளில் காலர் டோன், ரிங் டோன் என்று இருவரின் செவிகளிலும்  கண்ணதாசனின் கீதம் மீண்டும் இசைக்க ஆரம்பித்தது. ஆனால் தொடக்கத்திலேயே இருவரும் அதை துண்டித்து ‘ஹலோ, ஹலோ’ என்று பேச ஆரம்பித்தனர்.

           “அப்பா! எவ்வளவு நேரமாக உங்களுக்கு போன் பண்ணிக்கிட்டே இருக்கிறேன்! என்ன ஆச்சு உங்க போனுக்கு?” என்றாள்.

            “இல்ல பாப்பா, நானும் அத்துனை முறை உனக்கு போன் பண்ணிக்கிட்டே தான் இருந்தேன். போன் போகவேயில்ல. என்னன்னு புரியல. நெட்வொர்க் பிரச்சனையான்னு தெரியல. அதனால தான் போனை சுவிட்ச் ஆப் செய்து ஆன் பண்ணினேன். அதனால தான் இப்போ நம்மால பேச முடிஞ்சது” என்றார்.

எத்தனை முறை உங்களிடம் சொல்லி இருக்கிறேன் “இரண்டு பேரும் ஒரே நேரத்தில் போன் பண்ணினால் இரண்டு பேருக்குமே கடைசிவரைக்கும் லைன் கிடைக்காதுங்கிற உண்மைய புரிஞ்சுக்கங்க, அதே போல யாராவது உங்களுக்கு போன் பண்ணி பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது கட் ஆனாலோ, இல்ல அட்டண்ட் பண்ணின அப்பறம் போன் கட் ஆனாலோ அல்லது பாதி பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது கட் ஆனாலோ, அவரே திரும்ப போன் பண்ணும்வரை கொஞ்சம் பொறுமையா இருங்க! அது போதும்! அப்போதுதான் இதுபோல தேவையே இல்லாத டென்சனை தவிர்க்க முடியும்” என்று டனுஜா அப்பாவிடம் சொன்னாள்.

            “ஒரு வேளை பேலன்ஸ் இல்லாமல் கட் ஆகி போனால் என்ன செய்றதாம்? சரிம்மா. காலையிலே வேண்டாம். நீ சொல்றதை ஒத்துக்கிறேன். இனிமேலு அதை ஞாபகத்தில் வச்சுக்கிட்டு போன் வந்தா பேச முயற்சிக்கிறேன். சரி விடு. நீ எதுக்கு இப்ப போன் பண்ணின? அதை முதல்ல சொல்லு.” என்று கிண்டலாக மெல்ல முணுமுணுத்தார்.

           “இப்படி கிண்டல் கேலிக்கு மட்டும் குறைச்சலில்லை போங்க! ஒரு வேளை போன் பண்ணுபவரின் பேலன்ஸ் இல்லாமல் பாதியில் போன் கட் ஆகி போகும் நிலை இருந்தால் போன் பண்ணியதும் ஹலோ சொல்றதுபோல, பேலன்ஸ் கம்மியாக இருக்கு நீங்களே பண்ணுங்க, இல்ல போன் கட் ஆனா நீங்கள் பண்ணுங்க” என்று சொல்லிட வேண்டியது தானே.

           இதைக் கேட்ட அப்பாவும் கடுப்பாகி, அம்மா டனுஜா! எல்லாம் சரிதான். நீயும் ஒன்னு புரிஞ்சுக்கோ!

           “ஒருத்தருக்கு ஒரு முறை போன் செஞ்சு எடுக்கலன்னா! மாத்துகட்டுல திருப்பி திருப்பி போன் பண்ணிக்கிட்டே இருக்காத. ஒரு வேளை போனுக்கு அருகில் இல்லாமல் இருக்கலாம். இல்லை வேறு ஏதேனும் மிகவும் முக்கியமான வேலையில் இருக்கலாம். ஓரிரு முறை போன் செய்தும் எடுக்கவில்லை என்றால் விட்டுவிட்டால் உனக்கும் நல்லது. மற்றவர்களுக்கும் நல்லது. அதையும் மீறினால் உனக்குத்தான் டென்சன் மேல் டென்சன் அதிகமாகும்” என்றார் அப்பா.

           “ஐயோ! அப்பா, உங்ககிட்ட பேசிகிட்டே நான் சொல்ல வந்ததையே மறந்து போயிட்டேனே!  பஸ்ஸில இருந்து இறங்குற இடம் வந்திடுச்சு. இன்னிக்கு முக்கியமான கேஸ் விசயமா வெளியில போகணும். அதனால ஈவினிங் ஆபிஸ் முடிஞ்சு வர லேட் ஆகும். தம்பியை பள்ளிக் கூடத்தில் இருந்து கூட்டிக் கொண்டு வந்திடுங்க. மறந்திடாதிங்க! நான் வச்சுடுறேன்” என்று கூறி கைபேசி வச்சிருபோருக்கெல்லாம் கச்சிதமாக பல ரூல்களை சொல்லினார்.

           பிறகு டனுஜா பேருந்தில் இருந்து இறங்கி சிட்டியிலே பிரபலமான வக்கீலிடம் அசிஸ்டெண்டாக வேலை பார்க்கும் அலுவலகத்திற்கு வந்து சேர்ந்தாள். ஈவினிங் அந்த கேஸ் விசயமா போக வேண்டி இருந்த ப்ளான் இப்ப காலையிலேயே போகணும் என்று மாறி போனதை தொடர்ந்து ஆபிஸின் வாசலிலே டனுஜாவுக்காக கூட பணிபுரியும் பிரபா காத்திருந்தாள்.

           டனுஜாவை கண்டவுடன் கடுகடுத்த குரலில் ‘டனுஜா, உனக்கு கொஞ்சம் கூட அறிவில்லையா? காலையிலே செம்ம கடுப்பான சாரு, கண்ணா பின்னான்னு திட்டிட்டு போயிருக்கார். கிளையண்ட் வீட்டுக்கு உன்னை வர வேண்டான்னு சொல்லிட்டு மாலாவை மட்டும் கூட்டிக்கிட்டு கிளம்பிட்டார். அவ்ளோ நேரமா உனக்கு மாத்தி மாத்தி போன் பண்ணிக்கிட்டே இருந்தார். நீ எங்க வர்றன்னு தெரியாம இவ்ளோ நேரமாக காத்திருந்து இப்பதான் கிளம்பி போனார்.

           “என்னடி சொல்ற. ஐயயோ! நான் அப்பாகிட்டதான் போன் பேசிக்கிட்டே வந்தேன். அதுவும் ஈவினிங் மீட்டிங் விசயமாதான், பையனை ஸ்கூலில இருந்து கூட்டிக்கிட்டு வரச் சொல்ல அவ்ளோ நேரமா ஆச்சு. எல்லாம் இந்த நெட்வெர்க் பிரச்சனைதான்” என்று சொன்னாள்.

           “ஏண்டி டனுஜா, உங்கிட்ட எத்தன டைம் சொல்லியிருக்கே! ஒழுங்கு மரியாதயா உன்னோட போன்ல ‘கால் வெயிட்ங்க ஆன்’ பண்ணி வையின்னு. அப்பதான் நீ, வேற யார்கிட்டயாவது பேசிக்கிட்டு இருந்தாலும் உனக்கு தெரியவரும். யாரு போன் பண்ணுறதுன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டு உடனே அட்டண்ட் பண்ணி பதில் சொல்ல முடியும். இல்லைன்னாலும் அவங்ககிட்ட பேசிட்டு அப்பறமாவது திருப்பி பேசலாம்ல. கால் வெயிட்டிங் ஆன் பண்ணலன்னா கடைசிவரையும் உனக்கு எதுவும் தெரியாமலே போயிடும். ஏதாவது எமர்ஜென்ஸினாலும் உனக்கு தெரியபடுத்த முடியும்” என்று சொன்னாள் பிரபா.

           “இன்னிக்கு அந்த கேஸ் விசயமா, போக விருப்பம் இல்லாம தானே நானே லேட்டா வந்தேன். அதே மாதிரி ஆபிஸ் டென்சன தவிர்க்கதான் இதுவரைக்கும் கால் வெயிட்டிங்க ஆன் பண்ணாமலே இருக்கிறேன்” என்று மனதிற்குள் டனுஜா நினைத்துக்கொண்டு, பதில் ஒன்றும் சொல்லாமல் விழித்தாள்.

சிறுகதையின் ஆசிரியர்,

ப.பிரபாகரன், இலால்குடி

மேலும் ப.பிரபாகரன் அவர்களுடைய சிறுகதைகள் படிக்க, 

1.ஃபியூசிபெலஸ்

2.பிபுகேர் ஏஜென்ஸி

3.சாலம் பாய் கறிக்கடை

4.24 காரட் தங்கம்

வாழ்க்கை மிக எளிதானது.கணவன் மனைவி ஒரு குழந்தை அல்லது இரு குழந்தைகள்.அன்றாடத்திற்கு உணவு உடை உறைவிடம். இவற்றைப் பெற ஏதோ ஒரு நேர்மையான சம்பாத்தியம். இது மட்டும் போதும் என்று இருந்தால், வாழ்க்கை சுகமானது மகிழ்ச்சியானது. ஆரோக்கியத்துடன் நிம்மதியான உறக்கம் கைகூடும்.

“ஓ இது மட்டும் போதுமா?”

இப்படி கேட்க ஆரம்பிப்பதில் தான் எல்லோருக்கும் வாழ்க்கையின் கடின பக்கங்கள் புரட்டப்படுகின்றன. விமல்ராஜூக்கும் அப்படித்தான் புரட்டப்பட்டது.

“சும்மா இருக்கிற வேலையிலேயே உட்கார்ந்துகிட்டிருந்தா எப்படி? நாலு இடம் அலைஞ்சு திரிஞ்சாதானே ஒரு நல்ல வேல கிடைக்கும்.எல்லாத்துக்கும் எங்க வீட்டையே எதிர்பார்த்துக்கிட்டிருக்க முடியுமா? நாளைக்கு பாப்பாவுக்கு கல்யாணம் பண்றதுக்கு கூட எங்க அப்பாவையே கேக்க முடியுமா?” மல்லிகா ஒருநாள் குழந்தையைத் தூளியில் ஆட்டிக்கொண்டே கேட்டாள்.

விமல்ராஜுக்கு சுருக்கென்று தைத்தது. தனிக்குடித்தனம் சந்தோஷமாகத் தான் இருந்தது குழந்தை பிறக்கும் வரை. குழந்தை பிறப்புக்கும் வளர்ப்புக்கும் மாமனார் வீட்டைச் சார்ந்திருக்க வேண்டியிருந்தது. அதுவரை இருவருக்கும் எதேஷ்டமாக இருந்த சம்பளம்,மாதக் கடைசியில் வேகவேகமாகக் கரைய ஆரம்பித்தது.

மாமனார் நல்லவர்.ஒரு பெண் ஒரு பையன்.பெண்ணுக்கு கல்யாணம் முடித்துப்  பிள்ளைப் பேற்றையும் பார்த்து விட்டார். பிள்ளை படித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவன் வேலைக்குப் போய் திருமணமாகும் வரை நிச்சயமாக எந்தக் குறையும் சொல்லாமல் பெண் குடும்பத்தையும் சேர்த்து தாங்குவார் தான். ஆனால் அதுவரையிலும் அவர் தலையிலேயே தங்கள் சுமையை இறக்கி வைத்திருக்க முடியுமா?.

அதுவரை யோசிக்கப்படாத மற்ற அத்தியாவசியத் தேவைகள் ஒவ்வொன்றாய் தலை தூக்க ஆரம்பித்தன.ஏதாவது தொழில் தொடங்கலாமென்றாலும் அதற்கும் மாமனார் தலையைத் தான் உருட்ட வேண்டியிருக்கும். விமல் ராஜின் பெற்றோர் ஊரில் விவசாயம் செய்து தங்கள் பாட்டைப் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். இவனை சல்லிக்காசு கேட்பதில்லை. அதற்கே அவன் சந்தோஷப்பட்டாக வேண்டும். அவர்களைப் போய் தொழில் தொடங்க பணம் கேட்பது எரிகிற வீட்டில் பிடுங்குவது போலத் தான்.

கிராமத்து வளர்ப்பு, மாமனாரிடம் போய் நிற்பது கேவலம் என்று இடித்துச் சொன்னது.மல்லிகாவும் பொறுமைசாலி தான்.ஆனால் பிற்காலத்தை நினைத்து இப்போதே கணவனைத் தயார் படுத்த ஆரம்பித்து விட்டாள்.

ஆச்சு. ஆறுமாதமாகி விட்டது குழந்தை பிறந்து.இன்னும் ஆறு மாதம் மாமனார் பார்த்துக் கொள்வார்.அப்புறம்?கணவன் மனைவி இருவரும் தனித்து இயங்க வேண்டும்.இவன் அலுவலகம் செல்ல வேண்டும்.அவள் குழந்தையையும் பார்த்துக்கொண்டு அன்றாட வேலைகளையும் செய்தாக வேண்டும். அதுகூட சமாளித்து விடலாம்.துண்டு விழும் குடும்ப பட்ஜெட்டை எப்படி சரி செய்வது.?’

விமல்ராஜுக்கு நினைக்க நினைக்கத் தலை சுற்றிற்று.குடும்ப பாரம் என்பது புரிய ஆரம்பித்தது.அவனுக்கு அப்போது தெரிந்த ஒரே வழி சென்னையிலிருக்கும் நண்பன் ஜெயராஜைத் தொடர்பு கொள்வது தான்… கொண்டான்…

ஜெயராஜ் பால்ய சிநேகிதன். “பார்த்துக்கலாம் வா” என்று தைரியம் சொன்னான்.

மேகங்கள் சூழ்ந்த ஒரு மழை நாளில் விமல்ராஜும் சிங்காரச் சென்னையில் கால் பதித்திருந்தான்.சென்டிரல் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி ஆட்டோ பிடித்து திருவல்லிக்கேணி சேவல் பண்ணை மேன்ஷன்களில் ஒன்றின் முன் வந்து இறங்கினான்.

இவன் வருகைக்காகவே வெளியில் கைகளைக் குறுக்காக கட்டியபடியே ஜெயராஜ் காத்துக்கொண்டிருந்தான்.

“வாடா விமலு, புள்ளகுட்டிக்காரனாயிட்ட. எல்லாம் எப்படியிருக்காங்க?”

“சௌக்கியன்டா ஜெயா.நீ என்ன இப்படித் துரும்பா கெடக்க?”

“என்னடா பண்றது.வேல அலச்சல்தான். வா மேல ரூமுக்கு போவோம்”.

“காஞ்சிப் பட்டுடுத்தி..கஸ்தூரி பொட்டும் வச்சு” …பக்கத்து அறையில் பாடல் மெல்லியதாய் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

“விமல் அப்படியே குளிச்சு முடிச்சு வா.போய் சாப்பிட்டு வருவோம்.சீக்கிரமா போனாத்தான் மெஸ்ஸில சாப்பாடு கிடைக்கும்”

மெஸ்ஸில் சாப்பிட்டு முடித்து விட்டு, வீட்டை அழைத்து வந்து சேர்ந்த விவரம் தெரிவித்தான். மேன்ஷன் வந்து அமர்ந்தவுடன் விமல் ராஜ் ஆரம்பித்தான்.

“ஜெயா,உன்ன நம்பித்தான், இருக்கிற வேலய விட்டு கெளம்பி வந்துட்டன். ஏதாவது பாத்து சீக்கிரம் பண்ணுடா.”

“டேய் வந்த ஒடனே ஆரம்பிச்சிட்டியா. டிரெய்ன்ல சரியா தூங்கியிருக்க மாட்ட.உன் விவரம் எல்லாம் அவர் கிட்ட சொல்லியிருக்கேன்.நாளைக்கு எனக்கு லீவுதான்.பொறுமையா போய் பாத்து பேசவோம்.இப்பப் படுத்து ரெஸ்ட் எடு”

“சரிடா.ஆமா காலைலே கேக்கனும்னு இருந்தேன்.வரும்போதே குளுகுளுனு குளிர் காத்து.இப்ப என்னடான்னா ரூமுக்குள்ளாறயே இப்படி குளிருது.என்னடா ஆச்சு உங்க சென்னைக்கு?”

“அட ஆமாடா.இது எல்லாருக்குமே புதுசா இருக்கு. இது மழக்காலமா இருந்தாலும் எப்பவும் மார்கழில தான் குளிர் அதிகமா தெரிய ஆரம்பிக்கும்.இப்ப கார்த்திக தான் நடக்குது. அதுக்குள்ளாறயே குளிரடிக்குது. அதுவும் நடுப்பகல்லயே. ஏதோ அடமழ வரப்போவுதுன்றானுங்க. ஆனா ஒண்ணயும் காணோம்.குளிரு தான் அடிக்குது.இந்தா போர்வ.இத போத்திகிட்டு படுத்துக்க.நல்ல வேள.நீ வந்த நேரம் பக்கத்து பெட் அன்வர் பாய் ஊருக்குப் போய்ட்டாரு .இல்லன்னா உனக்கு வேற மேன்ஷன்ல தான் இடம் பாத்திருக்கனும்.”

ஜெயராஜ் கொடுத்த போர்வையைப் போர்த்தி சென்னைக் குளிரை(!!!) அனுபவித்தவாறே கண்ணை மூடித் தூங்க முயற்சி செய்தான்.

பக்கத்து அறையில் “மனைவி அமைவதெல்லாம் இறைவன் கொடுத்த வரம்…” என்று யேசுதாஸ் உருகிக் கொண்டிருந்தார்.அப்படியே நினைவுகளிலாழ்ந்தான் விமல்.

இப்படியாகப்பட்ட ஒரு கார்காலம் தான் அவர்கள் பாப்பா உருவாகக் காரணமாயிருந்தது. கோயம்புத்தூர் பக்கமிருந்த மல்லிகாவுடைய அத்தை வீடு அது. மல்லிகாவின் சித்தப்பா மகள் திருமணத்திற்கு சென்றிருந்த அவர்கள், திருமணத்திற்கு முந்தைய இரவு அந்த அத்தை வீட்டில் உறங்கச் சென்றிருந்தனர்.

இருந்த ஒற்றைப் படுக்கையறையை புது மணத்தம்பதிகளான இவர்களுக்குக் கொடுத்துவிட்டு அத்தைக் குடும்பம் ஹாலில் படுத்துக் கொண்டது.

விமல்ராஜ் குளிரால் இழுத்துப் போர்த்து சுருண்டுக் கொண்டிருந்த மனைவியை சுரண்டினான்.

“சும்மா இருங்க.எங்க வந்து,..இப்ப யார் வீட்ல இருக்கோம்?”.

“யார் வீட்ல இருந்தா என்ன,ரூம்ல தான இருக்கோம்?”

“இருந்தாலும் அவங்க படுக்கை இது”

“இதுவும் படுக்கை தான”.

வாய்கள் தான் பேசிக் கொண்டிருந்தன சற்று நேரத்தில் பேச்சு அடங்கியது.

அடுத்த நாள் காலை மல்லிகா ரூம் கதவைத் திறக்க அதற்காகவே காத்திருந்த அத்தையின் கணவர்,அவசர அவசரமாய் சாவியை அவளிடம் கொடுத்துவிட்டு “உங்க அத்த ரொம்ப நேரமா கதவத் தட்டிப் பாத்தாமா.நீங்க எழுந்துக்குற மாதிரி இல்ல.அதனால என்ன இருந்து சாவிய குடுத்துட்டு வரச் சொல்லிட்டு பசங்களும் அவளும் கிளம்பி மண்டபத்துக்குப் போய்ட்டாங்க.நானும் கிளம்பறேன்.நீங்களும் சீக்கிரம் கிளம்பி வாங்க.முகூர்த்தத்துக்கு நேரமாயிடுச்சி” என்றபடி அவசர அவசரமாய் வெளியே சென்றார்.

மல்லிகாவிற்கு வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது.அவசரஅவசரமாகக் கணவனை எழுப்பி,இருவரும் கிளம்பி மண்டபத்துக்கு போய் சேரவும்,கெட்டி மேளம் ஒலிக்கவும் சரியாக இருந்தது.அங்கிருந்து திரும்பிய அடுத்த மாதமே மல்லிகா கருவுற்றிருப்பதாகப் பரிசோதித்த மருத்துவர் சொன்னார்.

அன்றிலிருந்து விமலுக்கு மனைவியை சீண்டிப் பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றினால்,” கோயம்புத்தூர் ஒருதரம் போய்வருவோமா?” என்று கண்ணடிப்பான். மல்லிகா வெகுண்டு கையில் கிடப்பதைத் தூக்கி அவன் மேல் எறிவாள்.

நன்றாகத் தூங்கி எழுந்து மறுநாள் நண்பர்கள் இருவரும் கிளம்பிப் போய் அரபு நாடுகளுக்கு ஆளனுப்பும் ஏஜன்ட் செல்வத்தை சந்தித்தனர்.

“வாப்பா ஜெயா.இவர்தான் நீ சொன்னவரா?”

“ஆமா செல்வம் அண்ணே.பாத்து சீக்கிரம் அனுப்பி வைங்க.”

“ஜெயா எல்லாம் சொன்னார் தம்பி. போனாக்கா ரெண்டு வருசமாவது இருந்தாவனும்.வேல கஷ்டமா இருக்கு.பொண்டாட்டி புள்ளயப் பாக்கனும்னு கிளம்பி வந்துடக் கூடாது.அதுக்கு சரின்னா அடுத்த வாரமே எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணிரலாம்”.

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் பிரச்சினை இல்லீங்க.போயி கொஞ்சம் காசு தேத்திகிட்டு வந்தா போதும், அப்புறம் கடை கண்ணி வெச்சி பொழச்சிக்கலாம்னு பாக்கிறேன்.”

“எல்லாம் அப்படி சொல்லித்தான் போறாங்க.ஆரம்பம் தான் கஷ்டம்.ஒருதடவை இருந்துட்டு வந்துட்டா அப்புறம் இது புலி வால புடிச்ச கத தான்.மறுபடி எங்கிட்ட தான் வந்து நிப்பாங்க.சரி பாஸ்போர்ட், ஃபோட்டோ எல்லாம் குடுத்துட்டு ஊருக்கு போறதானா போய்ட்டு வாங்க.நான் எல்லாம் ரெடிபண்ணிட்டு ஜெயா கிட்ட சொல்லி அனுப்பறேன்”.

“இல்லண்ணே ஒரு வாரம் தானே.இங்கேயே இருந்துடறேன்.நீங்க ரெடி பண்ணிட்டு சொல்லுங்க.”

“அப்ப சரி .போயிட்டு வாங்க”

ஜெயாவும் விமலும் மேன்ஷன் வந்து சேர்ந்தனர்.

“செல்வம் நல்லவருடா.எப்படியும் அடுத்த வாரம் உன்ன பிளேன்ல ஏத்தி விட்ருவாரு பாரு.அன்வர் பாயத் தான் கொஞ்சம் சமாளிக்கனும்”

“அன்வர் பாய எதுக்குடா சமாளிக்கனும்?”.

“அவரும் என்கிட்ட தான்டா வேலைக்கு ஏற்பாடு பண்ண சொல்லியிருந்தாரு. நானும் செல்வம் கிட்ட சொல்லி வெச்சிருந்தேன். இந்த வருசம் இன்னும்  ஒரே ஒரு ஆள் தான் அனுப்பமுடியும். பாக்கலாம்னு சொல்லிகிட்டிருந்தார். அப்ப தான் நீ போன் பண்ணி புலம்பின.

அன்வரும் அவசரமா ஊருக்கு போகனும்னு புறப்பட்டு போய்ட்டாரா.. அதனால அந்த வேலய உனக்கு குடுக்கச் சொல்லி செல்வம் கிட்ட சொல்லிட்டேன். அன்வர் வந்தா அடுத்த வருசம் போயிடலாம்ணே ன்னு சொல்லி சமாளிக்கனும்.”

“ரொம்ப தாங்க்ஸ்டா நானும் இந்த வருசம் போய்ட்டு வந்தா தான் திரும்பி வந்து செட்டிலாக சரியா இருக்கும்.”

மறுநாள் செல்வம் எல்லா நடைமுறைகளும் அந்த வாரத்தில முடிந்து விடும் என்றும் அடுத்த திங்கள்கிழமை கிளம்ப வேண்டியிருக்கலாம் என்றும் சொன்னார்.விமல், மல்லிகாவிற்கு போன் பண்ணி சொல்ல அவளும் சந்தோஷமடைந்தாள்.குழந்தையைக் கூட்டிக்கொண்டு ஏர்போர்ட் வருவதாகச் சொன்னாள்.ஆனால் விமல் சென்னையின் சீதோஷ்ண நிலையைப் பற்றிச் சொல்லி வரவேண்டாமென சொல்லி விட்டான்.

“இந்த மழக்காலம் வீணாப்போச்சு மல்லிகா.இரண்டு வருஷம் கழிச்சு வந்தவுடனே கோயம்புத்தூர் அத்தையப் பாத்துட்டு வந்திடலாம்”. மறுமுனையில் மல்லிகா “உங்கள ..” என்று சிணுங்கினாள்.

விதியைப்பற்றி பலர் பலவிதமாய் கூறுவதுண்டு.எல்லாம் விதிப்படிதான் என்பார் சிலர்.விதியை மதியால் வெல்லலாம் என்பார் சிலர்.விதி வலிது ஆனால் மதியால் அதன் தாக்கத்தைக் குறைத்துக் கொள்ளலாம் என்பார் மற்றும் சிலர். ஆனால் யாரும் விதியைக் குறைத்து மதிப்பிட விரும்புவதில்லை.

அன்வர் பாய் மறுநாளே சென்னை வந்து சேர்ந்திருந்தார்!!!.ரூமுக்குள் நுழைந்து தன் கட்டிலில் அமர்ந்திருந்த விமலைக் கூட கவனிக்காமல்,ஜெயாவைப் பார்த்து அவர் கேட்ட முதல் கேள்வி” “ஜெயா செல்வம் சார் என்ன சொன்னார்?”என்பது தான்.

ஜெயா ஏதும் பதிலளிக்காமல்,”வாங்க பாய்.என்ன விஷயம்? வந்ததும் வராததுமா செல்வம் சாரப் பத்தி கேட்கிறீங்க” என்றான்.

உள்ளே வந்த அன்வர் விமலைப் பார்க்க,பரஸ்பரம் அறிமுகம் செய்து வைக்கப் பட்டனர்.

“ஜெயா நா இங்கிருந்து போனேன் இல்ல,அதுக்கு காரணமே என் தங்கச்சி ஆயிஷா தான். ரொம்ப நாளா அவளுக்குத் தள்ளி போயிட்டிருந்த கல்யாணம் முடியற மாதிரி இருக்கு.ஆனா மாப்பிள்ளை வீட்ல கொஞ்சம் எதிர்பார்ப்பு இருக்கு.எங்க வாப்பா அதெல்லாம் நம்ம சக்திக்கு அதிகம் வாணாம்னு சொல்லி வருத்தப்படறாரு. நான் தான் ஒரு வருஷம் பொறுத்துக்கோங்க, எப்படியாவது நீங்க எதிர்பார்க்கிறத செஞ்சிடறோம்னு சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன். எப்படியும் இந்த தடவ செல்வம் அனுப்பிருவாரு இல்ல.அவரத்தான் மலபோல நம்பியிருக்கேன்.” என்று கலங்கினார்.

ஜெயாவும் விமலும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.ஜெயா ஒன்றும் பேசாமல் மௌனம் காக்க, விமல் தான் அன்வருக்கு ஆறுதல் சொன்னான். “கவலப் படாதீங்க எல்லாம் நல்லதாகவே நடக்கும்.நாளைக்கே செல்வம் சாரப் பாத்துப் பேசிடலாம்.”

ஜெயா திடுக்கிட்டு விமலைப் பார்க்க, விமல் ஆமாம் என்பதாய் தலையசைத்து ஜெயாவின் கைகளை அழுத்தினான்.

பக்கத்து அறையில் யேசுதாஸ் மயங்கி(க்கி)க் கொண்டிருந்தார். “கார்காலக் குளிரும்

மார்கழிப் பனியும் ….

கண்ணே உன் கை சேரத் தணியும்…’

மேலும் பார்க்க,

1. தூவானம் (சிறுகதை)